Γράφει η Μαρία Κ.
Κανένας δε σου μοιάζει. Κανένας δεν είναι εσύ. Σ’ έψαχνα σε πρόσωπα άλλων αφού δεν μπορούσα να έχω εσένα. Φίλησα χείλη άλλων ελπίζοντας ότι θα έχουν την γεύση σου. Μύρισα σάρκες ψάχνοντας την μυρωδιά σου. Μιλούσα σε αγνώστους μήπως κι ακούσω την φωνή σου. Έψαχνα κάποιον που θα μπορούσε να με κάνει να νιώσω όπως εσύ. Ίσως να σε έχω μυθοποιήσει κι εν τέλει να τα βρω όλα αυτά και καλύτερα, μα και πάλι δε θα είναι εσύ.
Με χάιδεψαν, μα κάνεις δεν κατάφερε να με αγγίξει όπως εσύ. Δεν είναι εγωιστικό, είναι απλά η αλήθεια. Σε έψαχνα παντού σαν απεγνωσμένη, είχα ξεχάσει ότι ζεις μέσα μου. Είχα ξεχάσει ότι είσαι το απωθημένο μου. Άλλη μια νύχτα που τα δάκρυα μου μού καίνε τα μάγουλα και μου ουρλιάζουν ότι λείπεις. Είναι κακό που σε θέλησα; Είναι κακό που σε θέλω ακόμα, ακόμα και τώρα που ξέρω ότι δεν μπορώ να σ’ έχω.
Ποτέ δεν μπορούσα να σε έχω. Δεν μου άφησες το περιθώριο να ελπίζω κάτι παραπάνω, δε μου έδωσες ελπίδες ότι θα μπορούσα ποτέ να σ’ έχω περισσότερο από όσο σε ήθελα. Ίσως αυτό να έφταιξε, ίσως γι’ αυτό να σε ταυτίζω με όλα όσα ήθελα μα δεν κατάφερα να έχω. Γιατί ποτέ δεν είχα όσο ήθελα. Γιατί ποτέ δε θα σε έχω. Ίσως ποτέ να μη σε έχω πραγματικά όσο θέλω, μα θα ζεις πάντα μέσα μου και θα παίρνεις μορφή από όλα όσα γράφω. Γιατί είσαι η καταστροφή μου, και άλλη ζωή αν ζούσα πάλι αυτή την καταστροφή θα επέλεγα. Ονόμασέ το μαζοχισμό ονόμασέ το απωθημένο, ονόμασέ το όπως θέλεις εσύ, εγώ θα το πω καψούρα. Η καψούρα μου.
Δε σου θυμώνω να ξέρεις για τίποτα κι οι δύο μας φταίμε. Ο κόσμος μας, έχει γεμίσει από ανθρώπους που φοβούνται να κάνουν το πρώτο βήμα. Ναι, γιατί φοβηθήκαμε οι ανόητοι, τρέμαμε να ζήσουμε το έντονο. Εσύ, πιο πολύ μη με πληγώσεις κι εγώ, μην πληγωθώ. Εγωιστές και οι δύο μας στην ιστορία μας. Μια ιστορία χωρίς τέλος, χωρίς αρχή, μα με σώμα, το δικό σου και το δικό μου.
Συνήθισα να σε θέλω από μακριά, να μαθαίνω νέα σου από τρίτους και ηχεί στα αυτιά μου η φωνή σου. Συνήθισα στο να μη σε έχω και δεν τρομάζω στο ότι δε θα ξανά έρθεις. Παρ’ όλα αυτά θα σε περιμένω, ίσως για μέχρι αύριο, ίσως πάλι και για πάντα, ποια η διαφορά του χρόνου μεταξύ τους; Έλα να με βρεις, έλα να το ζήσουμε για λίγο. Έλα να με βρεις για να δώσουμε πνοή σε κάτι που είναι έτοιμο να πεθάνει. Έλα να μ’ αναστήσεις. Μια μέρα ακόμα είναι μεγάλη μπροστά στην αιωνιότητα αν είναι μαζί σου.
Δεν μπορώ να δώσω το φινάλε σε κάτι που δεν κατάφερε καν να αρχίσει. Αφού στην πραγματικότητα, δεν τελειώσαμε, δεν μπορούμε να τελειώσουμε, απλά χαθήκαμε. Θα ξαναβρεθούμε, έχουμε αφήσει κάτι στην μέση. Στο υπόσχομαι. Μας το υπόσχομαι. Εις το επανιδείν.
