Γράφει η Α.
Θα μπορούσες να είσαι ο τέλειος προβοκάτορας και το ξέρεις. Προκλητικός, δόλιος, εκδικητικός, βίαιος και χειριστικός, θα ήσουν κρυφή δύναμη στο πολιτικοκοινωνικό παρασκήνιο. Όχι όμως και στη δική μου σκηνή, μάγκα μου.
Μοιραία ωστόσο η λάθος τοποθέτησή σου, ωραία και μοιραία. Κυνηγάς τον έρωτα αέναα και πασχίζεις να του πάρεις κάθε εξουσία. Επιστρατεύεις βία και λογική, κουρεύεις τα συναισθήματά σου, ντύνεσαι με εγωισμό και πειθαρχία, φοράς άρωμα πάθους, κοιτιέσαι στον καθρέφτη και λογίζεσαι άξιος αντίπαλος.
Μιλάς γι’ αυτόν σε όλους. Λες και τον ξέρεις, τον παρομοιάζεις με κάποια μακρινή σου θύμηση, του δίνεις στην τέχνη σου ρόλο πρωταγωνιστικό, δηλώνεις –γελάω, κοίτα να δεις– κρυφός του θαυμαστής και περιμένεις να σου αποκαλυφθεί. Τον δελεάζεις όλο και περισσότερο, τον ξεγελάς και τον καλείς κοντά σου.
Κι αυτός ο αφελής κάθε φορά πιστεύει ότι το εννοείς. Του γράφεις για πράγματα τρελά, μυθικά και μαγικά. Του γράφεις για σένα και το σκοτάδι σου, του τάζεις φιλία παντοτινή με φόντο τον ήλιο, του ζητάς βοήθεια και στοργή. Κι ο έρωτας έρχεται να σ’ αγκαλιάσει, παραδομένος στα συναισθήματά του κι εσύ χτυπάς και τον σκοτώνεις.
Έχεις πετύχει το σκοπό σου: τον γνωρίζεις και τον σκοτώνεις, ή τον σκοτώνεις πριν καν τον γνωρίσεις. Μα δε βαριέσαι να τον σκοτώνεις ποτέ. Κατά βάθος τον φοβάσαι, ξέρεις τη δύναμή του και τον μισείς. Τον ζηλεύεις ακόμα και νεκρό.
Γι’ αυτό κι εμείς οι δύο δεν τα βρήκαμε ποτέ. Γιατί εγώ τον αγαπάω τον έρωτα. Δεν τον καταδιώκω, αλλά τον αποζητάω. Για τον έρωτά μου για σένα, άλλωστε δεν έδιωξα κι εσένα; Μόλις κατάλαβα πόσο κακό σκοπεύεις να του κάνεις, χωρίς δεύτερη σκέψη θέλησα να σε σκοτώσω εγώ πρώτη.
Μου στοίχισε που σε έχασα και μου στοιχίζει ακόμα, αλλά τον έρωτα που μου προκάλεσες δε θα άντεχα να τον χάσω. Δεν υπήρξε χρόνος για εξηγήσεις, μετά το ρουά ματ έπρεπε να εξαφανιστώ για να τον σώσω, για να μας σώσω.
Κι είμαι περήφανη που τα κατάφερα και περήφανος για μένα να είσαι κι εσύ. Κάποια στιγμή θα σταματήσεις να κερδίζεις ύπουλα τις μάχες σου με τον έρωτα και να επιβεβαιώνεις τους εγωιστικούς και μίζερους σκοπούς σου. Γιατί τον έρωτα δεν μπορείς να τον κερδίσεις. Έχει μυστικό όπλο του τις αναμνήσεις κι άυπνους φρουρούς του όλους εμάς.
Η ήττα που σου έδωσα ήταν η αρχή του τέλους. Κάθε βράδυ μπορεί να αναρωτιέμαι «πού είναι το μυαλό μου», μα ξέρω ότι θα περιπλανιέται κάπου στις μοναδικές μας στιγμές, στις καλές και τις κακές. Αλίμονο σε σένα που επιλέγεις να μην κρατήσεις στιγμές. Που δολοφονείς τον έρωτα και τον θάβεις μακριά. Είσαι καταδικασμένος να αναζητάς κάθε βράδυ το μυαλό σου και να μην μπορείς να βρεις «πού είναι».
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
