Γιατί γίναμε έτσι, ρε μωρό μου;

Γράφει η Κ.

Κάποιοι άνθρωποι καλό είναι να μη συναντιούνται ποτέ. Αυτοκαταστροφή, εκρηκτικότητα, ένα δέος ανεξήγητο και μια κόντρα που αν μη τι άλλο τους εξιτάρει. Θα καταστραφείς αργά και βασανιστικά. Πάρε αποστάσεις. Η απλή λύση. Απομακρύνσου πριν να είναι πολύ αργά.

Εκτός αν δε θες. Αυτό, βέβαια, ονομάζεται «μαζοχισμός», μωρό μου. Το τραβάς στα άκρα. Ένα σκοινί τεντωμένο, το τραβάς, το τραβάς και μόλις καταλάβεις πως δεν πάει άλλο, δεν το κρατάς εκεί προσπαθώντας να ισορροπήσεις, άλλα προτιμάς να το αφήσεις. Δε σε νοιάζει αν ο άλλος απέναντι θα πέσει. Ο άλλος που προσπαθούσε περισσότερο να κρατήσει αυτό το σκοινί απ’ ό,τι εσύ.

Αχαριστία, δε νομίζεις; Μωρό μου, δε βλέπεις πως αυτό που κάνεις γκρεμίζει όσα χτίσαμε; Βασικά όχι, άσε με εμένα. Αυτά που έκανες εσύ; Πεταμένος χρόνος;

Όχι, δεν είμαι παιχνιδάκι. Αν δεν ήθελες δε θα είχες ασχοληθεί απ’ την αρχή. Θα πέρναγες, θα έβλεπες ένα σκοινί και θα προσπερνούσες. Όμως δεν το κάνες. Άρχισες κάτι το οποίο άφησες στη μέση. Τόσο απερίσκεπτος πια;

Ξέρω, δεν είσαι τόσο ώριμος. Ξέρουμε κι οι δυο πως ποτέ δεν ήξερες τι έκανες, πόσο μάλλον τώρα. Τώρα που οι πράξεις κι η στάση σου το αποδεικνύουν. Κοροϊδεύεις και τον εαυτό σου με αυτόν τον τρόπο, ούτε αυτό το αντιλαμβάνεσαι; Αν αποφάσισες να δώσεις ένα τέλος, κάν’ το. Έστω και τώρα. Έστω κι αν είναι αργά. Ταλαιπωρούμαστε κι οι δυο, δεν το βλέπεις;

Ό,τι και να γίνει με τους δυο μας δεν παύουμε να είμαστε δυο νέοι με ένα πάθος μέσα μας που δε θα σβήσει ποτέ. Πάντα υπήρχε και δε σβήνεται έτσι εύκολα. Οι δρόμοι μας δεν ξέρω αν θα χωρίσουν στο μέλλον, αλλά σίγουρα δε χωρίζουν εδώ! Ξέρεις και ξέρω πως η ζωή θα μας φέρει ξανά κοντά.

Αχ, αυτό το κοντά. Πολύ κοντά πάντα ήμασταν, αλλά ποτέ μαζί. Εγώ ο άξονας, σταθερή κι αμετάβλητη, ενώ εσύ μια ασύμπτωτη ευθεία που πλησιάζει πολύ κοντά στον άξονα, αλλά ποτέ δεν τον συναντάει. Ίσως αυτό το παράδειγμα να μας χαρακτήριζε πιο εύκολα και θα σου ‘ταν λιγότερο δυσνόητο μιας και ξέρω την αγάπη σου για τα μαθηματικά.

Πώς τα κάναμε έτσι ρε, μωρό μου; Αφού συναντηθήκαμε, έπρεπε απλά να αφεθούμε και να το απολαύσουμε. Κανένας απ’ τους δυο μας δεν το ‘κανε. Κοίτα μας τώρα! Εγώ να δίνω τη ζωή μου για σένα κι εσύ, δήθεν, να αδιαφορείς ενώ ασχολείσαι περισσότερο από ποτέ με κάτι που εσύ ο ίδιος αποκάλεσες «τετελεσμένο γεγονός».

Έλεγξε τα συναισθήματά σου, προσπάθησε να τα δαμάσεις. Ψάξε βαθιά μέσα σου να βρεις τι θέλεις. Θα το βρεις, δε σε φοβάμαι. Έστω και να μην είμαι μέσα σε αυτό, θέλω να είσαι καλά. Να προσέχεις.

Να ξέρεις πως δεν τελειώσαμε εδώ, θα τα ξαναπούμε. Δεν ξέρω πού, πώς, γιατί κι υπό ποιες συνθήκες. Ξέρω μόνο ότι θα γίνει. Και ξέρεις, πάντα βγαίνουν αυτά που λέω. Ξέρεις ότι έχω δίκιο, όσο κι αν αυτό σε εκνευρίζει.

Ίσως κάποια στιγμή βρω το θάρρος να στα πω όλα αυτά. Ευτυχώς που δε με είχες αφήσει τότε να στα πω, τότε που το ‘παιζες σκληρός, θυμάσαι; Δε θα μπορούσες να τα διαχειριστείς. Βλέπεις, εγώ υπολογίζω κι εσένα πριν δράσω κι είμαι ξεκάθαρη απέναντί σου.

Μια φορά μονάχα δεν ήμουν και ναι, το παραδέχομαι! Όταν σου είπα πως σε βλέπω φιλικά και μόνο, θυμάσαι; Τι ψέμα, Θεέ μου, γέλασαν μέχρι κι οι πέτρες. Τι να σου ‘λεγα, όμως; Αφού στα ‘χα πει όλα μεταξύ σοβαρού κι αστείου σε αυτές τις συζητήσεις μας από κοντά, που λέγαμε ό,τι μας ερχόταν -και καλά. Λες κι εσύ ήσουν ξεκάθαρος! Μια φόρα προσπάθησες και πάλι θάλασσα τα έκανες.

Είναι κρίμα να αγαπιέσαι τόσο και να μην το μαθαίνεις ποτέ από δική σου δειλία. Ίσως, όμως, το μάθεις κάποια στιγμή, γιατί, όχι, δεν είναι ένας νεανικός έρωτας. Όχι, δε θα περάσει τόσο απλά. Είναι κάτι βαθύτερο. Κάτι ανεξήγητο. Σίγουρα το ‘νιωσες κι εσύ. Ίσως γι’ αυτό απομακρύνθηκες. Σε κόλλαγε στον τοίχο και σε ανάγκαζε να τα παραδεχτείς όλα. Κι όμως, εγώ για πρώτη φορά στη ζωή μου το άντεξα!

Έχω να σου πω τόσα θα μπορούσα να μιλάω επ’ άπειρον για εσένα, για εμένα και πόσο μάλλον για εμάς. Ελπίζω κάποια στιγμή να μου λύσεις την απορία μου. Γιατί γίναμε έτσι, ρε μωρό μου; Μόνο αυτό ζητάω. Τίποτα περισσότερο. Όμως δε θα αρκεστώ και σε τίποτα λιγότερο.

Κράτα μόνο αυτό. Είσαι ό,τι καλύτερο έχω, χωρίς καν να σε έχω.