Νομίζεις πως μαζί σου την έχω πατήσει και πως όταν δεν επικοινωνείς κάθομαι και χαλιέμαι. Πως πατάω συνέχεια το ίδιο κουμπάκι για ν’ ανοίξει η οθόνη του κινητού και να βεβαιωθώ πως δεν έστειλες κάνα μήνυμα που δεν ακούστηκε κι έχει ξεμείνει έστω κι ένα πεντάλεπτο αναπάντητο. Έχεις την αίσθηση πως όσες φορές κι αν χαθείς κι όσες άλλες κι αν επιστρέψεις, εγώ θα σε περιμένω στην πόρτα μόλις χτυπήσεις το κουδούνι, να πάρω απ’ τα χέρια σου ό,τι κρατάς για να χωθώ στην αγκαλιά σου.
Δε λέω πως δεν ήσουν καψούρα, ήσουν και μάλιστα από ‘κείνες τις μεγάλες που βλέπεις εξαρχής πως το story δε θα σου βγει σε καλό κι όμως έχεις αποφασίσει να φας τα μούτρα σου, ακόμη κι αν καταλήξεις για ράμματα εσύ που φοβάσαι μέχρι και τις βελόνες. Τόσες κι άλλες τόσες φορές φάνηκε δύσκολη εκείνη η τελεία, κι ας ήταν μην ήταν τίποτα παραπάνω παρά ένα μικρό σημείο στίξης. Ήθελε όμως σταθερότητα για να τη βάλεις, να καταφέρει ν’ ακουμπήσει στη γραμμή. Το τρέμουλο όμως που ‘νιωθα όταν στη σκέψη μου έφτανες εσύ μεταφερόταν από μόνο του στο χέρι μου κι έτσι άλλοτε έβαζα άνω τελεία κι άλλοτε κόμμα, τρέφοντας την ψευδαίσθηση πως ήμουν έτοιμη να πάω παρακάτω. Μόνο που είχα μείνει στην ίδια πρόταση, στην ίδια παράγραφο, στην ίδια σελίδα που πρωταγωνιστής συνέχιζες να ‘σαι εσύ.
Τώρα θα μου πεις, έτσι όπως τα κάναμε -τα έκανες θα έλεγα, άλλα είναι κι εκείνη η ριμάδα η ευθύνη που βαραίνει πάντα και τους δυο, κι ας φταίει ο ένας 1% κι ο άλλος 99- τι περιμένω από σένα. Ξαναρώτα με θα σου πω όταν σταθείς μπροστά μου, αν έρθει ποτέ εκείνη η στιγμή, γιατί όπως το κόβω είσαι ικανός ν’ αλλάξεις ακόμα και πλανήτη για να μη με πετύχεις ούτε καν τυχαία στο σούπερ μάρκετ. Είσαι εκείνος ο άνθρωπος που δε θα ήθελα δίπλα μου και ο ίδιος που μακριά του νιώθω πως κάτι λείπει.
Αν γινόμασταν ζευγάρι εμείς οι δυο, καθόλου απίθανο να χωρίζαμε την αμέσως επόμενη μέρα. Την ηρεμία που εσύ υποτίθεται πως ψάχνεις, εγώ τη μεταφράζω πως δε θες τίποτα άλλο παρά να ‘χεις το κεφάλι σου ήσυχο. Κι εκείνη την ένταση που με τροφοδοτεί και μου δίνει ζωή εσύ τη βλέπεις για αναστάτωση και προσπαθείς να με δαμάσεις. Την ίδια ώρα που εγώ σε βρίσκω ξενέρωτο που δεν κάνεις βήμα παραπέρα, γιατί και καλά το άγχος σου δε σ’ αφήνει ν’ αντικρίσεις το άγνωστο και να πλησιάσεις κοντά του.
Αταίριαστοι, κι όμως αν καταλάβεις γιατί ακόμα μιλάω για σένα, ενώ ξέρω πως το μεταξύ μας είναι απ’ τις περιπτώσεις εκείνες που δεν έχουν ούτε μέλλον ούτε παρόν, έλα πες μου κι εμένα. Η ύπαρξή σου με ιντριγκάρει και με χαλάει ταυτόχρονα. Είσαι εκείνος ο άνθρωπος που ενώ τριγυρνάει στο κεφάλι μου, δεν ξέρω αν θα ‘θελα να τριγυρνάει και στο σαλόνι του σπιτιού μου. Εκείνος που δε θα ‘θελα να ‘ναι η σχέση μου, αλλά τρελαίνομαι στην ιδέα να γίνει η σχέση κάποιας άλλης.
Κι αν ψάχνεις εξηγήσεις στ’ ανεξήγητα, έλα να βρεθούμε μια φορά κι ίσως να μας λυθούν όλες οι απορίες!
