Δεν μπορείς πάντα να ξέρεις τι θα φέρει η ζωή στον δρόμο σου, ούτε να ελπίζεις σε κάποιο θαύμα. Κι ενώ εγώ αυτό το ήξερα, δεν έπαψα να ελπίζω πως όχι μόνο θα αλλάξεις, αλλά και πως μόνο τα καλύτερα θα ακολουθήσουν αν συνεχίσουμε να είμαστε μαζί και να το παλεύουμε.
Προφανώς κάτι τέτοιο δε συνέβη γιατί όχι μόνο δεν αρκεί η ελπίδα για να καλυτερέψει μια ζωή, αλλά και γιατί εσύ ο ίδιος δεν ήθελες τα πράγματα ν’ αλλάξουν. Ήσουν βολεμένος με όσα είχες και δε σκέφτηκες ποτέ πως για να ζήσουμε τη ζωή που θέλεις, αυτά δε φτάνουν. Πως πρέπει εγώ να δίνω τα διπλά και τα τριπλά απ’ ο,τι εσύ και να είναι κάθε μέρα ο καλύτερός μου εαυτός.
Και δε μιλάω για λεφτά, όχι. Μιλάω για την ενέργεια που έβαζες στη σχέση μας και τα όσα έκανες για εκείνη. Είχες τη δουλειά σου, το διαμέρισμά σου, την ησυχία σου, είχες εμένα, για ποιον λόγο να μπεις στον κόπο να δώσεις κάτι παραπάνω σε συναισθήματα και πράξεις, αν τα ελάχιστα που ήδη έδινες, σου τα παρείχαν όλα;
Εσύ είχες βολευτεί, λοιπόν, και εγώ ήμουν okay με το να κρατάω στάση θύματος. Αντί να σου μιλήσω και να σου πω τι με ενοχλεί στη συμπεριφορά σου, αντί να σου δώσω να καταλάβεις τι φορτίο μου επέβαλες να κουβαλήσω, εγώ βουβά αναλάμβανα κάθε ρόλο που χρειαζόταν χωρίς να σου προσάψω ποτέ καμία ευθύνη ή να σου ζητήσω να αναλάβεις μια αρμοδιότητα.
Γιατί η αλήθεια είναι πως και εγώ είχα βολευτεί. Είχα βολευτεί να είμαι με κάποιον, να μπορώ να συζητήσω, να έχω ένα μέρος να μείνω που να νιώθω ευπρόσδεκτη. Αλλά όλα αυτά είναι τόσα λίγα μπροστά στο πώς θα πρέπει να είναι μια σχέση.
Γιατί όταν δεν προσπαθείς για το ταίρι σου δε δείχνεις απλώς αδιαφορία, δείχνεις έλλειψη σεβασμού, αγάπης, οικειότητας. Και τι να κάνω μια σχέση από την οποία λείπουν βασικά πράγματα; Τι να κάνω μ’ έναν άνθρωπο ο οποίος μπορεί κάποτε να με ερωτεύτηκε αλλά αργότερα δεν του έμεινε τίποτα;
Κι από τη στιγμή, λοιπόν, που τα έβλεπα όλα αυτά και άλλα ένιωθα ότι δε θα βρω κάτι καλύτερο, δεν είσαι εσύ μόνο που φταις, αλλά κι εγώ. Γιατί για πολύ καιρό δεν αποτελούσε επιλογή αλλά λύση ανάγκης -όπως μάλλον κι εγώ για σένα.
Το να μείνω μαζί σου, να συνεχίσω να παλεύω, να σου δείχνω αγάπη, να σε φροντίζω, να κάνω πολύ περισσότερα απ’ αυτά που μου αναλογούν και θα έπρεπε, δε με καθιστά θύμα. Ήξερα πού ήταν η πόρτα κι ήξερα πως δε θα μπεις καν στον κόπο να με εμποδίσεις, αφού δεν ενδιαφέρθηκες ν’ αλλάξεις τη συμπεριφορά σου απέναντί μου τις τελευταίες 1000 φορές που στο ζήτησα.
Μα να ξέρεις τώρα, πως αφού έφυγα κι αφού πήρα απόφαση ότι δε θα γυρίσω ακόμα κι αλλάξεις, είμαι ευτυχισμένη. Και δεν είμαι ευτυχισμένη επειδή βρήκα κάποιον άλλον, αλλά επειδή έμαθα να περνάω καλά με τον εαυτό μου κι όχι απλώς να βολεύομαι.
Έμαθα να περνάω τον χρόνο μου διαφορετικά, έκανα παρέες, πήγα ταξίδια. Πραγματοποίησα όλα όσα καιρό άφηνα πίσω για να είμαι στο πλάι σου με τον τρόπο που ήθελες.
Σ’ ευχαριστώ που μου άνοιξες τα μάτια και με βοήθησες να δω πού έχω φτάσει, γιατί μόνο έτσι θα καταλάβαινα πόσο είχα κατέβει για να σε πλησιάσω.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
