Ημέρα έρωτα 2: Περιμένοντας εσένα

Μια ιστορία έρωτα που κορυφώνεται στις 14 Φλεβάρη. Ακολούθησέ τη μαζί μας βήμα-βήμα.

Διάβασε εδώ την 1η μέρα. 

Γράφει η Δήμητρα Παπακωνσταντίνου.

Σ’ ερωτεύτηκα και σε περιμένω. Πίστεψέ με δεν μπορώ καν θυμηθώ πώς έγινε αυτό. Δε με ρώτησε ο άτιμος ο έρωτας πότε και για ποιον μπορεί να έρθει, δε με ρώτησε αν μπορώ, αν αντέχω, δε λογάριασε καν, αν οι προϋποθέσεις ήταν οι κατάλληλες. Απλώς ήρθε. Γαντζώθηκε από ένα τόσο μικρό στοιχείο πάνω σου, βολεύτηκε στο μυαλό μου και ξεκίνησε να παίζει.

Πρώτες, ήρθαν οι φαντασιώσεις. Μέρα και νύχτα μέχρι που σε μετέτρεψε σ’ ένα υπέροχο πλάσμα. Δυσκολεύομαι ν’ αντισταθώ σ’ αυτά τα παιχνίδια του μυαλού και στο φτερούγισμα που νιώθω κάθε φορά που έρχεσαι λίγο πιο κοντά, έστω κι αν χρειάζεται να έχω τα μάτια κλειστά. Αδυνατώ να εξηγήσω πώς γίνεται να μου λείπει κάτι που δεν το είχα παρά μόνο κάποιες στιγμές και πώς κατάφερε να ισοπεδώσει  στο πέρασμά του λογική. Πώς γεννά στη θέση τους ένα θέλω, ένα μεγάλο «σε θέλω μόνο για μένα». Αναρωτιέμαι πόση δύναμη μπορεί να κρύβει το «έχω φανταστεί» και πόσο έντονη προσδοκία γεννιέται από την επιθυμία.

Ωραία λέξη η προσδοκία, φανερώνει μια λαχταρά, μια ανάγκη που πρέπει να καλυφθεί κι αφού γεννηθεί προχωράει μαζί με την επιθυμία και γίνονται ποσά ανάλογα. Όσο φουντώνει μέσα μου η επιθυμία, τόσο αδημονώ να ζήσω κάτι μοναδικό μαζί σου. Υπάρχουν φορές που νιώθω σαν ένα μικρό παιδί, που θέλει κάτι, αλλά πρέπει να περιμένει μέχρι να το αποκτήσει. Έσι το φαντάζεται όλο και περισσότερο μέχρι που η επιθυμία του για αυτό το κάτι γίνεται πιο έντονη από το ίδιο το αντικείμενο.

Μπορώ να ξοδεύω ώρες πάνω στο κρεβάτι μου να σε φαντάζομαι, αφήνοντας υποχρεώσεις και χρονοδιαγράμματα στην άκρη, ειδοποιήσεις ν’ αναβάλλονται ξανά και ξανά ώστε να σ’ έχω λίγο ακόμα στο μυαλό μου. Αυτό το λίγο ακόμα, που μπορώ να δω τη μορφή σου, να νιώσω το άγγιγμά σου, το ζεστό σου σώμα, ακόμα και ν’ ακούσω τον ήχο από το φιλί σου. Λίγο ακόμα, λοιπόν κι η φαντασία ορμάει να φτιάξει κι άλλα σενάρια.

Κι αν αντέχεις, θα σου εκμυστηρευτώ τις εικόνες που πλάθει το μυαλό μου. Θα σου πω για τσαλακωμένα σεντόνια και την αγκαλιά του πρωινού ξυπνήματος. Θα σου πω για συναντήσεις υγρές τα μεσάνυχτα και φιλιά σε στενά δρομάκια. Για εκδρομές που καταλήγουν σ’ ένα δωμάτιο που γεμίζει από έρωτα και τον ήχο από ξύλα που καίγονται. Για συζητήσεις απλές, καθημερινές με μια κούπα στο χέρι, από αυτές που σε κάνουν να δένεσαι με τον άλλον. Να σου πω και για τα γέλια που φαντάζομαι, για τις εκμυστηρεύσεις έρωτα, φόβων με σιγανή φωνή, για τα προβλήματα που μπορούμε να λύσουμε και τις επιθυμίες που θα πραγματοποιήσουμε. Μια ολόκληρη ζωή στο κεφάλι μου, ενώ η πραγματική μου τρέχει προς άλλη κατεύθυνση· αλλά δε μ’ ενοχλεί να την παγώνω κάποιες στιγμές για να κυριαρχεί η πρώτη.

Δύο ζωές. Σκέφτομαι και γελάω. Μήπως φλερτάρεις έντονα με τα όρια της τρέλας; Ίσως. Άλλωστε, οι μεγάλες προσδοκίες είναι καταδικασμένες να μην εκπληρωθούν ή αν τύχει κι εκπληρωθούν διαψεύδονται από τους εσωτερικούς φόβους και τις ανασφάλειες του καθενός. Φοβάμαι; Όχι άλλο, είναι η απάντηση. Ίσως γιατί πλέον προτιμώ να νιώθω από το ν’ αφήσω το σώμα μου να μετατρέπεται σε’ ένα νεκροταφείο σκοτωμένων επιθυμιών, όπως λέει κι ο Χρόνης Μίσσιος, ακόμα και για καταστάσεις που με ξεπερνούν οι δυσκολίες τους. Ίσως γιατί ήρθε η ώρα να εκθέσω τον εαυτό μου για ν’ ανακαλύψω αυτό που είμαι, να ξεπεράσω τις αγκυλώσεις που χρέωνα στον εαυτό μου όλ’ αυτά τα χρόνια και να δω πέρα απ’ αυτές. Ίσως γιατί είναι η δύναμη να νιώθω ελεύθερη ν’ αγαπάω ό,τι θέλω κι όχι μόνο αυτά που έχω.

Μια ανάσα η ζωή και δε με πειράζει να περάσω ένα κομμάτι της περιμένοντάς σε. Κι αν είναι παράδοξο αυτό, σκέψου ότι υπάρχουν άνθρωποι που η ζωή τους πέρασε χωρίς να αισθανθούν ζωντανοί από τη λαχτάρα τους για κάποιον. Καλύτερα, λοιπόν, να καίγεσαι από τη φλόγα ενός έρωτα ακόμα κι αν δεν τον έχεις, παρά να βολεύεσαι στις στάχτες του.

Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!