Μια ιστορία έρωτα που κορυφώνεται στις 14 Φλεβάρη. Ακολούθησέ τη μαζί μας βήμα-βήμα.
Λένε ότι όταν μια πόρτα κλείνει, μια άλλη ανοίγει. Για τον χωρισμό τι ισχύει; Και γιατί πονάει τόσο αυτή που κλείνει, λες και κλείνει πάνω σου; Άραγε, υπάρχει κάποιος διακόπτης που μπορεί να τα σβήσει όλα; Μήπως κάποιος, επιτέλους, να φτιάξει;
Κάποια στιγμή, έφηβη ακόμη, είχα διαβάσει μια τριλογία επιστημονικής φαντασίας που εξελισσόταν στη μελλοντική Αμερική. Οι άνθρωποι από τα 16 τους χρόνια, υποβάλλονταν σε μια εγχείρηση, όπου διακόπτονταν τα συναισθήματά τους. «Ζευγάρωναν» με βάση την οικονομική κατάσταση κι άλλα διάφορα τεστ που τους επέβαλε το κράτος. Τότε με είχε θορυβήσει η ιδέα μιας τέτοιας σύνδεσης. Θεωρούσα ότι το να μην έχεις συναισθήματα ήταν ό,τι πιο βάρβαρο. Ζωή χωρίς νόημα. Να μη νιώθεις το τίποτα απολύτως, ίσως να είναι και κατάρα.
Μεγαλώνοντας κι έναν χρόνο σχεδόν μετά τον χωρισμό μας, ακόμη με τρώει το μέσα μου. Σε βλέπω που προχωράς μπροστά μ’ έναν αλλιώτικο τρόπο από ό,τι είχα συνηθίσει και με στεναχωρεί. Δουλεύω στην περιοχή που ήταν η αγαπημένη μας και με λυπεί. Μου λείπει να βγάζουμε μαζί φωτογραφίες στη φύση και να καθόμαστε με τις ώρες στο αγαπημένο μας μπαράκι, να χαζολογάμε ή να φλερτάρουμε μεταξύ μας.
Μου λείπουν οι βραδιές στο σινεμά, οι μουσικές κι οι μακρινές διαδρομές με το αμάξι μετά τη δουλειά. Όταν δώσαμε το πρώτο μας φιλί 17 Δεκέμβρη, έλεγα πως θα σκάσω από ευτυχία. Μπήκα σπίτι και έβαλα τα κλάματα από τη χαρά μου. Ένιωθα η πιο τυχερή ύπαρξη, η τυχερότερη του κόσμου. Κι ήμουν.
Μέχρι τη συγκατοίκηση που ήρθε η καταστροφή. Δεν ξέρω τι μ’ έπιασε. Ο άνθρωπος που μου έγραφε: «Είσαι το σπίτι μου», εγώ η αχάριστη αποφάσισα μια μέρα να τον πληγώσω. Κι έβαλα τέλος με τον πιο άσχημο τρόπο. Τι τρέλα στον εγκέφαλο με έπιασε, ένας θεός ξέρει. Κι ας σε παρακάλεσα να το ξεχάσουμε, δικαίως δε γύρισες. Ούτε εγώ θα γυρνούσα.
Δε μετράω πια τα βράδια που πίνω και καπνίζω σαν τρελή. Μεθούσα ανά δύο βράδια σταθερά από τον χωρισμό μας, για να μη νιώθω και να ξεχνάω. Ξυπνούσα με κρίσεις πανικού και το στόμα ξηρό από την τεκίλα ή το κρασί. Τα μαλλιά μου να κολλάνε από εμετό- έφτασα να με σιχαίνομαι κάθε μέρα πιο πολύ.
Μέχρι που μου είπες να πάω παρακάτω. Καθίσαμε 2 ώρες στο αμάξι εκείνο το βράδυ. Δεν έχουμε ξαναμιλήσει από τότε. Ακόμη και σήμερα περνάω από το εστιατόριο που δουλεύεις για να σε βλέπω από μακριά.
Δε με δικαιολογώ, να ξέρεις. Ποτέ δε θα το κάνω. Ούτε να κλαφτώ με παίρνει. Αν κάποιος τρίτος μπαινόβγαινε έτσι στη ζωή μου πληγώνοντάς με διαρκώς, θα τον διαολόστελνα. Αν κάτι κατάλαβα είναι ότι για κάποιο λόγο, έχανα τον δρόμο μου μαζί σου. Δε μου έφταιγες εσύ, αλλά το γεγονός ότι δεν είχα το μυαλό μου στη θέση του. Το σθένος να φερθώ ώριμα και να επιστρέψω στο 100% την αγάπη που εισέπραξα.
Κι αν κάτι έμαθα πια, είναι πως ποτέ δεν ξέρεις πότε θα είναι το τελευταίο φιλί με τον σύντροφό σου. Να δείχνεις όλη σου την αγάπη και τις 365 ημέρες. Με κάθε τρόπο, ακόμη και μ’ ένα χάδι πριν τα βλέφαρα κλείσουν για ύπνο. Να αγαπιόμαστε και να δινόμαστε κι ας χωρίζουμε κι ας πληγωνόμαστε βαθιά. Και πού ξέρεις, τέλος, δε σημαίνει πάντα τέλος. Καμιά φορά, σημαίνει κι αρχή.
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
