Γράφει η Κατερίνα Τόφια
04.20 το πρωί. Ανασαίνεις βαριά. Η βαλίτσα δε βοηθάει και πολύ. Το φερμουάρ έχει κολλήσει. Ο ήχος του σου λέει κάτι. Ενοχλητικός, επίμονος θόρυβος που σου λέει κάτι. Σου λέει να μείνεις. Σε βλέπω και πετάγομαι απ’ το κρεβάτι για να σε βοηθήσω. Με κοιτάς. «Όλα θα πάνε καλά» σου λέω, «μην ανησυχείς, ηρέμησε λίγο». «Πρώτη φορά νιώθω έτσι», μου λες και το βλέπω στα μάτια σου απ’ τον τρόπο που με κοιτάνε το πόσο ευάλωτος νιώθεις αυτή τη στιγμή.
04.25. Έχεις φορέσει το αγαπημένο μου blue jean και το t-shirt που πήραμε μαζί τις προάλλες. Στέκομαι και σε βλέπω χωρίς ακριβώς να ξέρω τι να κάνω ή πώς να αντιδράσω. Τα μάτια σου κόκκινα, γεμάτα από συναισθήματα έτοιμα να εκραγούν απ’ αυτά που θα ’θελαν να μου πουν. Τα χέρια σου κρύα σαν να φοβούνται να φύγουν, σαν να δειλιάζουν.
Η αγκαλιά σου έντονη με μεγάλη διάρκεια κάνοντας με να ακούω την καρδιά σου, τους δυνατούς παλμούς σου, ακόμα κι όταν φορώντας το καφέ σου φουτεράκι οι παλμοί ταξιδεύουν κι ηλεκτρίζονται με δύναμη στο δικό μου σώμα.
04.30. Είναι ώρα να φύγεις. Οι βαλίτσες βαριές, η ζωή σου τώρα ξεκινάει. Λος Άντζελες. Το όνειρο κάθε νέου ανθρώπου να ταξιδέψει σε μια τόσο υπεροχή πόλη. Του κάθε νέου ανθρώπου που δεν είναι συναισθηματικά δεμένος με άτομα που του πρόσφεραν στιγμές, αναμνήσεις. Ανθρώπους που ένιωσαν κάτι κατά τη διάρκεια, που σε κοίταγαν στα μάτια, που σου έδιναν μια αγκαλιά ακόμα κι όταν σε άφηναν να φύγεις. Ανθρώπους που είχες συνηθίσει να βλέπεις κάθε μέρα στη ζωή σου, να περνάς κάθε στιγμή της ζωής σου μ’ αυτούς και ξαφνικά να μην μπορείς να τους αντικρίσεις ξανά.
Η απόσταση στον έρωτα είναι ένας χωρισμός. Κι ο χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος. Δεν μπορείς να τον αγγίξεις, δεν μπορείς να τον φιλήσεις, ακόμα κι αν μπορείς να τον δεις θα ‘ναι για μια στιγμή, για κάποια λεπτά, κι όταν αυτός ήταν ο πιο σημαντικός άνθρωπος στη ζωή σου απ’ τη μια μέρα στην άλλη δεν είναι καν στη ζωή σου.
04.35. Ο καναπές που πάντα έριχνες τα ρούχα σου επάνω είναι τώρα άδειος. Είναι καθαρός, συγυρισμένος όπως σου έλεγα πάντα να τον έχεις. Μα δε μου αρέσει πλέον έτσι. Είναι καθαρός μα άδειος, δεν έχει ζωή, δεν έχει εσένα. Δεν έχει εμάς.
04.40. Έχεις φύγει. Αν πω πως τίποτα πλέον δε θα ‘ναι το ίδιο, θα είμαι ακόμα μια στις χιλιάδες που το είπανε. Θα είμαι, όμως, μια στις λίγες που το νιώθουνε τόσο πολύ, λες και κάτι μέσα μου έχει πεθάνει. Είναι τόσο σκληρή η απόσταση όπως όταν πληγώνεσαι από κάποιον.
Δεν ξέρω γιατί οι άνθρωποι πρέπει να το περνάνε αυτό ή γιατί πρέπει να περνάνε ένα χωρισμό, ξέρω όμως πως η κάθε απόσταση ή ο κάθε χωρισμός αφήνει μέσα σου κάτι γλυκό και κάτι πικρό. Γλυκό είναι αυτό που νιώθεις γι’ αυτόν, πικρό είναι που δεν μπορείς να το αποφύγεις.
Επιμέλεια Κειμένου Κατερίνας Τόφια: Πωλίνα Πανέρη
