Γράφει η Χαρά.
Αν λαμβάνεις αυτό το γράμμα σημαίνει πως ακόμα δε βρήκα τα κότσια να σου πω τις αλήθειες μου κατάμουτρα. Και δεν μπορώ άλλο να πνίγω όσο θέλω μέσα μου, απλά για να μένεις στη ζωή μου. Στο τέλος θα το χάσω κι ζουρλομανδύας δεν ταιριάζει στη στιλιστική μου άποψη.
Δεν έχω ξαναδεί πιο εγωιστή κι αυταρχικό άνθρωπο με τις σαδιστικές σου συμπεριφορές. Αλλοπρόσαλλε άνθρωπε, που τόσα χρόνια δεν μπόρεσα ποτέ να σε καταλάβω. Ούτε εγώ ούτε κανείς γύρω μου.
Σαν να έχεις αυτή την κατάρα να μένεις μόνος σου και να μη σου καίγεται καρφί. Εγώ, αγάπη μου, δε θα ξεκινήσω φαρμακευτική αγωγή για να είμαι μαζί σου. Να ξεκινήσεις εσύ κι άμα γιατρευτείς, σφύρα μου. Γιατί, «αγάπη» μου, δεν μπορεί να δίνεις το καλύτερό σου εαυτό στους ξένους και σε εμάς τα αρχίδια σου και τα καπρίτσια σου.
Και πολύ κάθισα. Άσε που απ’ την πίκρα μου το γύρισα στο φαΐ, λες κι οι σοκολάτες θα μου έδιναν λύση. Να πω πως μεγάλωσες δύσκολά; Σου ‘λειψε η αγάπη; Όλα τα είχες. Μα είσαι απλά ένας μικρός τύραννος. Κι εγώ, καλέ μου, προσταγές δεν έμαθα να δέχομαι από κανένα.
Να σου πω πως οι σχέσεις, τζάμπα μάγκα μου, είναι δούναι και λαβείν. Κι όταν εγώ συγχωρούσα τα λάθη σου, εσύ έστηνες στον τοίχο τα δικά μου. Και δε φτάνει που τα άδειαζες με καλάσνικοφ, φρόντιζες κάθε μέρα που περνά να το επαναλαμβάνεις, λες και δεν καταλάβαμε τι πάει να πει λάθος.
Δε μεγάλωσα για να νταντεύω κανένα κομπλεξικό ατομάκι. Για να σβήνω τις μικρές του ανασφάλειες όταν τον πνίγουν ενώ εκείνο ταΐζει τις δικές μου. Άντε στο δρόμο σου κι εγώ στο δικό μου. Γιατί μου έκανες τα νεύρα κρόσσια. Και πού ‘σαι; Όταν σου είπα «τέλος» δεν περίμενα λόγια κι υποσχέσεις για να με κρατήσεις. Όποιος γουστάρει και καίγεται, χτυπά κουδούνια και πόρτες. Όποιος χάνει κάτι που αγαπά, τρελαίνεται. Νόμιζες πως η αγάπη είναι χαπάκι και το παίρνουμε όποτε μας καυλώσει. Ότι κάθε που νιώθεις μοναξιά βγαίνει απ’ το συρτάρι.
Ξέρεις τι; Βαρέθηκα μόνο που γράφω αυτό το γράμμα. Γιατί η αναισθησία κι η αχαριστία σου με βγάζουν εκτός ελέγχου. Άσε αυτό το θράσος σου! Την επόμενη φορά που θα σε βρω στο διάβα μου, κεφάλι κάτω και χώρο να περάσω. Γιατί και μόνο που θα αναγκαστώ για πόσα δευτερόλεπτα να ανασάνουμε τον ίδιο αέρα, μου ‘ρχεται σαν παιδί να κρατήσω την αναπνοή μου μέχρι να σκάσω.
Γιατί δε θα ξεχάσω ποτέ, ρε. Κι η ηθελημένη αμνησία που πάθαινα για να δώσω ανούσιες ευκαιρίες ήτανε μεγάλη ψυχική χασούρα. Τράβα όπου βρεις να καλύψεις δήθεν το κενό σου, μα αυτό δε γεμίζει, γιατί ξεκινάει και τελειώνει μέσα σου.
Άντε γεια∙ και δε με νοιάζει αν είσαι καλά.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
