Γράφει η Ταρσή
Αν η σχέση μας ήταν ταινία σίγουρα θα σάρωνε στην τελετή παίρνοντας όλα τα αγαλματίδια. Αν και μεταξύ μας πιστεύω πως αυτό του πιο πρωτότυπου σεναρίου είναι αυτό που θα της πήγαινε καλύτερα. Και μάλιστα με τέτοια πλοκή και υπόθεση, οι θεατές θα ξεκινούσαν να μας παρακολουθήσουν και ενώ θα ήταν πεπεισμένοι πως είχαν μπει στο νόημα, η αλλαγή στο σενάριο της ιστορίας μας θα τους αποσυντόνιζε. Και θα τους αποσυντόνιζε σε τέτοιο σημείο που βγαίνοντας από τις αίθουσες θα προσπαθούσαν να καταλάβουν τι στο καλό έγινε.
Εδώ δεν ξέρω εγώ τι έγινε, θα ξέρουν αυτοί;
Και γω μαζί τους αναρωτιέμαι, αναζητάω απαντήσεις και κάθομαι μαζί τους να δω την ταινία μας. Ομολογώ πως από τοπία και μουσική όντως αξίζει. Βλέπεις είχαμε να επιλέξουμε και ζήσαμε ανάμεσα σε βουνά και θάλασσες, σε εσωτερικό κι εξωτερικό, καλοκαίρια και χειμώνες. Μου κρατούσες το χέρι σχεδόν σε όλες μας τις στιγμές.
Όχι δε θα κλάψω. Θα αναπολήσω. Παρακολουθώ μαζί τους τη ζωή μας καρέ-καρέ. Γελάω για όλα τα πιο όμορφα, τα πιο δυνατά, τα πιο ευτυχισμένα και τα πιο έντονα που έχουμε ζήσει. Κοκκινίζω για τις υπέροχες στιγμές πάθους που ζήσαμε και θέλω να σηκωθώ και να τους φωνάξω πως καμία από αυτές δεν είχε ντουμπλαριστεί. Εσύ και εγώ και ένας έρωτας που δε μας χόρταινε -κι είπα πως δε θα δακρύσω. Έγινα πολύ όμορφη για σένα σήμερα, για μας, για την πρεμιέρα μας. Δε θα δακρύσω για όλες εκείνες τις φορές που τα κάναμε μαντάρα και κλαίγαμε αποδεικνύοντας πόσο πολύ αγαπιόμαστε. Για τις μέρες που τα δικά μου λάθη σε έπνιγαν και για τις νύχτες που τα δικά σου ζητούσαν τη συγχώρεσή μου.
Ξέρεις κάτι; Κοιτάζω γύρω μου όλους αυτούς που μαζί με μένα παρακολουθούν τη ζωή μας, κοιτάζω αυτούς που αναρωτιούνται: «Μα καλά αυτοί ήταν τόσο ερωτευμένοι; Πώς φτάσανε ως εδώ;» Ακόμα και ο καλύτερος σκηνοθέτης μπορεί να κάνει λάθος στο σενάριο. Και όχι αυτό δεν ήταν εσκεμμένο. Στη δική μας ταινία ο σκηνοθέτης έπεσε τελείως έξω. Είχε υπολογίσει να παραμείνουμε πρωταγωνιστές της ζωής μας ως το τέλος, αλλά δεν είχε σκεφτεί πως υπήρχαν κομπάρσοι που καιροφυλακτούσαν στο πρώτο στραβοπάτημα. Κομπάρσοι συναισθημάτων. Σαν τα μικρόβια που περιμένουν να αναπτυχθούν σε ευαίσθητες θερμοκρασίες. Έτσι και μεις. Μας βρήκαν ευάλωτους και μπήκανε ανάμεσά μας. Κάτι χάσαμε, κάτι αφήσαμε να πέσει και δεν το σηκώσαμε μέχρι που το ξεχάσαμε εκεί αφημένο.
Εμείς οι ίδιοι ήμασταν οι σκηνοθέτες. Κουραστήκαμε από την πλοκή; Διαλέξαμε τους λάθους ρόλους; Ήταν ως εκεί; Θα το μάθουμε ποτέ; Ποιος ξέρει; Πάντως σίγουρα φταίμε κι εμείς κι όχι μόνο οι άλλοι, φταίμε που παρασυρθήκαμε, που δεν το παλέψαμε, που τα παρατήσαμε.
Δίπλα μου αναρωτιούνται αν είναι αργά για ένα happy end. Αν η ταινία κλείσει εδώ αφήνοντας μετέωρες τις απορίες τους. Κάποιοι περιμένουν το δεύτερο μέρος που ξέρουν πως θα υπάρξει και κάποιοι άλλοι λένε πως ήταν τόσο-όσο. Κι εγώ κάπου ανάμεσά τους να τους ακούω και να αναρωτιέμαι ποιος έχει τελικά δίκαιο. Και θέλω να τους πω πως όλα αυτά και ακόμα τόσα γίνανε μεταξύ δυο ανθρώπων που αγαπήθηκαν και ήταν τυχεροί που το ζήσανε.
Η ταινία μας έχει τελειώσει. Κοιτάζω μια άδεια οθόνη και κάπου εκεί νομίζω πως βλέπω το πρόσωπό σου να μου χαμογελάει. Κάθε φορά που χαμογελούσες ήταν σαν να ήθελες να πεις κάτι που ποτέ δεν τολμούσες με λόγια. Σε κοιτάζω, «Θέλω αγκαλιά» σου λέω, «έφτασα» μου απαντάς.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
