Γράφει η Ναταλία Κ.
Πολλά είναι αυτά που δεν καταλαβαίνω στη ζωή. Πολλά «γιατί» είναι καρφωμένα στο κεφάλι μου και με ταλαιπωρούν. Ένα από τα πιο ανεξήγητα γι’ εμένα είναι ο έρωτας. Τι θα πει έρωτας; Πώς γίνεται ένας συγκεκριμένος άνθρωπος, άγνωστος ανάμεσα σε αγνώστους, να μπει με το έτσι θέλω στη ζωή σου και να τα σαρώσει όλα; Να ακυρώνει κάθε θεωρία σου, να σε κάνει άλλο άνθρωπο;
Έτσι μ’ έκανες εσύ. Εσύ, το ξένο, το αμφίβολο, το «σαν όλους τους άλλους». Βρήκες ένα μικρό παράθυρο στη ζωή μου και μπήκες, χωρίς να ρωτήσεις κανέναν. Κι όταν μπήκες, φρόντισες να γκρεμίσεις κάθε πόρτα μου στο σχήμα του κορμιού σου, έτσι ώστε να μην μπορεί κανείς άλλος να μπει.
Πέρασαν κι άλλοι άνθρωποι απ’ τη ζωή μου. Μ’ αγάπησαν, με φρόντισαν. Κάποιους τους αγάπησα κι εγώ. Με κανέναν, όμως, δεν ένιωσα ό,τι συναίσθημα υπάρχει σ’ αυτόν τον κόσμο, και μάλιστα σε κάθε του απόχρωση. Όλα εσύ μου έδωσες να τα γευτώ. Τον έρωτα τον παράλογο, το πάθος το ακομπλεξάριστο, την ανιδιοτελή αγάπη, τη στενοχώρια που ποτίζει τα μάτια και κλέβει τον ύπνο, το θυμό που εξαφανίζεται μ’ ένα χαμόγελο, την απογοήτευση που δε σε κάνει να τα διαλύσεις όλα, αλλά εκείνη που σε κάνει να νιώθεις λίγος.
Ας μου εξηγήσει κάποιος πώς είναι δυνατόν τη μια στιγμή να σε λατρεύω τόσο, να γελάω σαν παιδί και την επόμενη να θέλω να τα παρατήσω όλα και να εξαφανιστώ; Και φεύγω και λες «μη» και γυρνάω και σου λέω «έλα» και λες «δεν πρέπει» και να ‘μαστε πάλι κάτω απ’ την κουβέρτα να πλέκουμε δάχτυλα κι όνειρα μισά. Και φτου κι απ’ την αρχή.
Κάθε κακό που μεσολάβησε, κάθε πικρή κουβέντα, κάθε απόσταση, απλά δεν υπάρχουν όταν με κοιτάς και σε κοιτώ. Καμία αμφιβολία, καμία σκιά, κανένα ταμπού δεν μπαίνει ανάμεσά μας όταν το κορμί σου σκεπάζει το δικό μου. Όμως, το παραμύθι τελειώνει και άντε πάλι γνωστοί -άγνωστοι, ανάμεσα σε τυπικές χειραψίες και χαμόγελα ευγένειας. Όση ζωή μου δίνεις, άλλη τόση μου παίρνεις την επομένη όταν δεν μπορώ να σου πω καλημέρα. Δε θέλω πια άλλο μόνο καληνύχτες.
Μα ούτε εσύ φεύγεις. Σ’ αφήνω, σε ελευθερώνω, αλλά γυρνάς. Με το ένα πόδι σ’ εμένα και με το άλλο στο δικό σου κόσμο που κομμάτι του δε θες να γίνω. Μ’ αγαπάς μ’ έναν τρόπο που δυσκολεύομαι να καταλάβω, να εξηγήσω. Άλλοτε μου φτάνει κι άλλοτε όχι. Τρομερή χημεία, παράφορος έρωτας, απλός ενθουσιασμός; Ό,τι κι αν είναι, είμαστε κι οι δυο μπλεγμένοι σ’ αυτό το παιχνίδι που εμείς στήσαμε, το ζωτικό και θανατηφόρο ταυτόχρονα, για άλλη μια φορά ερωτευμένοι, μόνοι για άλλη μια φορά.
Κάθε «τέλος» μας δεν είναι τέλος. Άλλωστε, πώς να τελειώσει κάτι που ποτέ δεν ήταν ολοκληρωμένο; Το ζούμε σε δόσεις. Στα κρυφά, σε βράδια αξημέρωτα, σε χρόνους που τρέχουν εναντίον μας. Δε θα τελειώσει αν δε το ζήσουμε όπως πρέπει. Ώσπου να πέσεις στα μάτια μου, μέχρι να δω την παραμικρή πτυχή σου, μέχρι να σε ζήσω τόσο ώστε να σε βαρεθώ και να με βαρεθείς. Όλα, μια απόφαση, μια ανάσα μακριά.
Επιμέλεια Κειμένου Ναταλίας Κ.: Πωλίνα Πανέρη.
