Γράφει ο Α.
Και να, λοιπόν, που σου ξαναγράφω. Μετά από τόσο καιρό, μετά από τόσες προσπάθειες να ξαναείμαστε μαζί που έβρισκαν πάνω στον δικό σου τοίχο. Η μόνη διαφορά: Τώρα σου γράφω εδώ είτε γιατί η μοίρα έπαιξε τον ρόλο της να χάσω το τηλέφωνό σου και δε θέλω να μεσολαβήσει κάποιος τρίτος για να έρθουμε σε επαφή, είτε γιατί δε θέλω να σε κουράζω άλλο με τα συναισθήματά μου, είτε γιατί δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν αξίζει και πρέπει να γνωρίζεις πώς νιώθω.
Να γνωρίζεις πως μετά από τόσο καιρό, μετά από τόσες ανούσιες προσπάθειες για φλερτ και γνωριμίες που δε μου προκαλούν το παραμικρό ενδιαφέρον, εσύ συνεχίζεις να κυριαρχείς στο μυαλό και την ψυχή μου. Εσύ παραμένεις η πρώτη μου σκέψη το πρωί, η τελευταία μου το βράδυ κι όλες οι ενδιάμεσες.
Αυτές οι στιγμές που γίνεται κάτι στο γραφείο και σκέφτομαι ποια θα ήταν η αντίδρασή σου όταν θα στο έλεγα, όταν θέλω να μοιραστώ τη χαρά μου και τη λύπη μου και δεν είσαι εκεί, με αποτέλεσμα να μετριάζεται η χαρά ή να πολλαπλασιάζεται η λύπη. Αυτές οι στιγμές όταν ξεκινάω για τη δουλειά κάθε πρωί και δεν κρατάω το χέρι σου, όπως τόσους μήνες. Αυτές οι στιγμές που το τελευταίο πράγμα που δε θα κάνω πριν κοιμηθώ να είναι να σε κλείσω στην αγκαλιά μου και να σου πω πόσο σε αγαπάω.
Αλήθεια, πώς γίνεται να καλυφθούν όλα αυτά τα κενά που άφησες μέσα μου και γύρω μου; Η κενή θέση κάθε πρωί στο λεωφορείο, η άδεια θέση του συνοδηγού στο αυτοκίνητο, το κενό στον καναπέ και στο κρεβάτι. Το κενό στη χαρά και στη λύπη, καθώς τίποτα απ’ τα δύο δεν μπορώ να τα μοιραστώ με άλλους όπως τα μοιραζόμουν μαζί σου.
Δε θέλω να ενοχλήσω την ησυχία σου ούτε να φέρω δάκρυα στα μάτια σου. Θέλω να ξέρεις, όμως, πως αν υπάρχουν και σε εσένα αυτά τα κενά, εγώ είμαι εδώ. Ενάντια σε όλους αυτούς που έβαλαν το χεράκι τους για να χωρίσουμε, ενάντια στα προγνωστικά και στη λογική. Εγώ είμαι εδώ, μωρό μου, για να αποδείξουμε σε όλους, ακόμα και στον ίδιο σου τον εαυτό πόσο λάθος κάνει, όταν πιστεύουν πως δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε. Κάνε ένα βήμα, να κάνω εγώ το επόμενο κι είναι σίγουρο πως θα τα καταφέρουμε…
Και είμαι τόσο σίγουρος πως θα τα καταφέρουμε, γιατί σκέφτομαι τους άγνωστους που μας έβλεπαν τυχαία και χαμογελούσαν με τον έρωτά μας, θυμάσαι; Όταν τα συναισθήματά μας ήταν τόσο δυνατά που τα ένιωθε κι ο κόσμος γύρω μας. Είμαι τόσο σίγουρος, γιατί ταιριάξαμε απ’ την πρώτη στιγμή, δε χρειάστηκε να μιλήσουμε για να τα βρούμε, ούτε για να συγκατοικήσουμε. Σε όλα μας οδήγησαν τα συναισθήματά μας.
Είμαι βέβαιος πως αν το διαβάσεις, θα καταλάβεις πως είμαι εγώ, θα νιώσεις τα συναισθήματά μου να σε κατακλύζουν, οπότε το μόνο που σου ζητώ είναι να κάνεις ένα βήμα, να κάνω εγώ το επόμενο, να κάνω εγώ όλα τα επόμενα.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
