Έλεγα πως μ’ αρέσει η ησυχία μας και πως απολαμβάνω τις στιγμές που στεκόμαστε σε δύο διαφορετικά σημεία του δωματίου κάνοντας ο καθένας το δικό του, αλλά κοιτώντας πάντα ο ένας τον άλλον κάθε λίγα λεπτά για να σιγουρευτούμε ότι όλα είναι καλά.
Έλεγα πως μ’αρεσει η ηρεμία μας και το πώς ο καθένας μας βρίσκει τον τρόπο του να διατηρεί την ατομικότητά του μέσα στη σχέση μας. Έλεγα πως όσο μ’ αρέσει όταν μιλάμε και συζητάμε περί ανέμων κι υδάτων, άλλο τόσο Μ’ αρέσουν οι σιωπές μας. Εκείνες οι σιωπές που μας έβρισκαν σε δύο διαφορετικές γωνίες του ίδιου καναπέ, να πίνουμε υπερβολικά ακριβό για το μισθό μας κρασί, διαβάζοντας βιβλία ή χαζεύοντας στο κινητό.
Και τώρα που περνάει ο χρόνος καταλαβαίνω ότι όλες οι σιωπές δεν είναι ίδιες και πως τις σιωπές μας τώρα δεν τις θέλω. Γιατί τώρα δε μιλάμε από αμηχανία, από πόνο, από αμφιβολία για το αύριο και τα όσα θα ακολουθήσουν τη σχέση μας. Κι αυτές οι σιωπές με πληγώνουν ακόμα περισσότερο και με κάνουν να θέλω είτε να τσιρίξω, είτε ν’ αλλάξω δωμάτιο για να νιώσω πως είναι επιλογή μας να μη μιλάμε και όχι ψυχοσωματική συνέπεια του πόσο σκατά τα κάναμε.
Και μου φαίνεται τόσο ειρωνικό πως το ίδιο πράγμα που λάτρευα τόσο πολύ ζ τώρα με κάνει να θέλω να φύγω τα βράδια για να μην ξαπλώσω δίπλα σου κι αναγκαστώ να περιμένω να με πάρει ο ύπνος για να σταματήσω να νιώθω ενοχές γι’ όλα αυτά.
Βλέπεις όχι μόνο μετάνιωσα που σε πίεζα, που δεν ήμουν τόσο υπομονετική τελευταία και που μόνιμα περίμενα κάτι καλύτερο χωρίς να δείχνω ευγνωμοσύνη, αλλά νιώθω και θυμό που κι εσύ έκανες μια από τα ίδια και τραβήξαμε ο ένας τον άλλον στα χειρότερά μας.
Και νιώθω χάλια που τα σκέφτομαι όλα αυτά στη μία το βράδυ όσο ξαπλώνεις δίπλα μου και θέλω μοναχά να σε φιλήσω. Νιώθω τύψεις που δεν ξέρω πώς το συγγνώμη που σου είπα, θα διορθώσει όλα αυτά. Νιώθω όμως πρώτα απ’ όλα έναν φόβο γιατί δεν ξέρω πώς νιώθεις εσύ.
Νιώθω φόβο γιατί θέλω να μου μιλήσεις και να εκφραστεί και να γίνεις πιο φλύαρος από ποτέ. Θέλω να μου πεις πως μ’ αγαπάς, πως με συγχωρείς και περιμένεις στο εξής μια καλύτερη συμπεριφορά -και πίστεψε με έχω σκοπό να στη δώσω. Θέλω να μου ζητήσεις κι εσύ συγγνώμη και να μου υποσχεθεί πως όλα θα πάνε καλά και θα σταματήσει να μας σκοτώνει κάθε μέρα αυτή η θλιβερή σιωπή που απλώνεται στο σπίτι.
Και πάνω απ’ όλα θέλω να γυρίσω πίσω στο να μη φοβάμαι καθόλου τις σιωπές μας -όπως πριν λίγο καιρό. Θέλω να είμαστε μαζί και να ξέρω ότι τίποτα δεν πρόκειται να συμβεί όσο είσαι στην πολυθρόνα απέναντι μου κι ήσυχα-ήσυχα δουλεύεις στον υπολογιστής σου ή διαβάζεις το βιβλίο σου.
Θέλω να ξέρω πως θα σταματήσουμε τις χαζομάρες και θα φερθούμε πιο όμορφα αυτήν τη φορά, με περισσότερη πειθαρχία, υπομονή κι αγάπη.
Δεν πιστεύεις ότι μόνο αυτό μας αξίζει; Ν’ αγαπήσουμε πάλι τις σιωπές μας και να κοιμόμαστε το βράδυ αγκαλιά χωρίς ενοχές;
