Καμιά φορά, ξέρεις, το καλύτερό μου είναι να μονολογώ μόνη μου στην προσπάθειά μου να ακούω τη φωνή μου. Είναι φορές που αυτό θα με συνεφέρει, είναι βέβαια και άλλες που θα με ρίξει δύο τρία επίπεδα πιο κάτω. Και σήμερα είναι μια ακόμη τέτοια μέρα. Κάπου μεταξύ πόνου ψυχής, όπως το λέω εγώ, την ακούω να φωνάζει. Όχι όμως! Δε θέλει ηττοπάθεια τώρα.
Άλλη μια ψυχοφθόρα μέρα και για τους δύο. Και δε θα μιλήσω για σένα, θα ήταν ανούσιο. Ή μάλλον θα μπορούσα να μιλάω ώρες για σένα, αλλά όχι έτσι. Όχι για να σε κρίνω. Γιατί να το κάνω άλλωστε; Δε θα βάλω εγώ σε κουτάκια τις πράξεις και τα λόγια σου, ούτε θα αποφασίσω αν ήταν σωστά ή λάθος. Άλλη μία φορά σήμερα, που αυτήν τη σχέση την πήραμε και την τραβούσαμε πέρα δώθε, όπως τραβάει κι ο σκύλος το παιχνίδι που πας να του πάρεις απ’ το στόμα. Και αυτό όχι για να την έχουμε «περισσότερη», να την κάνουμε να τεντωθεί λιγάκι, να κερδίσουμε λίγο παραπάνω από την επιφάνειά της και να τη χορτάσουμε, αλλά για να δοκιμάσουμε αν σκίζεται. Να δούμε τα όριά της. Και αυτό το κάνουμε συχνά τελευταία. Φταίμε και οι δυο; Φταίει ένας από τους δύο; Τι σημασία έχει; Πάμε να βγάλουμε νικητή και παίζουμε στα σημεία;
Ξέρεις καλύτερα από μένα πως δε φταίει ποτέ μόνο ο ένας. Φταίμε, πληθυντικός καμίας ευγενείας. Εγώ που άνοιξα τα χαρτιά μου πριν δω τι βαστώ στα χέρια μου επειδή ζούσα για το όνειρο κι εσύ που απαιτείς χωρίς να σκέφτεσαι το ιδανικό, που αγαπάς μ’ εκείνον το μοναδικό τρόπο που νιώθω πως κάποιες φορές είναι θηλιά στο λαιμό και μου κόβει λίγο-λίγο, ή και απότομα, τον αέρα.
Πιάνω τον εαυτό μου να νιώθει ενοχές καμιά φορά, που δε μένω πιστή σε όσα θέλησα, γιατί νιώθω πως πια μόνο να με δαγκώνουν ξέρουν. Κι αναρωτιέμαι, έτσι είναι η ζωή Έχει τόσες ενοχές; Έχει σχοινιά που τραβάμε στα άκρα με όλη μας τη δύναμη μέχρι κάποιος να πέσει; Έχουν πόνο; Όχι. Χίλιες φορές όχι, να παραμείνω στην πεποίθηση που έχω επιλέξει από το να νιώθω πως για χάρη ενός συνόλου χάνω κάποιες φορές εμένα. Κι είναι εκείνες οι φορές που το κάνω για να είσαι εσύ ασφαλής κι ήρεμος, να μη φοβάσαι πως πέφτω και καταρρέω. Κι όμως, θέλω να σου πω πως αν μ’ αφήσεις να συνεχίσω να τραβάω το σκοινί, δε θα είμαι πια εγώ που βάζει τη δύναμη. Κι εκείνη την άλλη εκδοχή του εαυτού μου δε θα την ανεχτώ.
Οι ζωές των ανθρώπων αλλάζουν προς το καλύτερο και πάντα όταν οι ίδιοι το θέλουν. Κι είναι φορές που ξέρεις πως το ρίσκο της αλλαγής θα είναι μεγάλο αλλά ακόμη και αυτό δώσε μου το δικαίωμα να το επιλέξω. Ξέρεις κάτι; Στη ζωή εγώ δε χαριζόμουν. Δεν άφηνα περιθώριο, δεν το επέτρεπα να με πηγαίνει. Σήμερα όμως νιώθω πως αυτή μ’ έχει βάλει κάτω και με εκδικείται για τις φορές που φέρθηκα με υπεροψία όσο την είχα δεδομένη. Όχι. Αναγνωρίζω στον εαυτό μου το δικαίωμα να έχει ψηλά τα ιδανικά του, αλλά δε θα του επιτρέψω να ζει χωρίς να ζει ξανά. Θα τα δώσω όλα, αλλά όχι χωρίς να βάζω για οδηγό τη λογική μου.
Από σένα ζήτησα να είσαι δίπλα μου, να περπατάμε στην ίδια ευθεία. Δε σου προσέφερα ποτέ τη θέση που ήταν ένα σκαλί πιο πάνω. Σεβασμός, υπομονή κι αγάπη. Αυτά, τα δείχνουμε. Σε θέλω, μου λείπεις, σ’ αγαπάω, συγγνώμη, είμαι εδώ για σένα, είσαι καλά; Κι αυτά τα λέμε. Κι όσο τα έχουμε, όλα καλά θα πάνε, το ξέρω. Έλα τώρα να φάμε, έκανα μακαρονάδα με τόνο. Βάλε επεισόδιο, τελείωσε η σκατομέρα αυτή.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
