Γράφει ο Doctor Hauser
Τα βήματά μου ακούγονται σαν τους χτύπους του ρολογιού, η διαδρομή μου γεμάτη άψυχα φώτα και neon, μίζερα αυτοκίνητα που κουβαλούν φτωχές καρδιές. Καντίνες και junk food ικανοποιούν ψευδαισθήσεις φτιάχνοντας κοιλιόδουλα υποκατάστατα της ανθρώπινης ευτυχίας. Σαν ένας σύγχρονος Kaspar Hauser μπαίνω σ’ ένα κατάστημα ηλεκτρικών, με είδη παντελώς άχρηστα να προσεγγίσουν την ευτυχία για έναν περφεξιονιστή Αιγόκερω.
Το «είναι» μου ολόκληρο αυτοαναιρείται στιγμιαία, αφού το περιπλανώμενό μου σώμα προσπαθεί να ξεγελάσει το μυαλό μου. Μόνη μου σκέψη; Το γέλιο της. Το λάγνο της βλέμμα γεμάτο νεραϊδόσκονη απ’ τα δύο της μάτια που με μάγεψαν ακαριαία.
Κλείνοντας την πόρτα κατάλαβα ότι είχα εγκλωβιστεί. Ζούσα σε μία μεγαλούπολη που μου έμοιαζε μικρή. Είχα λιμοκτονήσει αλλά το είχα ξεχάσει γιατί οι ανάγκες μου είχαν αλλάξει ριζικά. Στο απέναντι πεζοδρόμιο ένας γάτος τρώει απ’ τα σκουπίδια, τον πλησιάζω και δεν ήταν μόνος. Η τροφαντή και χνουδωτή του σύντροφος μόλις μ’ ακούει, κολλάει τη μουσούδα της στο πρόσωπό του, νιαουρίζοντας γεμάτη χαρά κι ευχαρίστηση.
Προβληματίζομαι ρητορικά, «πόσο διαφορετικοί είμαστε;». Καθόλου. Εγώ κι αυτός ο μικρός τρελός αίλουρος έχουμε την ίδια κατάρα. Ν’ αγαπάμε και ν’ αγαπάμε την κάθε στιγμή που μοιραζόμαστε με τη σύντροφό μας, την κάθε απόπειρα για χάδι, το κάθε λεπτό της τεράστιας ζεστής αγκαλιάς που μας φυλακίζει σφικτά με πάθος, την κάθε κόκα-κόλα με τα χείλη της αποτυπωμένα στο τενεκεδάκι, το κάθε γαλατάκι που θα μου είναι αχρείαστο γιατί την ίδια ώρα θα με διαλύουν τα γλυκά φιλιά της.
Στο ασανσέρ που με οδηγεί στο διαμέρισμά μου κάνω χορευτικές πόζες της δεκαετίας του ‘80 έχοντας ήδη αποδεχτεί την ήττα μου. Ήταν θέμα λεπτών να χωθώ στον υπολογιστή, να χαζέψω τις φωτογραφίες μας και να γίνω μέρος αυτής της ζωγραφιάς. Μιας ζωγραφιάς γεμάτης συναισθήματα κι αναμνήσεις.
Το σκισμένο μου τρικό, τα σημάδια στο λαιμό της, το γέλιο της όταν τσαλακώνομαι. Το παραδέχομαι, τσαλακώνομαι για να δημιουργώ αρχεία ασφαλείας στο χώρο που καταλαμβάνει η ευτυχία στο ισοπεδωμένο μου μυαλό. Τόσο απλά!
Και διερωτώμαι, γιατί να μην το κάνω ακόμα πιο απλά; Πάραυτα, εκτινάσσομαι απ’ την καρέκλα του γραφείου λες κι έχω χάσει τα φτερά μου σε αερομαχία. Τρέχω στις σκάλες λες κι έγινε σεισμός 9 ρίχτερ.
Η καρδιά μου ξεκινούσε να χαμογελάει. Στο πρώτο ταξιδιωτικό γραφείο που μπήκα ένιωθα σαν να είχα πάρει με την ομάδα της γειτονιάς μου το Champions League. Ούτε λεπτό δεν περίμενα, όσα λεφτά είχα στο πορτοφόλι τ’ ακούμπησα αποφασιστικά στο τραπέζι και ζήτησα ένα εισιτήριο για την ευτυχία. Ένα εισιτήριο που θα με φέρει κοντά της, στο βλέμμα της και το χαμόγελό της.
Αυτή είναι η ευτυχία, τόσο απλή, που κάποιοι την αγνοούν επιδεικτικά, ίσως και να την περιφρονούν. Έχουμε γεμίσει τις ζωές μας καταναλωτικά αγαθά και ψέματα. Η ευτυχία κρύβεται σε μια μας κίνηση, σε ένα τρένο, σε ένα αεροπλάνο που θα μας οδηγήσει στους ανθρώπους που αγαπάμε. Μην αργείς, πήγαινε να τους βρεις!
Επιμέλεια Κειμένου Doctor Hauser: Πωλίνα Πανέρη
