Ξέρεις κάτι; Κουράστηκα. Κουράστηκα να πρέπει να δικαιολογούμαι για ό,τι κάνω. Να κάνω αυτό που σκέφτομαι και το επόμενο λεπτό να με κάνουν να το μετανιώνω. Να υπάρχουν πάντα αδιάκριτα βλέμματα έτοιμα να με κρίνουν ή να ζητήσουν εξηγήσεις για κάθε πράξη μου, λες και είναι παράλληλα και δική τους και την ευθύνη δεν τη φέρω μονάχα εγώ. Με ύφος απολογητικό να προσπαθώ να πείσω κι άλλους πέρα απ’ τον ίδιο μου τον εαυτό πως έχω δίκιο, πως ο δρόμος που διάλεξα δεν έχει μονάχα αγκάθια, αλλά ίσως και να μου βγει σε καλό.
Ξημερώνει μία νέα μέρα και αντί καθένας να σκέφτεται πώς να αγαπήσει τον εαυτό του σήμερα και πώς να κάνει τους ανθρώπους που αγαπά να χαμογελάσουν, τρέχει να πλύνει το πρόσωπό του και να δει τι έκαναν οι άλλοι το προηγούμενο βράδυ, αν είπε κάποιος κάτι, αν ο «α» έκανε έρωτα με τον «β», αν ο «γ» χώρισε ή κεράτωσε τον «δ», αν η «ε» έκραξε πισώπλατα τη φίλη της ή τον κολλητό της.
Έχουμε φτάσει σε σημείο να βάζουμε μια μάσκα και να βγαίνουμε έξω. Δεν ξεχωρίζουμε πλέον ποιος νοιάζεται πραγματικά και ποιος το παίζει για να κερδίσει κάτι. Και στην τελική αν η ζωή σου δεν έχει τόσο ενδιαφέρον βρες τρόπο να αποκτήσει με δικές σου εμπειρίες. Με δικά σου λάθη. Όχι συζητώντας και αναλύοντας τις λάθος (κατ’ εσένα) κινήσεις των άλλων. Έχεις σκεφτεί πόσο ωραίο θα ήταν αν καθένας μπορούσε να κάνει τα λάθη που πρέπει για να φτάσει στα σωστά χωρίς να φοβάται πως θα μαθευτούν τα πάντα και πως όλοι θα τον κρίνουν για το αποτέλεσμα και όχι για το πόσο πάλεψε να φτάσει στο σωστό; Έχεις ποτέ αναρωτηθεί τι μπορεί να πέρασε κάποιος που για κάποιο διάστημα ίσως έχασε τον εαυτό του;
Δε γίνεται καθένας να βλέπει μόνο αυτό που κοιτάζει το πρωί στον καθρέφτη; Τον εαυτό του δηλαδή. Πόσο ωραίο θα ήταν καθένας να ασχολείται με τη δική του ζωή και να μπλέκεται στις ζωές των άλλων μόνο όταν του ζητηθεί να πει την άποψή του. Προσπαθούμε συνεχώς να γίνουμε καλύτεροι από κάποιους άλλους, αλλά ξεχνάμε πως καθένας είναι μοναδικός και πως με το να μοιάσεις σε κάποιον ή να τον ξεπεράσεις σημαίνει πως χάνεις τη δική σου ταυτότητα. Χάνεις τη γνησιότητά σου, σαν τα μεταγλωττισμένα έργα που ο θεατής ακούει άλλα λόγια κι όχι εκείνα που βγαίνουν απ’ το στόμα του ηθοποιού. Στο σημείο εκείνο είτε χάνεσαι επειδή προσπαθείς να συντονιστείς είτε σκας στα γέλια, γιατί σε κάποιους φαίνεται αστείο και ξενέρωτο να βλέπουν μία μεταγλωττισμένη σειρά. Όλοι αυτοί που ασχολούνται συνεχώς με τις ζωές των άλλων πρέπει να καταλάβουν πως αυτός ο άλλος ίσως προσπαθεί να βρει τον εαυτό του μέσα από διαδικασία που περιλαμβάνει πολλές εμπειρίες.
Κι εγώ, έχοντας αγανακτήσει πια, θέλω να κάνω λάθη για να μάθω από αυτά, να καταλάβω ποιοι είναι οι πραγματικοί φίλοι μου, να χαμογελάω και όταν μου χαμογελούν να ξέρω ότι το εννοούν. Νιώθω ευγνώμων για όσα έχω αποκτήσει μέχρι σήμερα. Έχω μετανιώσει για πολλά και ίσως το τελευταίο πράγμα που μετάνιωσα να το έκανα σήμερα, αλλά αυτό σημαίνει σημαίνει πως έχω καταλάβει, πως έχω αντιληφθεί. Κουράστηκα να δίνω εξηγήσεις.
Εσείς που κρίνετε, που νομίζετε πως τα ξέρετε όλα, δεν έχετε ιδέα ποια πραγματικά είμαι. Δεν έχετε ιδέα τι έχω περάσει, ούτε ξέρετε τι σκέφτομαι. Πρέπει να καταλάβουμε τι πραγματικά έχει αξία στη ζωή μας, να μοιραζόμαστε τα συναισθήματά μας, να παίρνουμε ρίσκα και ας φάμε τα μούτρα μας. Από τα ρίσκα μαθαίνουμε και η ζωή είναι γεμάτη μαθήματα και αν κοπούμε σε κάποια -ακόμη και αν δεν υπάρχει δεύτερη εξεταστική- δεν έγινε και τίποτα. Ζήστε λοιπόν και αφήστε μας να ζήσουμε ελεύθερα, γιατί μόνο τότε θα γίνουμε λίγο πιο αληθινοί.
