Γράφει ο Κωνσταντίνος.
Ήμασταν και εμείς φίλοι πριν γίνουμε κάτι περισσότερο και ξέρω καλά πότε λες ψέματα, ποτέ δεν περνάς καλά με κάποιον και πότε το χαμόγελο στα χείλη σου δεν είναι πηγαίο. Όταν μου μίλησαν οι φίλοι μας για εκείνον λοιπόν, ήξερα πως δεν μπορεί όλα αυτά να είναι αλήθεια και όντως το πράγμα μεταξύ σας να πηγαίνει τόσο καλά.
Το ήξερα γιατί όταν σε κοιτούσα έβλεπα ότι ακόμη ήθελες να με πλησιάσεις και να απλώσεις τα χέρια σου δίπλα μου. Γιατί όταν σας πέτυχα τυχαία στον δρόμο δε χαμογελούσες, άλλαξες έκφραση μόνο όταν με είδες να πλησιάζω προς το μέρος σας και ντράπηκες. Γνωρίζω πότε είσαι ενθουσιασμένη με όσα σου συμβαίνουν, πότε περνάς καλά με τους ανθρώπους γύρω σου και πότε βαριέσαι τόσο πολύ που θέλεις να βγάλεις το κινητό σου από την τσάντα και να ανοίξεις το Netflix.
Και τέλος πάντων πίστευα κι ακόμη πιστεύω ότι δε σου ταιριάζει να προσποιείσαι. Γνωρίζω πως και οι δύο τα θαλασσώσαμε, πως κάναμε λάθη, πως μπλέξαμε τους φίλους μας σ’ όλο αυτό και τους βάλαμε στη μέση να διαλέξουν ποιος έκανε τα περισσότερα λάθη -σαν να ‘ναι δικαστές. Κάναμε πολλές χαζομάρες και μας το αναγνωρίζω. Πληγώσαμε και πληγωθήκαμε ναι, όμως δεν μπορώ να σκεφτώ ωραιότερο ζευγάρι απ’ αυτό που εμείς ήμασταν.
Χρόνια φίλοι μα χρόνια εραστές και σε σχέση. Πάντα ο ένας δίπλα στον άλλον να βοηθιόμαστε στα εύκολα και στα δύσκολα. Να αγκαλιαζόμαστε, να κάνουμε έρωτα, να στηρίζουμε τις απόψεις μας, να συζητήσαμε για όσο μας καίνε και όσα μας πληγώνουν. Δε χάσαμε ποτέ τη δυναμική μας σαν ζευγάρι, την υπομονή μας μονάχα -και για αυτό πιστεύω πως μας αξίζει μια ακόμα ευκαιρία.
Όταν αρρώσταινα εσύ ήσουν πάνω από το κεφάλι μου να με προσέχεις και να μου φέρνεις κάθε μία ώρα να πιω φυσικούς χυμούς και βοτάνια. Όταν ήθελες παρέα να πας σινεμά για 5η φορά μέσα σε μια εβδομάδα κι όταν έκλαιγες για τη σχέση που έχεις με τους γονείς σου, εγώ ήμουν δίπλα σου. Όταν τράκαρες με το αμάξι, όταν πέθανε ο σκύλος μου, όταν χτύπησε η καραντίνα κι όταν πήραμε πτυχίο, μαζί ήμασταν. Κι αυτή ακριβώς η απλότητα κι η ομορφιά στην ιστορία μας είναι που μ’αρεσει.
Δεν έγινε κάτι, δεν απάτησε κανείς κανέναν ούτε σκοτωθήκαμε για κάποιον συγκεκριμένο λόγο. Μεγαλώσαμε, αλλάξαμε, αποκτήσαμε νέες απόψεις και σιγά-σιγά αρχίσαμε να διαφωνούμε και να μην μπορούμε να χειριστούμε κάποια πράγματα γιατί ήμασταν μικροί και είχαμε ακόμα πολύ δουλειά να κάνουμε με τον εαυτό μας. Ανακατέψαμε φίλους κι οικογένειες ενώ δεν έπρεπε, σταματήσαμε να δουλεύουμε με την επικοινωνία μας και γυρίσαμε το κεφάλι από την άλλη πλευρά -λες κι αν κρύψουμε τα προβλήματά μας κάτω από το χαλί, δε θα μας επηρεάσουν.
Τώρα όμως ξέρουμε καλύτερα και μπορούμε να διορθώσουμε όλες τις βλακείες μας. Να ζητήσουμε συγγνώμη ο ένας από τον άλλον, να λύσουμε τα θέματα που είχαμε, να εξηγήσουμε στους ανθρώπους μας πώς νιώθουμε.
Και τέλος πάντων, πιστεύω ακόμη πως παρά την ιστορία μας μπορούμε ακόμα να διορθώσουμε αυτά που έγιναν και να καταλήξουμε μαζί. Γιατί στο τέλος κάθε ημέρας εγώ αυτό θέλω. Και πραγματικά πιστεύω πως το θέλεις κι εσύ.
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
