Γράφει η Τ.Γ
Ήθελα μέρες να πιω. Ποιος; εγώ! Που μέχρι χθες θα έπρεπε να έρθει η συντέλεια του κόσμου για να πεισθώ να δοκιμάσω λίγο αλκοόλ. Και όμως τώρα το μυαλό μου το αποζητούσε. Δεν του αρνήθηκα. Σήμερα πιο χαλαρή ομολογώ, μετά από ένα-δυο ποτά σκέφτομαι εσένα που μου έλεγες πως ξανάρχισες να πίνεις, για να ξεχνάς και να κοιμάσαι, να αποδυναμώνεις το σώμα σου για να καταφέρνεις να πέφτεις σε λήθαργο. Και γελούσα γιατί δε θυμώσουν αν ήπιες 6 ποτά και κοιμήθηκες 9 ώρες ή ήπιες 9 ποτά και κοιμήθηκες 6 ώρες.
Σου αναγνωρίζω όμως πως είχες δίκαιο. Και σήμερα στέκομαι εδώ έχοντας ήδη χαλαρώσει σκέψεις και άμυνες και αφήνοντας το μυαλό μου να κάνει μόνο του παιχνίδι. Δύσκολο, αλλά μάλλον αναγκαίο. Πρώτα αναμοχλεύει, δε μου αρέσει αυτό αλλά μάλλον έτσι θα πρέπει να γίνει. Ξεκινάει από την πρώτη μας στιγμή και καρέ-καρέ ξεδιπλώνει τη ζωή μας μπροστά μου. Αναρωτιέμαι αν έπρεπε να έχουν γίνει όλα όσα έγιναν κι αν όσα έγιναν, έγιναν σωστά. Κάπως έτσι καταλήγω στο δεύτερο στάδιο, στην παραδοχή των συναισθημάτων μου. Άλλο ένα εδώ θα το έπινα -μεγάλη προβλέπεται η νύχτα σήμερα.
«Είμαι δικός σου, μη με δώσεις πίσω στον εαυτό μου». Αυτή σου η φράση καρφώθηκε τώρα στο μυαλό μου. Δεν ήθελα να σε δώσω. Ήθελα να σε κρατήσω δικό μου. Να έχω μια αγκαλιά ανοιχτή να χώνεσαι όταν η ζωή σου γυρνούσε το κεφάλι, να γέρνεις πάνω μου, να νικάς τα άγχη σου κι εγώ να σε χαϊδεύω προσπαθώντας να σε ηρεμήσω. Να παλεύω με τους δαίμονές σου και να σε κρατάω για να μη φύγεις. Τις φοβόσουν τις φυγές σου. Το ήξερα από την πρώτη στιγμή. Αλλά προσπαθούσα να μη σε δώσω πίσω στον εαυτό σου.
Το πάλεψα; Ναι. Το κατάφερα; Όχι. Και όχι γιατί ήμουν ανίκανη ή δεν ήξερα το πώς αλλά γιατί εσύ δεν είχες μάθει τίποτα άλλο πέρα από τη φυγή. Ακόμη και στην πρώτη μας συνάντηση όταν ενωθήκαμε κοιτώντας ο ένας τον άλλον, εσύ σκεφτόσουν πως δε θα τα καταφέρουμε. Ναι σου αναγνωρίζω πως παλέψαμε πολύ και οι δύο. Δε μου είπες πως το ποτό με τις σκέψεις τελειώνει πιο γρήγορα.
Θα πάρω άλλο ένα, ίσως το τελευταίο. Το σώμα μου μουδιάζει σιγά-σιγά και οι αντιστάσεις μου χαλαρώνουν. Φοβάμαι πως κλαίω αλλά δε με νοιάζει. Η καψούρα μου είναι τα μόνα δικά μου συναισθήματα που σου απαγορεύω να αμφισβητήσεις ποτέ στη ζωή σου. Και φυσικά θα την ξαναζήσεις και θα περάσουν κι άλλες από τη ζωή σου, αλλά σαν τη δική μας όχι.
Με όσο εγωισμό διατηρώ μέσα μου, σου λέω πως λυπάμαι αλλά πάντα όλες οι αγάπες σου θα πάσχουν. Όχι γιατί δεν ξέρεις να αγαπάς, όχι γιατί δίνεσαι ολοκληρωτικά και μετά μαζεύεσαι, όχι γιατί η μοναξιά σου είναι ισχυρότερο κίνητρο αλλά γιατί στη δική μας αγάπη φανερώθηκες μόνος σου. Μου έδωσες τον εαυτό σου για να σε κρατήσω και να μη σε επιστρέψω. Και αυτό αγάπη μου λυπάμαι αλλά δεν έχεις τις αντοχές να το ξανακάνεις -ούτε εγώ ξέρω αν τις έχω, μη με παρεξηγείς, δεν ήμουν καλύτερη από ‘σένα.
Τελευταίο ποτό. Δεν αντέχω άλλο. Μουδιάζει το σώμα ήδη. Τελευταία παραδοχή. Αυτή του σήμερα. Δυο ξένοι. Δυο άνθρωποι που αγαπήθηκαν και σήμερα θα πρέπει να ξανασυστηθούν. Κάποια στιγμή θα πάψω να σε σκέφτομαι, θα σταματήσω να γράφω για σένα. Κάποια στιγμή θα έρθει ο καιρός που επιτέλους θα φροντίζω μόνη μου τον εαυτό μου, καθώς αυτή ήταν η τελευταία σου κουβέντα. Ναι θα το κάνω. Εννοείται πως θα το κάνω. Θα το κάνω γιατί πρέπει να συνεχίσω. Αλλά πρώτα θα μαζέψω όλα τα αξόδευτά μου για σένα και θα τα φυλάξω. Φτάνει. Κάποια στιγμή έρχεται η στιγμή που πρέπει να προχωρήσω. Εσύ το έκανες ήδη. Αστείο μου ακούγεται αυτό. Μεταξύ των δυο μας ξέρεις είχα πειστεί πως εκείνος που θα έμενε πίσω θα ήσουν εσύ. Τελικά καθημερινά σε ξαναμαθαίνω από την αρχή. Ευτυχώς δε θα κρατήσω τη νέα σου εκδοχή.
Ο φίλος σου ο Μπουκόφσκι έγραψε πως «ποτέ δεν έχω γνωρίσει έναν άλλο άνδρα που θα προτιμούσα να είμαι και αν αυτό είναι μια αυταπάτη, είναι μια τυχερή». Κρατάω την αυταπάτη μου και πίνω ένα τελευταίο για μας. «Στην υγειά μας».
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
