Γράφει η Ζωή.
Θέλω να μπορώ να σε έχω, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς να βασανίζω τον εαυτό μου. Θέλω να με χρειάζεσαι, όπως εγώ τώρα, να βρίσκεσαι στο παρόν μου κι όχι να γίνεσαι κρυφή ελπίδα για το μέλλον.
Εσένα θέλω, όπως ακριβώς είσαι, δε θέλω ν’ αλλάξεις, δε θέλω να γίνεις κάτι άλλο. Εσένα θέλω να με διεκδικείς, να βρίσκεσαι εκεί, να σε βλέπω, να σου μιλάω, να νιώθω κοντά σου.
Θέλω κι εσύ να νιώθεις τα ίδια με μένα, θέλω να είμαι στη σκέψη σου, να με έχεις ανάγκη, να με χρειάζεσαι. Θέλω να μη σκέφτεσαι τίποτα άλλο, να γίνω μέρος της ρουτίνας, της καθημερινότητάς σου. Θέλω να χαθούν οι αμφιβολίες από μέσα μου να τις διώξω μακριά, να μην αναρωτιέμαι τι νιώθεις, αλλά να είμαι σίγουρη για τα αισθήματά σου.
Θέλω να μου αποδείξεις ότι όσα βλέπω και νιώθω ισχύουν, ότι δεν είσαι κάτι περαστικό απ’ τη ζωή μου. Θέλω να μάθω τις προθέσεις σου, να γνωρίζω τι σκέφτεσαι κάθε φορά που με βλέπεις, πόσο δυνατά χτυπά η καρδιά σου όταν σε πλησιάζω.
Δε θέλω πια να μένω μόνη μου, δε θέλω να μετράω τις μέρες μέχρι να σε ξαναδώ ή να βασανίζομαι με τη σκέψη ότι κάποια άλλη βρίσκεται δίπλα σου, όσο εγώ είμαι μακριά. Θέλω να σου λείπω, να επιθυμείς να με δεις και να αγωνιάς για το αν θα βρεθώ κοντά σου.
Θέλω να μη νιώθω ανασφάλεια, να μη με κατακλύζουν ερωτηματικά για τις προθέσεις σου. Θέλω να με διεκδικείς συνεχώς, να μην τα παρατήσεις με την πρώτη δυσκολία, να με φέρεις κοντά σου, θέλω να νιώσω ασφάλεια μαζί σου. Θέλω να γίνεις για μένα όλα αυτά που περίμενα καιρό!
Μα πέρα απ’ όλα αυτά, πιο πολύ επιθυμώ όσα σου εξομολογούμαι τώρα, να μπορέσω να τα κάνω πράξη. Να μην είναι οι γραμμές αυτές ένα άπιαστο όνειρο, να μην καταλήξουμε κι εμείς μια ιστορία κλεισμένη στο συρτάρι.
Να μπορώ να πω ότι η γνωριμία μας είχε νόημα, να μπορώ να πραγματοποιήσω όλα όσα ονειρεύομαι για εμάς. Να γίνεις ο λόγος που θα χαμογελάω το πρωί, να μπορώ να στέκομαι δίπλα σου χωρίς δεύτερες και τρίτες σκέψεις, να μπορώ να σε κοιτάω στα μάτια για ώρα χωρίς να χρειάζεται να πάρω το βλέμμα μου από πάνω σου.
Θέλω να σ΄ ερωτευτώ χωρίς άμυνες, να μου δείξεις τον πραγματικό σου εαυτό κι εγώ να σταθώ δίπλα σου άγρυπνος φρουρός για σένα και μόνο. Να ξεχνώ τον κόσμο που υπάρχει τριγύρω, να χάνω τον έλεγχο, να είμαι μαζί σου. Εσύ;
Έχεις την ίδια επιθυμία με μένα ή όχι; Αισθάνεσαι την ίδια αγωνία να με δεις, όπως εγώ; Κλείνεις μάτι τις νύχτες; Γιατί εγώ απ’ τη σκέψη σου μένω ξάγρυπνη ως το πρωί. Μας σκέφτομαι μαζί, αγκαλιά, να περπατάμε χέρι-χέρι και σχηματίζεται ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου.
Δεν ξέρω αν ποτέ τα όνειρά μου γίνουν πραγματικότητα, δεν ξέρω αν ποτέ θα είμαστε μαζί, το μόνο που γνωρίζω είναι πως σε σκέφτομαι συνέχεια κι η μόνη ανάγκη που έχω είναι να με σκέφτεσαι κι εσύ.
Αν κάποια μέρα οι σκέψεις μας πάρουν σάρκα κι οστά, ας είναι πρώτα των ερωτευμένων.
Επιμέλεια κειμένου Ζωής: Νάννου Αναστασία.
