Γράφει η Εύη Π..
Μαμά, Μπαμπά, είμαι gay.
Είμαι ερωτευμένη κι όμως κι αυτά τα Χριστούγεννα θα αναγκαστώ να κρύψω την αλήθεια, θα υπομείνω όλα τα σχόλια της οικογένειας για το πόσο μόνη είμαι αλλά επίσης για το πώς μεγαλώνω και δεν έχω ακόμη δική μου οικογένεια. Θα περάσω μισή μέρα μαζί σας και μισή μαζί της, σκαρφιζόμενη δήθεν άλλη υποχρέωση στην οποία έχω να πάω.
Κοντεύουν οι γιορτές και θέλω να γνωρίσετε τον άνθρωπο που αγαπώ, που έχω δίπλα μου και να τη δείτε όπως τη βλέπω κι εγώ μέσα από τα δικά μου μάτια. Δε θέλω να γνωρίσει μόνο εσάς αλλά όλη την οικογένεια, για την οποία ακούει τόσα πολλά αλλά ποτέ δεν έχει βιώσει δια ζώσης. Κυρίως, θέλω να τη γνωρίσετε για να ξέρετε ότι η καρδιά μου είναι σε καλά χέρια, πως είμαι καλά. Θέλω να μπορώ να μιλήσω για το μέλλον μου μαζί σας, χωρίς να κωδικοποιήσω ονόματα και καταστάσεις, χωρίς να πω άλλα ψέματα, χωρίς να πετάξω γενικότητες όπως «περνώ και μόνη μου καλά».
Γιατί, ναι περνώ και μόνη μου καλά, οι άνθρωποι δε χρειάζονται άλλους για να νιώθουν ολόκληροι άλλωστε, αλλά μαζί της περνώ ακόμη καλύτερα, μαζί της τα όνειρά μου είναι πλέον πολύχρωμα. Θέλω να σας πω ότι ίσως δε γίνεται παππούδες με τον αυστηρά συμβατικό τρόπο, αλλά πως δεν έχει σημασία γιατί η έννοια της οικογένειας δεν είναι αποτέλεσμα κοινού DNA αλλά η ουσία της κρύβεται στην ανιδιοτελή αγάπη και στοργή. Εσείς μου το μάθατε αυτό. Κι αν δεν είναι αυτό το σημαντικότερο μάθημα στη ζωή τότε ποιο είναι; Αλλά φοβάμαι να σας μιλήσω για «αντισυμβατικές» οικογένειες, μπας και φρικάρετε και μου πάρετε το μάθημα πίσω, μήπως μου πείτε «Ναι, αλλά…».
Μαμά, Μπαμπά, είμαι gay.
Όταν συνειδητοποίησα ότι η καρδιά μου λαχταρούσε κάτι διαφορετικό από αυτό που άλλα κορίτσια της ηλικίας μου λαχταρούσαν, φοβήθηκα. Μάλιστα έκανα αγώνα -σχεδόν μια δεκαετία κράτησε- να με αλλάξω, να με φτιάξω αλλιώς, να με ξαναδημιουργήσω. Εξακολουθεί να είναι τρομακτικό, λιγότερο από πριν αλλά ο δρόμος της αποδοχής φέρνει μαζί του και φόβο κι ανασφάλεια. Κι όταν ένα παιδί φοβάται τρέχει στους γονείς του για συμβουλή και αγκαλιά κι ας έχει πατήσει τα 30, δεν έχει σημασία. Θέλω να μπορώ να σας πω ότι φοβάμαι, για να μου πείτε πως όλα θα πάνε καλά, να με καθησυχάσετε πως τα τέρατα που καμιά φορά κατοικούν στο μυαλό μου είναι απλά υπερμεγέθεις σκιές του μυαλού μου.
Δεν είναι απαραίτητο να σας μιλήσω το ξέρω, πολλά ομοφυλόφιλα άτομα δεν έκαναν ποτέ αυτή τη συζήτηση με τους γονείς τους. Είναι κι αυτό επιλογή, εξίσου γενναία, γιατί ο καθένας έχει δικαίωμα να ζήσει τη ζωή του όπως αυτός επιθυμεί. Ίσως ακόμη να μην είμαι τόσο δυνατή όσο θα ήθελα για να κάνω αυτή τη συζήτηση μαζί σας γιατί αν η έκβαση της κουβέντας μας είναι άσχημη θα με αναστατώσει υπέρμετρα. Ίσως πάλι να παλεύω ακόμη κι εγώ η ίδια με τον εαυτό μου, σε βαθμό που να μην μπορώ να σταθώ μπροστά σας και να στηρίξω την αλήθεια μου. Ίσως βαθύτερα να ψάχνω τη συγκατάθεσή σας για να ησυχάσει το μέσα μου κι αν αυτό είναι αλήθεια τότε έχω πολύ δουλειά ακόμη μπροστά μου.
Το μέσα μας οφείλουμε να το ησυχάζουμε εμείς, χωρίς συγκατάθεση κανενός, χωρίς απαιτούμενη έγκριση. Δε ζητάς έγκριση να αναπνεύσεις, για να επιτρέψεις το οξυγόνο να μπει στους πνεύμονές σου, σωστά; Τότε γιατί ζητώ έγκριση για να είμαι πραγματικά ευτυχής;
Δε θα έπρεπε κανείς να σκέφτεται να κάνει ή όχι μια τέτοια συζήτηση με τους γονείς του, ιδανικά ένα τέτοιο θέμα θα ήταν τόσο ξεπερασμένο, ώστε να μην είχε σημασία τι φύλο έχει το άτομο που θα γνωρίσεις στους γονείς σου. Κι αν έχω μια ευχή να εξαργυρώσω είναι να μπορέσω μια μέρα να φέρω στο δικό σας φως ένα κρυμμένο κομμάτι του εαυτού μου και να είναι όλα σαν γιορτή.
