Από την Π.
Για ποιο λόγο ακριβώς είμαστε τόσο δύσκολοι και περίπλοκο; Όσο και να σπάω το κεφάλι μου, ποτέ δεν θα καταλάβω γιατί ενώ ένα και ένα κάνουν δύο, εμείς θα τα κάνουμε έντεκα. Κακό πράγμα η ανθρώπινη υπερβολή. Κακό πράγμα το να μην μπορούμε να δούμε τα πράγματα ακριβώς όπως είναι. Το κόκκινο, κόκκινο και το γκρι, γκρι. Εκεί ρε παιδάκι μου, να πούμε το κόκκινο μπορντό και το γκρι ανθρακί.
Υπερβολή στον έρωτα, στη ζήλια, στη λύπη. Σε όλα μας τα συναισθήματα. Πνίγουμε και κατηγορούμε ο ένας τον άλλο. Τη δική μας καμπούρα δεν την κοιτάμε ποτέ. Μόνο οι άλλοι να αλλάξουν. Μόνο οι άλλοι να μετριάσουν τον εγωισμό τους, τη ζήλια τους, την κτητικότητά τους.
Πόσο λάθος είμαστε και πόσο τυφλοί για να το διακρίνουμε αυτό. Οι άνθρωποι είναι ελεύθερα όντα. Δεν μπορεί κανείς να μας κλείσει σε κλουβιά και να μην κάνουμε τίποτα για αυτό αργά ή γρήγορα. Οι άνθρωποι αγαπούν τον εαυτό τους και πάντα τον προσέχουν. Και ας είναι εγωιστές. Και όσοι λένε πως ο εγωισμός είναι αρνητικό χαρακτηριστικό σ’ έναν άνθρωπο, υποθέτω δε χρειάστηκε ποτέ να σωθούν από καταστάσεις που μόνο οι ίδιοι μπορούσαν να σώσουν τον εαυτό τους.
Περιμένω την ημέρα που ο κόσμος θα πάψει να λειτουργεί αυθαίρετα, που οι άνθρωποι θα μάθουν επιτέλους να κουμαντάρουν τη ζωή τους και τα συναισθήματα. Και δε λέω να μάθουμε να ζούμε στα μέτρια και στο περίπου. Όχι, δε λέω καθόλου αυτό. Σκεφτείτε μερικά παραδείγματα. Πόσες σχέσεις καταστρέψαμε μόνοι μας γιατί δεν μπορούσαμε να κουμαντάρουμε τη ζήλια μας; Τι αντίκτυπο είχε αυτό στον άνθρωπό μας; Πόσα βράδια πέφτουμε για ύπνο ρίχνοντας κατάρες στον εαυτό μας που θυμώσαμε υπερβολικά και βγήκαμε εκτός εαυτού και είπαμε ή κάναμε πράγματα που δεν εννοούσαμε; Πόσες φορές, μετά από μια περίοδο θλίψης, συνειδητοποιήσαμε πως τελικά ίσως απλά υπερβάλαμε και δεν ήταν τόσο τραγικά τα πράγματα;
Όλοι θα μπορούμε να βάλουμε τον εαυτό μας σε μια από τις παραπάνω κατηγορίες. Δεν ξέρω γιατί, ενώ όλοι ξέρουμε πως κάνουμε λάθος, συνεχίζουμε να πράττουμε έτσι. Συνεχίζουμε να κλείνουμε τους άλλους γύρω μας σε καταστάσεις που μόνο η απομάκρυνση μπορεί να λυτρώσει. Και χάνουμε στιγμές και ζωές κάθε μέρα παίρνοντας λάθος αποφάσεις. Ας γίνουμε όπως ήμασταν κάποτε.
Ας ζήσουμε επιτέλους αυτήν την ελευθερία για την οποία τόσοι πάλεψαν μέσα στην ιστορία. Κανείς δεν αντέχει ατελείωτες εκδηλώσεις ζήλιας, θυμού, παράνοιας. Και ας λένε κάποιοι πως η ζήλια τους αρέσει. Τους αρέσει όταν δεν είναι δηλητηριασμένη. Όταν είναι απλή, υγιής. Η διαχωριστική γραμμή της λογικής της παράνοιας είναι ένα μικρό βήμα.
Να μάθουμε ν’ αγαπάμε με τρόπο, όχι με μέτρο. Να αγαπάμε και να ερωτευόμαστε έτσι ώστε όσοι εμπλέκονται μαζί μας να είναι καλά, και εμείς ακόμη καλύτερα.
Ακούμε και το παραμύθι «ήταν αχάριστος άνθρωπος, όλα τα έδωσα και δεν εκτίμησε τίποτα». Και ποιος μας είπε πως το να τα δίνει κανείς όλα αρμόζει στην αγάπη και τον έρωτα; Ποιος είπε πως ο δέκτης των συναισθημάτων μας ήταν σαν εμάς και ήθελε να πέσει με τα μούτρα στη συναισθηματική αναμπουμπούλα μας; Ποιος μας είπε να καταπατήσουμε τον εαυτό μας για χάρη κάποιου άλλου;
Ας είναι τα συναισθήματά μας γνήσια και απλά. Ας είναι ο έρωτας, έρωτας κι όχι κτητικότητα. Η ζήλια, κινητήρια δύναμη για μεγαλύτερη προσπάθεια κι όχι καταστροφικός παράγοντας. Το δάκρυ μετρημένο και ισχυρό. Ας γίνουμε πλούσιοι σε νόημα και όχι σε λάθος συμπεριφορές. Ας δοκιμάσουμε κι αυτό το μονοπάτι κι αν βγει σε αδιέξοδο, ας καταστραφούμε στο βωμό της υπερβολής.
