Σου φωνάζω! Πώς γίνεται να μη με ακούς; Πώς γίνεται να μη σου καίγεται καρφί για μένα τις άλλες ώρες, ενώ όταν είμαστε μαζί οι ματιές μας πετάνε φλόγες; Πώς γίνεται να χορεύουμε και ενώ οι καρδιές μας χτυπούν πιο γρήγορα κι από το ρυθμό της μουσικής, να μην κάνεις καμία κίνηση να με φιλήσεις; Πώς γίνεται εγώ να λιώνω για σένα παρά τις διαφορές μας, κι εσύ να μην το βλέπεις;
Μπορεί όντως οι διαφορές μας να είναι σημαντικές. Δέκα χρόνια είναι πολλά, αλλά μπροστά στον έρωτα, τίποτα. Έρωτας, καψούρα, κόλλημα; Όπως θες πες το. Φτάνει που σκέφτομαι τη ζωή μου μαζί σου. Δε σκέφτομαι το μέλλον, μόνο το τώρα. Ξέρω ότι δε θα έχουμε συνέχεια εμείς οι δύο. Δεν έχουμε ελπίδες, δεν έχουμε προοπτικές. Το δικό μας είναι κάτι εφήμερο, παροδικό, κάτι που θα μας φτιάχνει τη μέρα, κάτι που θα μας κάνει να μοιραζόμαστε το τώρα. Μια μοναδική εμπειρία και για τους δυο μας.
Είσαι ένα από τα πιο φανταστικά όνειρα σχεδόν κάθε κοριτσιού.Όχι εσύ συγκεκριμένα, αλλά η ιδιότητά σου. Ένας δάσκαλος. Κάθε κορίτσι σε κάποια ηλικία της ζωής της έχει καψουρευτεί έναν καθηγητή της. Ήρθε η ώρα και η δική μου.
Ήρθε η δική μας ώρα! Γιατί δεν είμαι μόνη μου σε όλο αυτό. Είσαι κι εσύ. Έχεις παίξει κι εσύ στο παιχνίδι αυτό του έρωτα. Έχεις δείξει πράγματα τα οποία δε θα έκανε ένας καθηγητής σε μια μαθήτριά του Πράγματα, τα οποία προδίδουν μια έλξη, κάποια προσέγγιση. Την ώρα που χορεύουμε, τι σε σταματά; Είμαι εδώ και επιμένω σε κάθε μου κίνηση. Με έχουν καταλάβει όλοι, κι εσύ κάνεις πως δεν το καταλαβαίνεις. Αν δεν έχεις σκοπό να κάνεις κάτι, τουλάχιστον μην το προκαλείς.
Η σχέση μας δεν είναι η φυσιολογική σχέση δασκάλου-μαθητή. Δεν είμαι μια απλή μαθήτριά σου. Είμαστε κάτι παραπάνω. «Με κοιτάς, σε κοιτώ και μετά σιωπή», όπως λέει και το τραγούδι. Τι κρύβεις μέσα σου, γιατί δε μιλάς; Δε θα τρομάξω. Θα είμαι δίπλα σου, σε κάθε σου βήμα. Θα σε φροντίζω, θα σε κάνω να νιώθεις ξεχωριστός. Το μόνο που έχεις να κάνεις εσύ είναι να με κάνεις δική σου. Και μετά ας λένε ό,τι θέλουν οι άλλοι. Φτάνει που θα έχουμε ο ένας τον άλλον. Θα περάσουμε καλά μαζί. Θα ζήσουμε στιγμές ιδιαίτερες, φανταστικές και κυρίως ζωντανές. Ακόμα και για σύντομο χρονικό διάστημα.
Μας έχω φανταστεί μαζί. Να αράζουμε στο αυτοκίνητό σου, πίνοντας μπίρες. Να βρισκόμαστε σε μια αμμώδη παραλία και το κύμα να σκάει στα πόδια μας. Εσύ να σκέφτεσαι την καθημερινή ρουτίνα και να αγχώνεσαι. Εγώ να σου κρατάω το χέρι σφιχτά στο δικό μου και να σου λέω ότι θα τα καταφέρεις. Εσύ να μου χαϊδεύεις το πρόσωπο και να λες πόσο τυχερός είσαι που με έχεις στη ζωή σου και μετά να με φιλάς. Κι εγώ να νιώθω η πιο τυχερή κοπέλα του κόσμου. Να αράζουμε στο σπίτι σου και όχι στο δικό μου για να μη μας δουν οι γονείς μου. Να παίζεις την κιθάρα σου κι εγώ να σε χαζεύω. Δεν το έχεις πει σε κανέναν ότι ξέρεις να παίζεις. Ας είναι το μυστικό μας. Ας είναι… Να με σηκώνεις και να χορεύουμε το αγαπημένο μας τραγούδι, τόσο αισθησιακά και να μπορείς μόνο εσύ να με καθοδηγήσεις. Κι όταν βραδιάζει να ξαπλώνω δίπλα σου, να με παίρνει ο ύπνος πάνω στο στήθος σου, καθώς με νανουρίζει ο χτύπος της καρδιάς σου. Κι εσύ να περνάς τα δάχτυλά σου ανάμεσα στις τούφες των μαλλιών μου, κάτι που δεν έχω αφήσει ποτέ κανέναν να κάνει. Να σε παίρνει κι εσένα ο ύπνος. Να είναι η νύχτα μας.
Δε θα είχε καμία διαφορά αν ήμασταν την ίδια ηλικία. Όλα αυτά με την προϋπόθεση να κάνεις την κίνηση. Να ξεπεράσεις ό,τι ενδοιασμούς έχεις, να ξεπεράσεις τον εγωισμό και τους φόβους σου. Όλα αυτά μπορούν να υπάρξουν, μπορούμε να συνυπάρξουμε στον κόσμο. Όλα αυτά με ένα απλό σου βήμα!
