Τι τρομακτικό να ζεις μια απόλυτη παράδοση, να είσαι έρμαιο στα χέρια αυτού που σε ορίζει. Εθίζεσαι και παραδίνεσαι σε μυρωδιές, αγκαλιές, ανθρώπους, συναισθήματα και καταστάσεις που ακόμα κι όταν νομίζεις πως δεν τα σκέφτεσαι, βρίσκονται στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Είναι πάντα εκεί. Έχουν κάτσει αναπαυτικά σε μια γωνία κι έχουν απλώσει το μαύρο, δαντελένιο πέπλο τους σε όλο σου το είναι, θολώνοντας τα πάντα μέσα σου. Όλα ξεκινάνε και τελειώνουν εκεί. Υπάρχει άραγε εκεί έξω κάποιο «κέντρο συναισθηματικής απεξάρτησης»;
Ο ποιητής Βύρωνας Λεοντάρης στο ποίημα του «Νυχτερινά» γράφει: «Πονώ γιατί πέρασε μέσα από την καρδιά μου ένα μεγάλο αγκάθι σπρωγμένο με τόση άνεση από δάχτυλα που αγάπησα». Αλήθεια πόσο μαζοχιστές και παράλληλα εύθραυστοι είμαστε εμείς οι άνθρωποι; Ενώ βλέπουμε και καταλαβαίνουμε εξ’ αρχής πολλές φορές πως δε θα έχουν καλή κατάληξη τα πράγματα, πάμε κι ερωτευόμαστε τα λάθος χέρια. Αυτά που δε θα διστάσουν να μας κάνουν χίλια κομμάτια. Ύστερα πάλι από την αρχή προσπαθούμε να ξανακολλήσουμε αυτήν τη ρημάδα την καρδιά.
Δε σου ‘φταιξε όμως κανείς. Τα ήθελες και τα έπαθες. Το αιώνιο ερώτημα που μας ταλανίζει όμως είναι το εξής: Γιατί μας εθίζει ό, τι μας πληγώνει; Έχει το γούστο του το κυνήγι του άπιαστου, του ακατόρθωτου του απωθημένου. Να προσπαθείς διαρκώς να κατακτήσεις κάποιον που ξέρεις πως δε θα είσαι καλά μαζί του γιατί πληγώνεσαι. Σε εξιτάρει η απόρριψη. Οι περισσότερες περιπτώσεις τέτοιας σχέσης, όμως, καταλήγουν με μαθηματική ακρίβεια στο συρτάρι με τα υπόλοιπα σκονισμένα ερωτικά σου αρχεία.
Μάθαμε ποτέ αν έμειναν μαζί δύο άνθρωποι που πλήγωναν ο ένας τον άλλον; Ρίξτε μια ματιά γύρω σας, αναζητείστε ένα ζευγάρι που θαυμάζετε και παρατηρείστε. Υπάρχει πουθενά μια τέτοια συνθήκη; Θα λέγαμε πως οι άνθρωποι που τείνουν να μένουν σε τέτοιες καταστάσεις είναι αυτοί που υποσεινήδητα δε θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι. Αρκούνται στο να βιώνουν τον εθισμό τους νοητικά και τρέφουν την ψυχή τους μέσα απ’ αυτό.
Ένας ακόμη λόγος που μας εθίζει ό, τι μας πληγώνει είναι ο άκρατος εγωισμός μας, που δε δίνει χώρο για τέτοιου είδους απορρίψεις και δε σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Γιατί όμως να κάθεσαι ν’ αναζητάς την επιβεβαίωση από τους λάθος ανθρώπους; Η μάλλον, για να το θέσουμε πιο σωστά, γιατί να κάθεσαι ν’ αναζητάς την επιβεβαίωση γενικά; Τέτοιου είδους αυτομαστιγώματα λοιπόν είναι αδυναμίες που μόνος σου αποφάσισες να έχεις.
Οι άνθρωποι δεν ψάχνουμε το άλλο μας μισό. Γεννηθήκαμε ολόκληροι άρα ψάχνουμε για το άλλο μας ολόκληρο. Για να φτάσουμε όμως εκεί θα πρέπει πρώτα να έχουμε αποσαφηνίσει πλήρως το δικό μας «ολόκληρο», λύνοντας τα δικά μας μισολυμένα κι άλυτα θέματα. Μήπως τελικά όσοι εθιζόμαστε, είμαστε αδύναμοι και ψάχνουμε όλα όσα μας λείπουν στο πρόσωπο κάποιου, αντί να κάτσουμε να τα βρούμε μόνοι μας;
Ξέρεις καλά πως σε κανέναν εκεί έξω δεν αξίζει να τον πληγώνουν. Αγάπησε τον εαυτό σου, αποδέξου τον με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του και δείξε σ’ όλους πόσο πολύτιμος κι εύθραυστος είσαι. Οριοθέτησε ανθρώπους και συμπεριφορές χωρίς να τους δίνεις δύναμη επάνω σου, εάν δεν το αξίζουν. Όλα ξεκινούν και τελειώνουν στο μυαλό μας. Κι όλα τελικά ξεπερνιούνται. Οι αδυναμίες , οι εξαρτήσεις, τα πάθη και τα λάθη. Όλα.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
