Η αυτοκαταστροφική μου φύση πάντα με άφηνε να χαρώ την ευτυχία μέχρι ένα συγκεκριμένο σημείο. Κι όταν πια άγγιζα το σημείο αυτό κι ήμουν έτοιμη να πάω ένα βήμα παρακάτω, έρχονταν η φωνή μέσα στο κεφάλι μου που μου ‘λεγε πως εγώ δεν αξίζω τέτοια πράγματα.
Και κάπως έτσι τα διέλυα όλα. Μέσα σε μια στιγμή άφηνα μέσα απ’ τα χέρια μου τη χαρά να πετάξει και πάλι κατέληγα ένα βήμα πριν την παραλίγο ευτυχία. Μόνο που στη δική μας περίπτωση, κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Εσύ με άφησες να φύγω. Αγκαλιά με κράταγες και μια μέρα ξαφνικά αποφάσισες να ανοίξεις τα χέρια σου.
Είναι πολύ σουρεάλ όλο το σκηνικό ακόμη και για μένα. Τόσο που δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Δε μου έχει μείνει ούτε μία σταγόνα δάκρυ για να ρίξω τόσο που με παίδευσες. Κενή στέκομαι και αναπολώ όσα αχόρταγα ζητούσα κι εσύ ούτε στο ελάχιστο δεν κατάφερες να μου προσφέρεις.
Και με πιάνω τώρα σε μια καινούργια, χλιαρή κι αδιάφορη αγάπη τις νύχτες να δίνω ό,τι είχα φυλαγμένο για σένα. Κι ο εραστής μου να μου δίνεται με ένα τρόπο τόσο μαγικό που ποτέ δεν έχω ξαναδεί. Και ό,τι στερήθηκα, το βρήκα αλλού. Αλλά γαμώτο, από εσένα ήθελα να πάρω εκείνο το χάδι, μια στάλα έρωτα.
Κι έχω και τους φίλους μου να με κράζουν κάθε φορά που προφέρω το όνομά σου. Μου παίρνουν ώρες-ώρες το κινητό απ’ τα χέρια όταν μεθάω, μη ξεγλιστρήσει η αξιοπρέπειά μου και σε πάρω τηλέφωνο. Κανείς δε σε θέλει εδώ πια. Δεν είσαι ευπρόσδεκτος. Δε θέλω όμως να αφεθώ σε μια καινούργια αγάπη, δε μου το επιτρέπει ο εαυτός μου. Η φύση μου η σιχαμένη μου βάζει όρια και μου λέει πως εμείς δεν τελειώσαμε ακόμη και πως αυτό είναι μονάχα το διάλειμμα της ταινίας μας. Δε θέλω να σε ξεχάσω, δε θέλω πια να σκέφτομαι πως η τελευταία φορά που σε είδα ήταν κάτω απ’ το σπίτι μου.
Έτσι είναι οι άνθρωποι όμως. Στέλνουν τους άλλους στο διάολο μέχρι να δουν πως τελικά εκείνος ο διάολος τους κατέκτησε και μετά τους ζητάνε πάλι πίσω. Όταν όμως ο άνθρωπός σου σε θεωρεί δεδομένο κι έχει αντικαταστήσει καλημέρες και καληνύχτες με μια παγερή αδιαφορία και ξάφνου βρεθεί κάποιος να στα δίνει όλα, αυτά, πέφτεις στο καινούργιο με τα μούτρα και παύεις να αγαπάς το παλιό και το συνηθισμένο. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις.
Δεν τις θέλω τις λιακάδες επειδή εσύ μου έμαθες πως είναι εντάξει και το να χορεύεις στη βροχή. Δε με αφήνει η καρδιά μου, σου λέω, να ερωτευτώ κάποιον άλλο γιατί το κενό που της δημιούργησες, μονάχα εσύ μπορείς να το καλύψεις. Κι είναι κρίμα που σε λίγο θα βγω και κάποιος άλλο θα μου κρατάει το χέρι.
Χέστηκα για μένα, εγώ έτσι κι αλλιώς με τους έρωτες ποτέ δεν τα πήγαινα καλά. Είναι κρίμα όμως για το τρίτο εκείνο πρόσωπο που ελπίζει πως το σπουδαίο θα το ζήσει μαζί μου γιατί στο τέλος ξέρω πως θα του φερθώ όπως ακριβώς μου φέρθηκες εσύ. Ανατριχιάζω και μόνο που σκέφτηκα πως σου επέτρεψα να με πονέσεις. Ανατριχιάζω να ξέρω πως για καιρό ακόμα θα ζω σαν φάντασμα εγκλωβισμένο σε έρωτες ένα βήμα πριν το ψεύτικο.
Για καιρό ακόμα θα είμαι εδώ να φωνάζω πως για μένα οι έρωτες είναι αληθινοί μόνο όταν σε ζορίζουν. Εσύ όμως δε θα έρθεις να με πάρεις από αυτές τις αγκαλιές δίχως ουσία. Γιατί για σένα οι έρωτες είναι αληθινοί μόνο όταν σβήσουνε όποτε το προστάξεις. Αλλά είμαστε ψυχές, αγάπη μου κι οι ψυχές πάντα στο τέλος βρίσκουν τρόπο να γίνουν ξανά ένα.
Εγώ προς το παρόν προσπαθώ να βολέψω το κομμάτι σε μια άλλη σχισμή που ξέρω πως δε μου κάνει και ποτέ δε θα μπορέσει να με χωρέσει ολόκληρη, σε μια σχισμή που ποτέ δε θα μοιάσει με τις δικές σου, μαζί με κάποιον που δεν είναι εσύ και ποτέ δε θα γίνει.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
