Αρκετές ώρες σπατάλησα να αναλύω, να δικαιολογώ, να ψάχνω και να γράφω για σένα. Κουράστηκα, μπούχτισα, αγανάκτησα, έφτασα σε αδιέξοδο και τελικά κατέληξα να κάνω όπισθεν και αντί να σε ακολουθήσω, να χαράξω την δική μου πορεία. Για πολύ καιρό, το φανάρι μου ήταν κόκκινο, εγώ έμεινα στάσιμη, στο ίδιο σημείο να σε περιμένω να με μαζέψεις. Και όταν κατάλαβα ότι αυτό ποτέ δεν πρόκειται να γίνει, τότε ήταν που βρήκα μόνη μου τον τρόπο να προχωρήσω.
Σήμερα λοιπόν αποφάσισα να σταματήσω να ζω για σένα, να σταματήσω να γράφω για σένα, να σταματήσω να περιμένω την επιστροφή σου. Απόψε είναι που θα επιστρατεύσω όλον τον εγωισμό μου, όλον εκείνον τον εγωισμό που άφησα στην άκρη για χάρη σου, και θα γράψω για μένα και μόνο. Θα αφήσω τα δάχτυλά μου να πατάνε τα κουμπιά με δύναμη και με την ίδια δύναμη θα βγάζω από μέσα μου αυτά τα μηδαμινά, ανάμεικτα συναισθήματα που μου έχουν απομείνει κοιτάζοντας το πρόσωπο σου.
Ποτέ δεν μπόρεσες να κάνεις ό,τι έκανα και εγώ. Ποτέ δεν με δικαιολογούσες, ποτέ δεν με σκεφτόσουν, ποτέ δεν με συγχωρούσες. Γιατί ναι, όσα συγγνώμη και να έλεγες, μόνη μου συγχωρούσα τον εαυτό μου με τις πράξεις που έκανα για εξιλέωση. Εγώ ήμουν αυτή που σε έφερνε σε σημείο να το προφέρεις.
Στις επόμενες γραμμές θα κυριαρχήσει το εγώ. Γιατί μου αξίζει. Γιατί jέχασα πως είχα και ένα άτομο να φροντίσω. Ξέχασα να κάνω καλό για μένα μόνο, για να χαρώ εγώ, για να γίνω εγώ καλύτερος άνθρωπος. Όλα ήταν για χάρη σου, να θρέφεται ο εγωισμός σου και από την λαιμαργία να ξερνάει αχαριστία.
Το όνομά σου, αυτό που τόσο λάτρευα να φωνάζω, πλέον δε θέλω ούτε να το ακούω. Όταν συνειδητοποίησα πως εγώ είχα γίνει εσύ, με σιχάθηκα. Χάθηκα, δεν ήξερα ποια ήμουν, τι ζητάω, τι κάνω μαζί σου. Με γονάτισες, με εξαφάνισες. Εν μέρει φέρω ευθύνη γι αυτό αλλά ντροπή σου που το επέτρεψες. Ενώ πίστευα πως όλο αυτόν τον καιρό γινόμουν κάτι, τελικά δε γινόμουν τίποτα. Γιατί όταν το λήξαμε ήμουν άγνωστη μεταξύ αγνώστων, ένιωθα φτερό στον άνεμο, χαμένη μέσα σε μια πόλη εκατομμυρίων χωρίς τίποτα να έχω να σταθώ.
Από επιλογή όλα, γιατί οι επιλογές μας είναι που μας κάνουν αυτό που είμαστε. Αλλά ποτέ δεν πίστευα ότι μια επιλογή μπορεί να σε καταστρέψει κατ’ αυτό τον τρόπο. Μέχρι και το δικαίωμα της ελευθερίας στερήθηκα, γιατί ο χαρακτήρας μου ήταν περιθωριοποιημένος μέσα σε ένα κελί, αδύνατος να ανασάνει και να ανθίσει.
Με πήρες άνθρωπο γελαστό και με έκανες ανέκφραστο, ούτε καν στεναχωρημένο. Και σίγουρα εσύ που δεν ξέρεις από συναισθήματα, σιγά μην μπορείς να καταλάβεις την τεράστια αυτή διαφορά. Σιγά μην ξέρεις πως είναι να νιώθεις ένα κενό μέσα σου που να μην μπορείς με τίποτα να γεμίσεις.
Το ήξερα από την πρώτη στιγμή πως όλοι φεύγουν κάποτε, όμως ποτέ δεν πίστευα ότι μαζί με εσένα, θα έφευγα κι εγώ. Και τότε ήταν που τα έχασα. Και τα έχασα όλα γιατί είχα τόσους δίπλα μου, αλλά δεν είχα εμένα. Όχι γιατί δεν ήξερα πώς να το κάνω, αλλά γιατί δεν ήξερα με τι αποθέματα να το κάνω, αφού μέσα μου τα πάντα ήταν άδεια.
Έχεις καιρό να μου μιλήσεις και μάλλον δε θα μου μιλήσεις ποτέ ξανά. Και δεν είναι ότι θα σε πετύχω κάπου και θα σε αγνοήσω, είναι απλά ότι έδωσα ένα τέλος σε αυτή την παράνοια που ζούσα και επιτέλους έγινα κάποια που θαυμάζω.
Παρ’ όλα αυτά, μέσα στα τόσα κακά, με δίδαξες, εν αγνοία σου, και κάτι πάρα πολύ χρήσιμο: να δίνομαι, αλλά ποτέ να μην σκορπίζομαι.
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Κεχαγιά
