Δεν είναι γιατί ζήσατε τον έρωτα τον άπιαστο, ούτε καν μέτριος δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Κι αν κάποιος -βλάκας, γιατί δε μιλάς γι’ αυτό καιρό τώρα- σε ρωτούσε, «πες μας ρε συ Θρασύβουλε για τη Μαρίτσα» εσύ δε θα είχες μισή καλή κουβέντα να πεις για τη μαλάκω που σου γάμησε την ψυχολογία. Γιατί είναι εκείνος ο έρωτας, ο βαθιά μονόπλευρος, ο μίζερος που τρώει απ’ τα σκουπίδια γιατί πεινάει τόσο που γλείφει τη σοκολάτα απ’ το χαρτάκι. Είναι εκείνος ο άνθρωπος που αν τον σκεφτείς θα νιώσεις αυτομάτως κόμπο και σφίξιμο και βούρκωμα στα μάτια.
Κι είναι αυτός ο ίδιος άνθρωπος που κατέχει μέσα σου μια θέση ακόμη- πράγμα που είναι τουλάχιστον αισχρή πράξη ατίμωσης προς τον εαυτό σου. Κι ενώ ξέρεις. Ξέρεις πως ούτε καλά σου φέρθηκε, και δεν τελειώσατε κι ωραία, και γενικώς ήτανε μάπα το καρπούζι, είναι εκεί σαν φάντασμα. Είναι εκεί, κάτω-κάτω στη συνομιλία που δε λες να σβήσεις. Στις αναζητήσεις σου, που αφού τις κάνεις, πατάς delete μην και δει κανένας την ξεφτίλα σου. Είναι στη σκέψη σου, τρέχει πάνω-κάτω σε χρόνο ανύποπτο, εκεί που πραγματικά είσαι μια χαρά. Και μπορεί να δουλεύεις, να δημιουργείς, να έχεις ερωτευτεί ξανά, να έχεις περάσει αυτό το στάδιο που λέει και ο Φοίβος. Μπορεί ακόμα να μη σου περνάει καν σαν λογική σκέψη η οποιαδήποτε επικοινωνία ή επανασύνδεση και να έχει κάτσει μέσα σου τόσο πολύ η φάρσα σας -γιατί δεν ήταν σχέση- που όλα τα σκατά που έφαγες να σου φαίνονται αστεία πια που ξέρεις τι πάει να πει αμοιβαίο.
Μα εκεί ο πρώην έρωτας. Τσίχλα καταραμένη. Χωρίς να μπορείς καν να προσδιορίσεις τι είδους σκέψη είναι αυτή που του αφιερώνεις. Την ευθύνη σου την πήρες και με το παραπάνω. Ήταν μια σχέση που αφέθηκες να μη σου φερθεί σωστά γιατί δεν ήξερες πώς να σου φερθείς εσύ σωστά και τι πάει να πει σωστά τελοσπάντων. Γιατί ήσουν πιο μικρός; Πιο χαζός; Πιο απελπισμένος ν’ αγαπηθείς; Γιατί ήταν γοητευτική αυτή η ασάφεια, γιατί ήταν το τρόπαιο και ήσουν ο σωτήρας ή γιατί ήταν το ακριβώς αντίθετο της μάνας σου ή το ίδιο του πατέρα σου. Γιατί ήθελες να πέσεις στη μαύρη τρύπα της σχεδόν σχέσης, γιατί τι είμαστε τίποτα χέστηδες για ν’ αναζητάμε την αμοιβαιότητα; Κι όλα τα κολλήματά σου, ή τελοσπάντων κάποια από αυτά, τα είδες και τα μύρισες, μπορεί αργότερα, μπορεί μόνος ή με φίλους, ή με κάποιο καλό βιβλίο- ή ραντεβού των 5 για συνεδρία δίωρη.
Μα εκεί ο πρώην έρωτας. Τσίχλα μασημένη. Και φτυσμένη. Άνω τελεία, η μάλλον τελεία στη μέση, ολοκαίνουριο σημείο στίξης μόνο δικό σου. Ο έρωτας ο αλήτης, ο ατελέσφορος, εκείνος που έληξε νωρίς ή πολύ αργά, που σε βύθισε και σ’ έκανε να πιστέψεις πως θα λειτουργήσει. Ο ίδιος που μετά σε έκανε κυνικό και ξύπνιο, που σε έκανε να εκτιμήσεις το luben και το «μπαμπά μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή». Εκείνος που έβαλε στα ράφια σου τον Φρόιντ κι έβγαλε τον Γιουνκ, που σ΄έκανε να ακούσεις Αγγελάκα κι άφησες την Αρλέτα για λίγο στην άκρη- γιατί την Αρλέτα ποτέ δεν την αφήνουμε για πολύ. Εκείνος ο παπάρας ο έρωτας που όσο κι αν βρίσεις, όσο κι αν ξεχάσεις, όσο κι αν προχωρήσεις -όχι μούφα δρόμο, κανονικά χιλιόμετρα- κι όσους ανθρώπους κι αν γνωρίσεις, θα έχει εκείνη τη μικρή τόση δα μαύρη τελεία στην καρδούλα σου.
Γιατί τελείωσε όταν ακόμη εσύ είχες έστω και μια λέξη παραπάνω να πεις. Κι ας μη θέλεις να την πεις πια, έμεινε το στίγμα από το κάψιμο. Θα ζεις μ’ αυτό και πού και πού θα τσούζει. Σε λα βι καρδούλα μου.
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
