Γράφει η Σύλβια Μ.
Και περνάνε τα χρόνια και μεγαλώνουμε και πιστεύουμε πως όλο και πιο ανεξάρτητοι γινόμαστε. Έχουμε όλο και περισσότερο την απατηλή ιδέα πως είμαστε κυρίαρχοι του εαυτού μας. Θεωρούμε ότι μπορούμε πλήρως και με απόλυτη επιτυχία να κουμαντάρουμε και να καθορίσουμε το συναισθηματικό μεγαλείο μας. Βλακώδης εντύπωση ή παταγώδης αυταπάτη;
Όντας νεαρή ενήλικας κι έχοντας φύγει κοντά μια πενταετία απ’ το πατρικό μου σπίτι, αυτό που έχω συνειδητοποιήσει, είναι πως τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Ούτε καν η δύναμη της λογικής που πιστεύουμε ο καθένας προσωπικά ότι μας διακατέχει. Κι αυτό γιατί πολύ απλά, ακριβώς τη στιγμή που νιώθεις ότι έχεις τον πλήρη έλεγχο της ιδιοσυγκρασίας σου, τότε έρχεται το συναίσθημα να σε διαψεύσει στο έπακρο. Και θα σου εξηγήσω πώς γίνεται αυτό.
Έρχεται αυτή η μοιραία στιγμή, που ενώ δεν το σκέφτεσαι και δεν το επιδιώκεις, γνωρίζεις κάποιον που ξανά βλακωδώς θεωρείς πως είναι διαφορετικός. Κι αν είσαι, έστω και λίγο σαν εμένα, τοποθετείς τη λογική σ’ ένα κουτάκι και την καταχωνιάζεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου.
Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, βγαίνει απ’ το σκονισμένο κουτάκι του το συναίσθημα. Χμ, πρώτο λάθος. Τον γνωρίζεις λοιπόν, κι ενώ προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου πως θα είσαι επιφυλακτικός και θα κρατάς πισινές, πας και δένεσαι σαν να μην υπάρχει αύριο. Τα δίνεις όλα και ξεχνάς να κρατήσεις κάτι για τον εαυτό σου. Και είναι σημαντικό να τον υπολογίζεις κι αυτόν, καθώς μόνο μαζί του θα μείνεις στο τέλος.
Η ιστορία λοιπόν έχει ως εξής: Δένεσαι και δίνεσαι ανεξάρτητα απ’ το αν ο άλλος σου προσφέρει, έστω και τα μισά. Κι έχεις και τη λογική σου κλειδωμένη κι έχει πάρει το συναίσθημα φόρα-κατηφόρα. Και τώρα σε ρωτώ: Πώς θα σταματήσεις; Μία είναι λοιπόν η απάντηση σ’ αυτό. Οικειοθελώς, δεν πρόκειται να το κάνεις. Αυτό θα συμβεί μόνο όταν σε γειώσει η πραγματικότητα. Και θα έρθει αυτή η στιγμή, να σου τα γκρεμίσει όλα.
Αν υποθέσουμε ότι είσαι ένας σκελετός αποτελούμενος από 100 κομμάτια, τη στιγμή που θα παραδώσεις στον άνθρωπό σου και το τελευταίο, τότε είναι που θα κλονιστεί ο κόσμος σου και στο τέλος είναι που θα σε διαχειριστεί -ίσως ασυνείδητα- περισσότερο από κάθε φορά. Έτσι είναι οι άνθρωποι που δίνουν. Όσο έχεις κομμάτια και δίνεις, αφήνεις τον άλλο να σε διαχειρίζεται, ειδικά όταν αυτός δε δίνει ούτε το 1/5 απ’ τα δικά του.
Και δίνεις ξανά και ξανά και χάνεις σιγά-σιγά τον εαυτό σου, μα δεν το αντιλαμβάνεσαι ότι αλλάζεις. Το ονομάζεις συμβιβασμό και το εκλαμβάνεις ως κάτι δεδομένο κι απαραίτητο για την εδραίωση των ανθρώπινων σχέσεων. Δεν έχεις αντιληφθεί, όμως, ότι ο άλλος έχει πλέξει στα δάχτυλά του σχοινιά και σε κινεί σύμφωνα με τα δικά του θέλω. Αλλά δε φταίει μόνο αυτός, φταις κι εσύ που κλείδωσες εξαρχής τη λογική σου κι έδωσες και τα εκατό κομμάτια σου.
Ο άλλος, όμως, χόρτασε. Τα πήρε όλα και δε σε έχει ανάγκη πια. Τα σχοινιά πλέον έχουν τεντωθεί κι εσύ είσαι δεμένος σ’ αυτά, ανήμπορος ν’ αντιδράσεις. Όμως δεν έχεις κρατήσει ούτε ένα κομμάτι και νιώθεις αδύναμος, έτοιμος να παραδοθείς στο έλεος αυτού του ανθρώπου. Πρόθυμος να κάνεις τα πάντα, ν’ αναδιαμορφώσεις όλο σου το είναι, για να είσαι κοντά σ’ αυτόν που τα έχεις δώσει όλα.
Όμως, ποιος και σε ποια εποχή απέκτησε εξουσία που δεν εκμεταλλεύτηκε; Στο σημείο αυτό ωστόσο, φαίνεται η δική σου δύναμη. Στο έλεγα, μα δεν το πίστευα ούτε εγώ η ίδια… «Την ημέρα που θα τιθασεύσω αυτά που νιώθω για σένα, θα είναι η μέρα που θα πάψεις να με διαχειρίζεσαι». Και μέχρι να γίνει έμπρακτα, άφηνα τα χέρια μου κρεμασμένα στα νήματα που σου έδωσα το δικαίωμα να με κρατάς δεμένη.
Όμως, οι καρποί μου μελάνιαζαν όλο και πιο πολύ. Κάποια στιγμή, μέσα στη λήθη μου, αφού έφτασα στον πάτο, ξεκλειδώθηκε το κουτάκι της λογικής, λες και μια υπερδύναμη, απογοητευμένη με την κατάντια μου, θέλησε να μου θυμίσει πώς είναι να βρίσκεσαι στην κορυφή και να συνυπάρχεις. Γιατί έτσι οφείλουν να είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Συμπρωταγωνιστές στο ίδιο έργο.
Συνεπώς, άπλωσα τα ποδιά μου και με την άκρη των δακτύλων μου, ακούμπησα στο έδαφος. Κι όταν το έκανα, βρήκα και τη δύναμη ν’ αποδεσμευτώ απ’ τα σχοινιά σου, που κόντευαν να μετατραπούν σε αλυσίδες. Έχοντας όμως μείνει κενή, το τίμημα ήταν να καταβάλλω πολύ περισσότερο κόπο και προσπάθεια, ώστε να ορθοποδήσω.
Ένα όμως τεράστιο μάθημα εξέλαβα απ’ όλο αυτό. Όποιος κι αν είναι ο άλλος, όσο τέλεια και ιδανική κι αν φαντάζει η εικόνα που πλασάρει, κράτα πάντοτε έστω κι ένα κομμάτι και για τον εαυτό σου. Είναι το θεμέλιο για την προσωπική σου γαλήνη κι ευτυχία.
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
