Γράφει η Ερμίνα.
Έχει γίνει πια μόδα η προδοσία σε κάθε είδους σχέση. Προδοσία από συντρόφους, προδοσία από κολλητούς. Να βλέπεις άτομα με το οποία μοιράστηκες τόσες στιγμές της ζωής σου να απομακρύνονται από κοντά σου χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο κι αιτία, συχνά χωρίς εξήγηση.
Έτσι, απλά ξεχνάνε, αρχίζουν να σε διαγράφουν απ’ την καθημερινότητά τους, μέχρι να σε βγάλουν τελείως από αυτήν, αγνοώντας πόση αγάπη κι ενδιαφέρον τους έδειξες τόσα χρόνια. Ξεχνούν πως ήσουν εκεί για να κλάψουν στον ώμο σου όταν ο υπόλοιπος κόσμος καταστρεφόταν.
Σε αντικαθιστούν εύκολα. Εμφανίζονται στη ζωή τους νέοι κολλητοί με τους οποίους πλέον περνούν τις μέρες και τις νύχτες τους κι εσύ εκεί, να βλέπεις απαθανατισμένες στιγμές της καθημερινότητάς τους στην οθόνη του κινητού σου, αναπολώντας τα παλιά και να πληγώνεσαι ξέροντας πως μια μέρα θα έρθουν πίσω σε σένα μετανιωμένοι, αλλά θα είναι πλέον αργά για να επανορθώσουν.
Επιβάλλεται να κλάψεις. Στο χρωστάς να εκτονωθείς. Να μαζέψεις τα κομμάτια του εαυτού σου και να προχωρήσεις παρακάτω. Το τέλος μιας φιλίας σε αφήνει ίσως περισσότερο πληγωμένο απ’ το τέλος μιας ερωτικής σχέσης.
Κι εκεί που όλα είχαν τελειώσει –τουλάχιστον έτσι νόμιζες– έρχονται και σου χτυπούν την πόρτα ζητώντας συγχώρεση. Αποφασίζεις να δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία, να σώσεις οτιδήποτε μπορεί να σώζεται, γιατί ό,τι και να γίνει εσύ είσαι αλλιώς, εσύ είσαι πιστός στους φίλους σου παρά τα όσα συνέβησαν.
Δεν αντέχεις να ξέρεις πως άτομα δικά σου, που ποτέ δε σταμάτησες να νοιάζεσαι και να αγαπάς –ίσως και περισσότερο απ’ τον εαυτό σου– σε χρειάζονται και να μην είσαι ο πρώτος που θα τους συμπαρασταθείς και θα τους βοηθήσει με κάθε τρόπο.
Η προδοσία, όμως, επαναλαμβάνεται κι όταν έρχεται για δεύτερη φορά με τον ίδιο τρόπο, δεν αντέχεις πια την επανάληψη. Την έζησες την ιστορία, κουράστηκες, σιχάθηκες. Κάνεις την καρδιά σου πέτρα κι αφήνεις τον χρόνο να απαλύνει τις πληγές που χάραξαν άλλοι πάνω σου, ελπίζοντας πως μια μέρα θα βρεις τον φίλο που πραγματικά αξίζεις.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
