Μαζί σου νιώθω άνετα, οικεία. Απ’ την μας πρώτη κιόλας στιγμή δεν ένιωσα άβολα ούτε αμήχανα. Δεν ντράπηκα, δεν περιορίστηκα, δε μάζεψα τα λόγια μου, δε σκέφτηκα δεύτερη και τρίτη φορά τι είναι σωστό να πω και τι δε θα παρεξηγήσεις. Απ’ το πρώτο δευτερόλεπτο ήμουν «εγώ», χωρίς μάσκα, παρωπίδες και ψεύτικο προσωπείο.
Ένιωσα λες και χρόνια γνωριζόμασταν, σαν να κάναμε παρέα από παιδιά και μας συνέδεε κάτι βαθύτερο. Δεν ξέρω αν ένιωσα έλξη, δεν ξέρω αν γοητεύτηκα από την παρουσία σου, δεν μπορώ να πω καν αν έχω αισθήματα για σένα. Μου αρέσει η αύρα σου, τ’ απολαμβάνω όταν βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο.
Κι ενώ σε ξέρω τόσο λίγο, ενώ οι δυο μας δεν έχουμε βγει ποτέ, αλλά τυχαίνει απλώς να είμαστε στο ίδιο περιβάλλον, για κάποιον λόγο κάθε μέρα σε καταλαβαίνω καλύτερα. Μου αρέσει να σου κάνω πλάκες, να σε πειράζω. Ακόμα και οριακά να σε προσβάλλω, να σου «την μπαίνω» με δήθεν χιουμοριστικά σχόλια που ξέρω πως δεν πρόκειται να παρεξηγήσεις. Αισθάνομαι την ίδια οικειότητα που νιώθω όταν αράζω στον καναπέ με τον κολλητό κι αυτό κι αν είναι περίεργο γιατί εμείς σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα μόνο κολλητοί δε θα μπορούσες να πεις πως γίναμε.
Δεν υπάρχουν ερωτήσεις ταμπού που νιώθω πως δεν μπορώ να σου κάνω. Δεν υπάρχουν σκέψεις που αισθάνομαι πως δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να εξωτερικεύσω ή απαγορευμένες ζώνες και όρια. Δεν ξέρω αν η τόση άνεση δείχνει πως σε βλέπω καθαρά και μόνο φιλικά και γι’ αυτό δεν προσπαθώ να εντυπωσιάσω, πως δεν υπάρχουν αισθήματα κρυμμένα που δεν έχουν βγει στην επιφάνεια, εξού και δεν ψάχνω τρόπο να έρθουμε κοντά εμείς οι δυο ή αν απλώς δε νιώθω την ανάγκη να προσποιηθώ και θέλω να σε κερδίσω με μόνο όπλο την προσωπικότητά μου. Περίεργα τα αισθήματα που βγάζεις, δεν είναι εκείνη η ανεξήγητη έλξη, η καψούρα, το κλασικό κόλλημα.
Θέλω να σου κάνω καζούρα και να το απολαμβάνω. Να λέμε χαζομάρες, να συζητάμε περί ανέμων και απλώς να γελάμε καμιά φορά χωρίς προφανή λόγο. Να μπορώ να σου απευθυνθώ με την ίδια γλύκα που θα μιλούσα στο ταίρι, με την ίδια άνεση που θα φώναζα στο σπίτι τη μαμά, με τις ίδιες λέξεις που θα χρησιμοποιούσα στους καλύτερους μου φίλους. Έχω μια άνεση που δε δικαιολογείται από το ιστορικό της μέχρι τώρα σχέσης μας κι αισθάνομαι πως την έχεις κι εσύ, γιατί αν δεν ήταν έτσι θα είχες θέσει προ πολλού κάποια όρια.
Οικειότητα λοιπόν. Η οικειότητά μας. Αυτή η χαλαρότητα που προς το παρόν δεν έχω ιδέα πού θα οδηγήσει. Δεν ξέρω αν είναι το απαραίτητο συστατικό μιας ιδανικής σχέσης που πρόκειται να ξεκινήσει ή αν σπάει η ρουτίνα με τ’ αστεία μας ή αν πρόκειται να γίνουμε όντως κάποια στιγμή κολλητοί. Εγώ πάντως την απολαμβάνω στο έπακρο. Κι ελπίζω πως και σένα ισχύει το ίδιο. Να με πειράζεις, να με κάνεις να γελάω, να επικοινωνούμε. Γιατί ακόμα κι αν δε γίνουμε σύντροφοι κάποια στιγμή, το να υπάρχουν άνθρωποι που είναι εξαιρετικοί συνομιλητές και ακροατές, που μπορείτε να τα πείτε δίχως δεύτερες σκέψεις, σπανίζουν.
