Γράφει, η Ηλιάννα.
Σήμερα αποφάσισα να σου γράψω χωρίς κάποιο λόγο. Ίσως είναι ένας τρόπος να κοιτώ τον ουρανό πιο χαρούμενη. Να γεμίζω οξυγόνο το δωμάτιο και να βρίσκω χαρά σε κάθε τι. Άλλαξα πολλά τις μέρες που πέρασαν. Ξεκίνησα να ζω δίνοντας αποκλειστικά έμφαση στο χαμόγελό μου. Κατέβασα τα καλοκαιρινά κι ας έχει ακόμα ψύχρα. Πίνω πιο σπάνια, σχεδόν καθόλου, και κοιμάμαι από τις 11.
Έκλεισα σε εκείνο το κουτάκι ό,τι μαύριζε την καρδούλα μου πετώντας το στον κάδο απορριμμάτων. Ξεκίνησα να με προσέχω, να μην τρώω σαβούρες, να μη σέρνομαι πάνω από το κινητό. Έγινα πιο κοινωνική, βγήκα με φίλους σε μαγαζιά, πλατείες, βόλτες με απέραντη θέα τη θάλασσα που τόσο αγαπώ. Δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να λιώνει στους 4 τοίχους ενός σπιτιού βλέποντας διαρκώς τα μάτια μου κλαμένα. Όχι δεν είμαι αυτό πια. Μέσα όμως σε όλη αυτή την πανέμορφη συνθήκη που κράταγε ενωμένη την καρδιά με το μυαλό μου, υπήρξε κάτι που έμεινε ίδιο.
Υπήρξε κάποτε ένα εισιτήριο, θυμάσαι; Ένα εισιτήριο μ’ ένα barcode που σου έδινε όλες τις συντεταγμένες. Το ίδιο εισιτήριο που φαινομενικά έκλεισα πρώτη Οκτωβρίου. Θυμάμαι τότε μου είχες πει πως είχες εκμυστηρευτεί σε κάποιο φίλο, πως αν τελικά κατάφερνες να μάθεις τον προορισμό αυτό θα ερχόσουν να με βρεις. Κι εγώ σου γέλασα, έβγαλα από την τσάντα μου εκείνο τον περιβόητο φάκελο και στον έδωσα. Επιτέλους κράταγες στα χέρια σου όλες τις απαντήσεις που έψαχνες. Αν λοιπόν με ρωτάς, αυτό είναι το μόνο που δεν άλλαξα. Σου κράτησα μυστικά εκείνη την ίδια θέση δίπλα μου με την ελπίδα πως κάποια μέρα, αφού γυρίσεις όλα τα αεροδρόμια του μυαλού σου, θ’ αποφασίσεις επιτέλους να ξεπεράσεις τον φόβο μιας απογείωσης και θα επιβιβαστείς στην πτήση μου.
Κι ίσως αυτή η πτήση να έχει αναταράξεις, κενά αέρος, καθυστερήσεις. Θα έχει όμως και μια αγκαλιά, όπως εκείνη η ζώνη που φοράμε σ’ όλα τα αεροπορικά καθίσματα, που θα σε προστατέψει από τον κίνδυνο να τραυματιστείς ανεπανόρθωτα σε δύσκολες καιρικές συνθήκες. Θα έχει ζεστό καφέ και ύπνους σε ώμους διαθέσιμους. Θέες από μικρά παράθυρα που δείχνουν τον ορίζοντα και χέρια μπλεγμένα. Αυτή η μοναδική πτήση που ίσως κάποια στιγμή επιλέξεις, θα έχει εσένα κι εμένα δίπλα-δίπλα. Θα έχει κάτι από τους φόβους και τις ανασφάλειές μας, την ευτυχία μας και τη χαρά μας. Θα έχει εμάς, πιο αληθινούς κι αδιάσπαστους από ποτέ.
Κι αν με ρωτάς ποιος είναι ο τελικός προορισμός της δικής μου διαδρομής, τότε θα σου απαντήσω πως δεν είναι άλλος από μια ζωή μαζί σου. Μια ζωή γεμάτη αγάπη που πολλαπλασιάζει τα όμορφα, διαιρεί τα άσχημα, κάνει τα αδύνατα δυνατά κι ενώνει τους ανθρώπους. Μόνο που, δεν πιστεύω πια σ’ αυτή την προοπτική κι οι προσφορές τελείωσαν. Βλέπεις, άργησα, αλλά ξαναβρήκα τον ρεαλισμό μου κι ας μην έκανα το ταξίδι των ονείρων μου. Στον καινούργιο μου εαυτό, ορκίστηκα να μιλάω για όσα θέλω, όμως, χωρίς τον φόβο της αποτυχίας. Από νωρίς, πριν κλείσει το τσεκ ιν και μπουν οι αποσκευές στη θέση τους.
Όχι άλλες σκέψεις βυθισμένες στο σκοτάδι, όχι άλλες δυστυχισμένες μέρες. Ήλιους θέλω να με μεθούν απροκάλυπτα από ευτυχία. Να είμαι ακριβώς αυτό που θέλησα, εκεί που έπρεπε να είμαι με θέσεις γεμάτες πλάι μου. Σε πτήσεις που θα αξίζουν το ταξίδι.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
