Νομίζεις πως είσαι δυνατός και μπορείς να τα αντέξεις όλα. Στην πραγματικότητα, είσαι δυνατός αφού λυγίσεις δίχως αύριο κι αφού ο πάτος σου δείξει πως η άνοδος είναι η μοναδική λύση που σου απέμεινε.
Μερικά χρόνια πριν, είχα μια ζωή πολύπλοκη, γρήγορη στους ρυθμούς της, με ανθρώπους πολλούς ως υποψήφιους φίλους κι εραστές. Όταν είσαι δε και πιτσιρίκα, δεν έχεις ενεργοποιήσει ακόμη τα κουμπάκια της κριτικής σου, είναι πιο εύκολο να την πατήσεις.
Δίνεσαι, σκορπιέσαι χωρίς να το καταλάβεις καν κι αφήνεσαι σε έρωτες αλήτες που καθιστούν τη ζωή σου επικίνδυνη.
Είκοσι χρονών τότε, είχα ερωτευτεί τον Μ παράφορα. Ίσως να ήτανε και η μοναδική αιτία που ανεχόμουν τις προσβολές, τις φωνές ακόμη και τα μαυρισμένα μάτια για τα οποία απαντούσα «χτύπησα στην πόρτα».
Για δύο χρόνια το μόνο που άκουγα ήταν ότι είμαι άσχημη, χαζή και τα πίστευα, γιατί τον εμπιστευόμουν.
Τέτοιοι άνθρωποι είναι ικανοί για πολλά. Για πολλά περισσότερα, αν αναλογιστείτε τι σημαίνει να έχει κάποιος έξι χρόνια σχέση και να απατά το δεσμό του με πολλές περιστασιακές σχέσεις.
Χρόνια μετά, όταν όλα αποκαλύφθηκαν, απομονώθηκε απ’ όλους. Το πρόσωπό του προκαλούσε αηδία σε όλους. Όσο όμορφο κι αν τον θεωρούσε η αλαζονεία του, άλλο τόσο κακάσχημο τον θεωρούσε όποιος τον γνώριζε. Όλοι συμφωνούσαν πως ο άνθρωπος έχρηζε ιατρικής παρακολούθησης.
Τι κάνει και τι δεν κάνει τώρα, διόλου δε με ενδιαφέρει. Θέλω να σταθώ όμως, στο πόσο χαμηλά ρίχνουμε κάποτε την αυτοεκτίμησή μας για ανθρώπους, που βρωμάνε από την αρχή σαπίλα. Το πολύπλοκο δε θα γίνει απλό ποτέ.
Η ειρωνεία όμως, είναι πως η αφέλειά μου δεν τελειώνει εδώ. Βλέπετε, μετά τα όσα έγιναν, ήμουν τόσο αποφασισμένη να ερωτευτώ, να δώσω με σωστό τρόπο όσα στερήθηκα, με αποτέλεσμα να βιώσω καταστάσεις που προκαλούν τα όρια της ανθρώπινης αντοχής.
Ερωτεύτηκα έναν άντρα αδύναμο, να τον πούμε Σ, που έψαχνε για στήριγμα κι όπως ήταν αδύναμος ν’ αγαπήσει τότε, βρήκα στο πρόσωπό του την αιτία να νιώσω σημαντική, κάτι που τόσο είχα στερηθεί τα προηγούμενα χρόνια.
Ανέχτηκα και δέχτηκα να είμαι η δεύτερη στη ζωή του, να μην έχω ξεκαθαρίσει τι παίζει, την ίδια ώρα που σπαρτάραγα από πόθο και συναισθήματα.
Είδα χωρίς κανένα μοντάζ τι σημαίνει να εκλαμβάνεται η καλοσύνη ως ελάττωμα και δεν με ένοιαζε, γιατί το μόνο που ήθελα ήταν να τον ξαναδώ καλά.
Δεν υπολόγισα καλά όμως το μετά. Όταν το άλλοτε ανίκανο πιόνι σηκώθηκε και απέκτησε ξανά βούληση, έβαλε σκοπό να θερίσει ό,τι υπήρχε στο δρόμο του. Διαλύθηκε μετά από τρεις μήνες αυτό που είχαμε χωρίς καμιά δικαιολογία.
Πάλευα με τον εαυτό μου ν’ ανασυντάξω δυνάμεις, ν’ αναθεωρήσω για τα λάθη μου.Όσο δεν υπέφερα απ’ τα προηγούμενα, καλέστηκα να πονέσω γι’ αυτά και για τα επόμενα μαζί.
Για δύο χρόνια πάλευα να χαμογελάω, να βλέπω τον ήλιο και να μην μου προκαλεί θυμό. Είχα τρελαθεί με τα κάθε τρεις και λίγο παιγνίδια του, τα βλέμματα, τα ψεύτικα χαμόγελα.
Κατάλαβα ότι ό,τι κι αν γίνεται δεν έχει καμία σημασία, αν δεν είναι βήμα ουσιαστικό, σταράτο και ξεκάθαρο. Στην προσπάθεια απεγκλωβισμού μου απ’ την την κατάθλιψη, έπαιξε καταλυτικό ρόλο η προδοσία στη ζωή μου.
Άτομα που τα θεωρούσα φίλους, πίσω μου έσκαβαν το λάκκο μου. Πρόκειται για τους πλέον βολεμένους τριαντάρηδες με άνετη ζωή στο εξωτερικό, που την οφείλουν στα μεγάλα μέσα που μια ζωή τους κάλυπταν.
Δεν έμαθαν να έχουν αγνή αγάπη για τους φίλους τους, γι’ αυτό και μπορούσαν με απίστευτα πετυχημένη τεχνική να το παίζουν σε πολλαπλά ταμπλό ξετυλίγοντας με ευκολία, όσα πρόσωπα είχαν.
Ψεύτικοι φίλοι που επηρεάστηκαν, έφυγαν. Και για να σας μεταφέρω στο ζουμί της ιστορίας, ο άλλοτε αδύναμος, ο σωστός του κώλου, τόσα χρόνια μετά, βρίσκεται σε σχέση, αν όχι αρραβώνα, με μία απ’ τις ψεύτικες φίλες που ανέφερα νωρίτερα.
Όταν το έμαθα, θυμάμαι, ήταν λες και κάποιος με χαστούκιζε επανειλημμένα και μου φώναζε δυνατά να ξυπνήσω. Να ξυπνήσω απ’ τον λήθαργο και να στείλω στον αγύριστο τους απάνθρωπους, που τόλμησαν να πιστέψουν πως μπορούν να παίξουν μαζί μου.
Ήταν η ιδανική ευκαιρία να κλοτσήσω την κατάθλιψη και να κυνηγήσω, όσα πίστευα ότι αξίζω.
Μου πήρε χρόνια, το παραδέχομαι. Όταν όμως κατάφερα να τη συγχωρήσω τη δήθεν φίλη μου, μεγάλο κενό από μέσα μου αναπληρώθηκε με τεράστια δύναμη. Δε μιλάω, βέβαια, για εκείνον γιατί βλέπετε, όπως είπαμε και πριν είναι περιπτώσεις που μόνο η ψυχιατρική μπορεί να βοηθήσει και εγώ γιατρός, μια φορά, δεν είμαι.
Συνολικά έξι χρόνια μετά, δηλώνω πιο ετοιμοπόλεμη από ποτέ. Πήρα τα πάνω μου και ξεκίνησα απ’ τα πιο απλά. Απ’ τα σχεδόν δέκα κιλά που έπρεπε να φύγουν μέχρι την ενδυματολογική κι εσωτερική αλλαγή.
Έμαθα ακόμη τι σημαίνει να φεύγεις εσύ από μία σχέση χωρίς να κρατάς κακία. Έδιωξα με ευκολία ό,τι δε με κάνει να χαμογελώ και κράτησα στη ζωή μου λίγα, αλλά αδιαμφισβήτητα ξεχωριστά άτομα.
Με μια κολλητή, βράχο σε όλα και φίλες που πολεμούν χωρίς να γίνονται βάρος στους άλλους, αλλά και με μια υπέροχη οικογένεια που οι καταστάσεις μας έδεσαν, νιώθω πιο πλήρης από ποτέ. Ο καθένας μας είναι τρομερά πολύτιμος για να ρίχνει τα στάνταρντ του στα σκουπίδια. Κι όταν λέω σκουπίδια, εννοώ με την ανθρώπινη μορφή που μπορούν να πάρουν.
Μόνο οι στόχοι μας και τα αγνά, ρεαλιστικά όνειρα μπορούν να μας σώσουν. Έμαθα με σκληρό τρόπο πως ο αυτοσεβασμός, όταν δεν τον ισορροπήσεις από νωρίς, τότε είσαι καταδικασμένος να μαζεύεις τα σκόρπια κομμάτια του για να βγάλεις άκρη.
Όλα αυτά τα αγρίμια και οι άγγελοι που λέει κι η Μποφίλιου, ας είναι πάντα καλά αλλά μακριά μου. Και ναι αυτή τη φορά είναι απειλή. Δεν είμαι περήφανη που έπρεπε να αυτοταπεινωθώ για να τα καταλάβω όλα αυτά, ούτε που η ίδια έκανα τους άλλους να με θεωρήσουν χαζή.
Έγινα καλύτερος άνθρωπος κι αυτό βγαίνει απ’ τα λόγια κάποιου που η αυτοπεποίθηση κάποτε δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό του. Είμαι λοιπόν αφόρητα περήφανη, που αναθεώρησα και μάλιστα στις πράξεις!
Μετά απ’ όλα αυτά, σε ρωτώ: πιστεύεις στ’ αλήθεια ότι είναι κάτι που δε μπορώ να το αντέξω;
Επιμέλεια κειμένου Λουκίας: Νάννου Αναστασία
