Γράφει η Ελένη.
Σ’ αγαπώ, με μιαν αγάπη που είναι βαθιά ριζωμένη στη Γη μου. Τόσο βαθιά που όσο κι αν σκάψεις ποτέ δε θα δεις πού τελειώνουν οι ρίζες της. Κι αν κάποιος άλλος καταφέρει να φυτευτεί στην ψυχή μου, οι ρίζες της αγάπης μου για εσένα θα εξακολουθούν υπάρχουν και τότε. Κανείς δεν μπορεί να σε ξεριζώσει, ίσως ούτε καν εγώ.
Φοβάμαι ότι το πεπρωμένο μπορεί να φέρει έναν άλλο στον πλανήτη μου. Κάποιον που θα μπορεί να με κάνει περισσότερο ευτυχισμένη. Κι ίσως, πράγματι, να καταφέρει να με γοητεύσει και να μπει κι αυτός στη Γη μου, όσο και να μην το θέλω. Μα, είμαι πεπεισμένη πως τον «κάποιον» θα μπορώ ανά πάσα στιγμή να τον ξεχάσω. Εσένα όμως ποτέ δε θα είμαι ικανή (ή ίσως ούτε πρόθυμη) να το κάνω.
Κι αν πρέπει οπωσδήποτε να σε χάσω, θα το δεχτώ. Και τότε κάποτε θ’ αγαπήσω απλά τον «κάποιον» και θα προχωρήσω τη ζωή μου μαζί του. Κι όχι ότι θα είμαι αγνώμων, απλώς θα έχουν μείνει οι ρίζες σου στη Γη μου και θα λείπεις εσύ. Θα μου λείπεις πάντα εσύ.
Και μ’ αυτό δε σημαίνει ότι θα προδίδω τον «κάποιον» που θα είναι στη Γη μου. Αντιθέτως, όσο πιο πολύ θα μου λείπεις, θα είμαι ακόμη πιο αφοσιωμένη σε εκείνον και θα τον αγαπώ όλο και πιο πολύ. Κι αν τότε, για κάποιο λόγο, θα θέλεις ξανά να είσαι μαζί μου, σε παρακαλώ, εκ των προτέρων, να μην το ζητήσεις.
Δε θα μπορέσω ποτέ να προδώσω τον «κάποιον», όποιος κι αν είναι αυτός. Δε θα φταίει εκείνος που ήταν αδύνατον να ριζωθεί στη Γη μου, στη ζωή, στο μυαλό μου, όσο εσύ. Θα σου πω «όχι», αλλά να ξέρεις από τώρα πως όταν θα σ’ το λέω θα σ’ αγαπώ ακόμη. Θα γελώ από μέσα μου όταν θα σε βλέπω να πιστεύεις ότι προτιμώ κάποιον άλλον από εσένα.
Μα για να μη χρειαστεί να συμβούν όλα αυτά, σε παρακαλώ: Μη φύγεις ποτέ και μην αφήσεις ποτέ κανέναν άλλον να μπει στη ζωή μου…
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
