Γράφει η Αναστασία
Καλοκαίρι. Το πλάνο συνηθισμένο, τίποτα που να προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Σε ένα τραπέζι εγώ και η παρέα μου, να λέμε τα νέα μας μετά από τόσο καιρό. Κάτι διαταράσσει, όμως, αυτή την ησυχία. Γυρνάω να δω και σκέφτομαι: «Αα αυτός;» κι επιστρέφω στη συζήτηση της παρέας. Ναι, αυτός! Τι περίεργο παιχνίδι μπορεί να σου παίξει το μυαλό. Από τη μία ν’ αδιαφορεί για «αυτόν» κι από την άλλη απροκάλυπτα να σου βαράει καμπανάκια και να σου φωνάζει πως «αυτός» θα σου αλλάξει τη ζωή. Είναι που δε γνωρίζα τι θα συμβεί.
Αυτός, λοιπόν, ένας εκκεντρικός χαρακτήρας που σίγουρα δε μένει απαρατήρητος. Ή θα τον μισήσεις ή θα τον λατρέψεις. Κι εγώ δεν ήξερα πως σε λίγες μέρες θα βρισκόμουν στη δεύτερη κατηγορία. «Εσύ», λοιπόν, εμφανίστηκες ξαφνικά στη ζωή μου από το πουθενά, με διεκδίκησες, ακόμα κι όταν έλεγα όχι, εσύ ήσουν εκεί για να μου φωνάζεις με σιγουριά ναι. Και στην πραγματικότητα το δικό μου το μυαλό είχε ήδη αρχίσει να φωνάζει ναι.
Βγήκαμε για ένα κρασί. Μια νύχτα ήρεμη, από αυτές του καλοκαιριού που στον αέρα ο ερωτισμός κάνει πάρτι. Εκείνη τη νύχτα ήταν που παρατήρησα το απέραντο γαλάζιο χρώμα των ματιών σου. Η συζήτηση πήρε κατευθείαν τον δρόμο της, η ατμόσφαιρα άρχισε να ηλεκτρίζεται επικίνδυνα και στα μάτια μας είχαν ήδη χαραχθεί τα επόμενα λεπτά. Φεύγουμε από το ραντεβού μας και μπαίνουμε στο αμάξι, οι παλμοί όλο και αυξάνονται, βάζεις να παίζει στο ραδιόφωνο το «caught out in the rain» -δεν είχα προσέξει ποτέ πόσο ερωτικό κομμάτι είναι.
Οι πρώτες νότες με ταράζουν και περιμένω να παραδοθώ στην επόμενή σου κίνηση, πλησιάζεις όλο και περισσότερο και μετά, μετά ήρθε το φιλί μας. Αυτό ήταν. Τόσο χρειάστηκε για να καταλάβω πώς «εσύ» θα γίνεις ό,τι λάτρεψα περισσότερο. Η εξέλιξή μας ισοδύναμη με την ένταση του πρώτου φιλιού. Δύο άνθρωποι αντίθετοι, δύο άνθρωποι ιδιαίτεροι. Ένα ταίριασμα που σαν να έπρεπε να έχει συμβεί από καιρό. Φιλιά στο λαιμό, ανάσες δυνατές, δέρματα ν’ ανατριχιάζουν. Ποτέ δεν περίμενα πώς ένας άνθρωπος μπορεί να ταράζει και να ηρεμεί τόσο εύκολα την ψυχή μου. Δεν πίστευα πως θα γνωρίζω στο δικό του πρόσωπο το πάθος, τον έρωτα.
Μόνο που μετά από αυτό έρχεται και ο καιρός να φύγεις, γιατί μέσα στην ένταση όλων αυτών που ζούσαμε, είχα βάλει στην άκρη του μυαλού μου ότι ταξιδεύεις, είσαι ναυτικός, ο δικός μου καπετάνιος. Έλεγα συνεχώς στον εαυτό μου να μην το σκέφτεται. Άστο, αργότερα. Το αργότερα όμως ήρθε πολύ πιο νωρίς.
Πέρασε μίσος χρόνος που ζήσαμε μαζί και τώρα ήρθε ο καιρός να περάσουμε μισό χρόνο χωριστά. Πρακτικά δηλαδή. Γιατί το μυαλό δεν αποχωρίζεται τις σκέψεις, ούτε τα συναισθήματα. Περίεργοι εμείς, περίεργη και η ιστορία μας. Δύσκολοι εμείς, δύσκολη και η κοινή μας ζωή. Δεν ξέρω αν όλο αυτό θα οδηγήσει κάπου, δε θέλω να το σκέφτομαι.
Είχες πει να μην κάνω κακίες σκέψεις για εμάς. Και στο υπόσχομαι πως δεν κάνω. Θέλει γερό στομάχι όμως μωρό μου. Εγώ το έχω, εσύ; Μιλάω για εσένα, μιλάω για εμάς. Στο γαλάζιο της θάλασσας πια θα βλέπω τα δικά σου μάτια. Να προσέχεις.
Στον καπετάνιο της καρδιάς μου.
Επιμέλεια κειμένου: Μάιρα Τσιρίγκα
