Γράφει η Σταματία.
Πριν μπεις σ’ αυτό μαζί μου, όποιος και να ‘σαι, πρέπει να ξέρεις· είμαι κατεστραμμένη. Κάθε μέρα προσπαθώ. Προσπαθώ να είμαι καλύτερη, «η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου» λέω και νιώθω πιο όμορφα. Σκατά. Πάντα η ίδια θα είμαι, το περιτύλιγμα θ’ αλλάζει μόνο. Πάντα οι ίδιες ανασφάλειες, πάντα οι ίδιοι φόβοι. Και δε θα το αντέξεις. Γι’ αυτό πρέπει να ξέρεις.
Πάντα θα σε ζηλεύω. Μπορεί να κάνω παιχνιδιάρικες πλάκες, αλλά μέσα μου θα βράζω. Θα φοβάμαι. Πάντα θα φοβάμαι μήπως σε χάσω. Ότι θα σε χάσω. Γιατί όσο και να προσπαθώ να μ’ εκτιμήσω, πάντα θα φοβάμαι ότι θα αναγνωρίσεις μια ψυχή πιο ταιριαστή σε ‘σένα, ότι θα συνειδητοποιήσεις πως δεν είμαι αρκετή, ότι θέλεις κάτι άλλο, ότι θα δεις πως αυτό που σου αξίζει δεν είμαι εγώ.
Πάντα θα μετράω την κάθε σου κίνηση, την κάθε σου λέξη που δε θ’ αφήνω ποτέ να πέσει κάτω. Πάντα θα προσπαθώ ν’ ανακαλύψω αλήθειες που θα θέλεις να κρύψεις. Πάντα στην πάλη για ν’ αποδείξω ότι δε σου είμαι αρκετή, ότι δε νιώθεις αρκετά για μένα, ότι συμβιβάζεσαι για να περνάς ευχάριστα την ώρα σου. Δε θα πάψω ν’ αμφισβητώ το ενδιαφέρον σου, το πόσο με νοιάζεσαι και το τι θέλεις από μένα. Πάντα θα είμαι σε μια βασανιστική, τοξική, δηλητηριώδη αναζήτηση.
Πάντα θα ψάχνω (σ)τα μάτια σου. Θα θέλω να δω την ποιότητα, τη σημασία του βλέμματός σου. Πάντα θα θέλω να με φιλάς. Πολύ. Για να νιώθω ποθητή, -κι ουσιαστικά- ποθητή από σένα. Θα έχω ανάγκη την επαφή, το δέρμα σου να τείνει να ενώνεται με το δικό μου, την τρυφερότητά σου εμφανή να εκφράζεται μ’ ένα άγγιγμα, ένα χάδι, μια αγκαλιά.
Πάντα θα χρειάζομαι να μου λες αν και πόσο όμορφη με βρίσκεις. Να περιγράφεις αυτά που σ’ αρέσουν, αυτά που σ’ εξιτάρουν. Θα θέλω ν’ ακούω τη φωνή σου να μιλά γι’ αυτήν την ομορφιά που βλέπεις και λίγο για εκείνη που νιώθεις. Θα είναι σχεδόν επιτακτική ανάγκη να μου λες το πόσο διαφορετική είμαι στα μάτια σου, πόσο γοητεύω το μυαλό και το σώμα σου, το πόσο θέλεις να τα κάνεις όλα δικά σου.
Ω, αυτό. Ναι, αυτό θα είναι ικανό να με κάνει να σου παραδοθώ χωρίς δεύτερη σκέψη. Το να θέλεις, να ποθείς να πηδήξεις και κατακτήσεις αληθινά το μυαλό μου. Πόσο γητευτής θα είσαι τότε. Θα έχεις το κλειδί. Κι εγώ θα στο δίνω. Μα να θυμάσαι· πάντα θ’ αμφιβάλλω.
Γιατί τα λόγια μπορεί να είναι ισχυρά, αλλά μπορούν να ξεχειλίζουν από αηδιαστικά ψέματα την ίδια στιγμή. Κι εγώ πάντα θα είμαι καχύποπτη, είτε το φανερώνω είτε όχι. Γιατί θα μ’ αρέσεις. Και τότε πρέπει να τρέξεις.
Μη μείνεις, μην πεις ότι θα τα καταφέρεις. Δε θα το κάνεις. Και γιατί άλλωστε; Η περιπλοκότητα είναι δύσκολη και σε κάνει να βαριανασαίνεις. Όχι, δε θέλω να κουραστείς. Αν κουραστείς, δεν είσαι για μένα και καλύτερα να πάψεις, δε θέλω να σε δω ν’ αποτυγχάνεις.
Καλύτερα να φύγεις. Μην μπλεχτείς γιατί θα πονέσουμε. Εγώ έτσι κι εσύ αλλιώς. Εγώ θα πληγωθώ κι εσύ θα ταλαιπωρηθείς. Μη μείνεις. Σε παρακαλώ. Δεν είμαι για σένα, όποιος και να ‘σαι. Κι αυτό γιατί δεν είμαι για κανέναν. Άσε με και συνέχισε τον δρόμο σου.
Μη σταθείς καν. Σε παρακαλώ, μη σταθείς γιατί θα πονέσω. Και δε θέλω να πονέσω ξανά. Ξέρω ότι θα το κάνεις, όλοι πονάνε. Είμαι ήδη μες στις πληγές, ματωμένη, λειψή. Πώς να μη με πονέσεις; Όπου κι αν αγγίξεις θα είναι μελανό το δέρμα από κάτω.
Κι εγώ πώς να μη σ’ αφήσω να προσπαθήσεις παρ’ όλα αυτά; Πάντα θα ελπίζω ότι είσαι αλλιώτικος, ότι είσαι ο δυνατότερος όλων. Ότι θα τα καταφέρεις, ότι θ’ αντέξεις. Πάντα θα υπάρχει η φλόγα της ελπίδας και γι’ αυτό θα είσαι ευπρόσδεκτος να δοκιμάσεις.
Κι ας πληγωθώ. Γιατί πάντα θα θέλω να είσαι αυτός ο άλλος, ο διαφορετικός. Πάντα θα θέλω να ρισκάρω και να κερδίσω, μήπως και βρεθεί αυτός ο κάποιος, μήπως είσαι εσύ αυτός. Άλλη μια αδυναμία μου. Μην την εκμεταλλευτείς.
Απλά φύγε. Σε ικετεύω, φύγε και μην το σκεφτείς. Δεν μπορεί ν’ αντέξεις. Φύγε και ζήσε πιο όμορφα, πιο εύκολα. Αυτό σου αξίζει και σε όλους μας. Ας τον εγωισμό και μην πεισμώνεις. Ζήσε και μην πλησιάσεις γιατί είμαι κι εγώ δηλητηριώδης. Είμαι καταστροφική, τοξική. Μη μολυνθείς. Απλά φύγε.
Επιμέλεια Κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
