Γράφει η Μ.
Από πολύ μικρή που θυμάμαι τον εαυτό μου, ανέκαθεν είχα την τάση να χάνομαι στον δικό μου κόσμο. Έκλεινα τα μάτια για ώρες ατελείωτες και τοποθετούσα τον μελλοντικό μου εαυτό σε ένα σκηνικό πλημμυρισμένο από έρωτα. Ναι, ξέρω! Το να ελπίζω στην πιθανότητα ενός τόσο ιδανικού σεναρίου είναι πέρα για πέρα ουτοπικό.
Έλα όμως που αυτοί οι συναισθηματισμοί με ακολούθησαν και στην ενήλικη ζωή μου. Και μάλιστα όχι απλώς με ακολούθησαν, αλλά έγιναν από τα τρανταχτά στοιχεία της προσωπικότητάς μου. Ακόμα κι όταν με δελέασαν πολλοί άνθρωποι με τη στάση τους δείχνοντάς μου ότι οι συναισθηματισμοί κι οι ευαισθησίες θα με κάψουν. Δεν μπορώ βέβαια να αποβάλλω και το δικό μου μερίδιο ευθύνης σε όλο αυτό. Αποζητώντας, δηλαδή, ένα τέτοιο σενάριο στη ζωή μου οδηγήθηκα σε λανθασμένες επιλογές, στις οποίες προσπαθούσα να «ζήσω το όνειρο». Ειρωνεία, αφού το όνειρο δεν το ζεις έτσι κι αλλιώς ποτέ.
Όσο και αν πάλευα χρόνια ολόκληρα να μη φτάσω σε αυτό το σημείο, έχασα ένα το κομμάτι του εαυτού μου. Σώπαινε μέσα μου κι άρχισε να συμβιβάζεται με το ενδεχόμενο της ανυπαρξίας του. Δεν αρκούσε η πίστη μου σε αυτό για να το «κρατήσει στη ζωή». Έτσι συμβιβάστηκα κι εγώ, μαζί με αυτό. Τουλάχιστον όταν δεν περιμένεις με σιγουριά και ανυπομονησία να έρθει κάτι συγκεκριμένο στη ζωή σου, μειώνεις και την απογοήτευση που θα βιώσεις με την απουσία του.
Και μετά, εμφανίστηκε. Σε μια περίοδο χαοτική, που ήθελα να βρω τον εαυτό μου, να ανακαλύψω όλα όσα με έκαναν να τον χάσω εξ αρχής, έδειξε τη θέληση να τον ανακαλύψει μαζί μου. Και πώς θα μπορούσα να αρνηθώ μια τόσο δελεαστική πρόταση;
Έδειχνε να καταλαβαίνει, να καταλαβαίνει με όλη την έννοια της λέξης. Ήταν μια κατανόηση που σπάνια είχα συναντήσει σε ανθρώπους, πολύ τρυφερή, πολύ αληθινή. Σκεπτόμενη όλα αυτά τώρα, που έχω μάθει ακριβώς πώς σκέφτεται και δρα, μπορώ να αντιληφθώ πόσο δύσκολη ήταν για εκείνον η αρχή μας. Παραδέχομαι ότι μερικές φορές έχω δείξει αχαριστία και αμφισβήτηση προς την αγάπη του. Πάντα είχα το κακό συνήθειο να αναλώνομαι στο φαίνεσθαι. Μα εκείνος με επιμονή, με έβγαζε έξω από τα συνήθη μέχρι τώρα νερά μου. Με αποδιοργάνωνε, με έκανε να εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου που είχα εγκαταλείψει αυτό το παιδικό όνειρο.
Να μωρέ, είναι μόνο η μελαγχολία που με πιάνει ώρες ώρες. Μια μελαγχολία που πηγάζει από τις πιο ενδόμυχες σκέψεις μου. Σκέψεις με τις οποίες ξέρω ότι και εκείνος θα ταυτιζόταν. Αν μου δινόταν η ευκαιρία να αλλάξω κάτι στη μέχρι τώρα ζωή μου, αυτό θα ήταν να έσβηνα όλες εκείνες τις επιλογές που με έκαναν το φοβισμένο άτομο που γνώρισε. Ίσως τότε δε θα τον κοίταζα με καχυποψία κι επιφυλακτικότητα. Ίσως κι εκείνος θα είχε την ευκαιρία να γνωρίσει τον ανέμελο εαυτό μου. Τότε θα εξαλείφονταν οι αδυναμίες και των δυο μας, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να ζήσουμε στο έπακρο αυτό που είχαμε την τύχη να ξεκινήσουμε.
Όμως ο χρόνος δε γυρνάει πίσω. Σημασία έχει το τώρα μας, το μετά μας. Αυτό ναι, μπορούμε να το διαμορφώσουμε όπως θέλουμε. Κερδίζοντας όλα αυτά που στερηθήκαμε και ακόμη περισσότερα! Μου αρκεί που είμαι σε θέση πια να διακρίνω τι πάει να πει αγάπη. Αυτό είναι αρκετό για να ακολουθήσουν όλα τα άλλα.
