Μπλέξαμε!

Γράφει ο Φραγκίσκος.

18/02/2018. Ένας αγώνας δρόμου στάθηκε η αφορμή για να τη γνωρίσω. Σε έναν αγώνα δρόμου στα Ιωάννινα έτρεχα εκείνη την ημέρα, όταν την είδα μπροστά μου, με τη στολή της ως Σαμαρείτισσα του ελληνικού Ερυθρού Σταυρού.

Ήταν εκεί για να παρέχει της πρώτες βοήθειες και να δώσει ζωή, αν χρειαστεί. Η συνέχεια έδειξε ότι σε εμένα την έδωσε! Στο γέλιο της σταμάτησα κι έκανα δύο στροφές μπροστά της. Προφητικές θα έλεγα, διότι η παρουσία της αποτέλεσε λόγο για τη μεγαλύτερη στροφή στη ζωή μου.

Στην αντίδρασή μου εκείνη χαμογέλασε κι αυτό σιγούρεψε την πεποίθησή μου. «Μπλέξαμε» είπαμε αμέσως μέσα μου. Εγώ είχα συνηθίσει συνοδεύομαι από γυναικείες παρουσίες. Γυμναστής στο επάγγελμα και για χρόνια barista και barman, καλογυμνασμένος και με ωραία μάτια, λέγανε, είχα μάθει να φλερτάρω και να έχω όποια θέλω στο κρεβάτι μου, στη ζωή μου παροδικά αλλά πάντοτε ξεκάθαρα και χωρίς δεσμεύσεις.

Το όνομά μου συνώνυμο του εχθρικά εναντιωμένου σε κάθε μορφή δέσμευσης. Πολλές πέρασαν, καμία δεν έμεινε. Καμία δε με άγγιξε, ίσως κι εγώ να μην ήθελα να το επιτρέψω σε κάποια, ίσως πάλι η ζωή να με προετοίμαζε για εκείνη. Για εκείνην που απ’ την πρώτη στιγμή ένιωσα ότι μαζί της θα είναι διαφορετικά. Σε εκείνη ήμουν έτοιμος να παραδοθώ απ’ την πρώτη ματιά, στο πρώτο γέλιο. Θα έκανα τα πάντα για να τη βρω!

Στον τερματισμό ανακοίνωσα στους φίλους μου με χαμόγελο ότι ερωτεύθηκα κι έμπλεξα. Στην κοπέλα που με συνόδευε ότι χωρίζουμε. Κάφρικο αλλά ειλικρινές. Οι φίλοι μου γέλασαν, δεν πίστεψαν ότι εγώ είχα πει κάτι τέτοιο. Θεώρησαν ότι ειρωνευόμουν για άλλη μια φορά τον έρωτα. Οι πράξεις μου το επόμενο διάστημα τους διέψευσαν. Αναίρεσαν εμένα τον ίδιο κι όσα μέχρι εκείνο τον καιρό πίστευα για τις σχέσεις.

Πλέον είμαι ο πιο μεγάλος υποστηρικτής του έρωτα, αφού εγώ τη δική μου αγάπη τη βρήκα στο πρόσωπό της. Την έψαξα, την περίμενα και την κυνήγησα απ’ την πρώτη μέρα. Στην αρχή ήταν διστακτική. Πληγωμένη κι απογοητευμένη, δήλωνε κάθετη στην ιδέα της σχέσης κι αρνητική σε κάθε νέα εκδήλωση ενδιαφέροντος. Πόσο μάλιστα με κάποιον που ‘χε τη σφραγίδα του ωραίου γυμναστή που εργαζόταν ως barman και κάθε βράδυ είχε και μια άλλη στο κρεβάτι του.

Την είχαν πονέσει και την είχαν πληγώσει. Οργιζόμουν και μόνο στο άκουσμα όσων μάθαινα. Ορκιζόμουν ότι μόλις τους δω θα τους δείρω. Εγώ που δεν είχα σηκώσει ποτέ χέρι σε κανέναν, εκείνον τον έναν θα μπορούσα άνετα να τον χτυπήσω. Με τον καιρό, πλέον μόνο τον λυπάμαι, που δεν μπορούσε να εκτιμήσει τι είχε δίπλα του και τον ευχαριστώ.

Του χρωστώ τεράστια χάρη. Αν εκείνος δεν της είχε φερθεί έτσι, αν δεν την είχε χωρίσει, ίσως να μη γινόταν δική μου.Έγινε όμως. Και τώρα σε κάθε κίνηση που κάνει να την ενοχλήσει, είμαι εκεί να του υπενθυμίζω ότι δε θα επιτρέψω σε κανέναν να της στερήσει το χαμόγελο. «Είναι πανέμορφη» είπε την τελευταία φορά. Ναι, μάγκα μου. Είναι, αλλά πλέον είναι η δική μου πανέμορφη.

Σου επιτρέπω να τη βλέπεις, να τη θαυμάζεις, να την ποθείς, αλλά δε σου επιτρέπω να διανοηθείς ότι θα μας χαλάσεις ό,τι έχουμε ή ότι με την παρουσία σου και τις μαλακίες σου θα μας δημιουργήσεις προβλήματα και θα την πληγώσεις. Θεριό θα γίνω και θα σε καταβροχθίσω.

Δεν έκανα και δε θα κάνω πίσω στιγμή. Ήξερα ότι αυτή η κοπέλα άξιζε τα καλύτερα κι ότι εγώ μπορώ και θα κάνω τα πάντα για να της τα προσφέρω. Το διάβασα στα μάτια της. Η ψυχή της μοναδική και σε κάθε τέτοια μοναδικότητα το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να νιώθεις ευγνωμοσύνη. Εγώ τουλάχιστον ευγνωμονώ κι ευχαριστώ το θεό ή όπως ονομάζεται η όποια δύναμη την έστειλε στο δρόμο μου.

Η ζωή μου άλλαξε. Ομόρφυνε, ευτύχησε, γέμισε με κάθε τρόπο. Αυτή τη γέμισε. Τη διεκδίκησα. Πάλεψα πολύ για να της δείξω ότι αξίζω το χρόνο της. Ότι αξίζω μία ευκαιρία. Ότι μπορώ να την κερδίσω και να της αφοσιωθώ. Ότι είμαι έτοιμος να κάνω στροφή στη ζωή μου (180 μοίρες, ακριβώς όπως εκείνη που της έκανα εκείνο το πρωί της Κυριακής στον αγώνα).

Άφησα τη δουλειά μου πλέον ως barman, έκλεισα τους διαδικτυακούς μου λογαριασμούς, μπλόκαρα πολλές γυναικείες επαφές που μέχρι πρότεινες συντρόφευαν τις νύχτες μου. Restart κι όλα μαζί της. Όλα για εκείνη. Δε μετανιώνω για καμία αλλαγή, απεναντίας χαίρομαι που εκείνη είναι η αφορμή της μεγαλύτερης, ουσιαστικότερης κι ομορφότερης αλλαγής της ζωής μου. Την αρχή της νέας μου ζωής. Της ζωής που πλέον φαντάζομαι μόνο δίπλα της.

Ως μοναχοπαίδι από γονείς που αγαπήθηκε πολύ, ήξερα την αγάπη, αλλά ίσως να μην είχα μάθει τον τρόπο για να την προσφέρω. Εκείνη, με την παρουσία της και μόνο, με ξεκλείδωσε και με άφησε να της δώσω ό,τι είχα μέσα μου. Τόσα πολλά που καμία άλλη δεν κατάφερε ποτέ να δει, τόσα πολλά που σε καμία άλλη δε θα επέτρεπα να αγγίξει. Το κομμάτι αυτό της ανήκει. Το κέρδισε χωρίς ουσιαστικά να κάνει τίποτα, παρά μόνο με το να είναι ο εαυτός της.

Αυτή είναι και θα ‘ναι πάντοτε η μαγεία της. Τη δουλειά την έκαναν οι γονείς της με το να δημιουργήσουν έναν τέτοιο υπέροχο άνθρωπο. Πανέμορφη στην όψη αλλά ακόμη πιο όμορφη στην ψυχή. Θα παντρευτούμε. Και παρότι οι γονείς της αντιδρούν λόγω του σύντομου της γνωριμίας, θέλω πάντα να ξέρουν πως γνωρίζω καλά πόσο μόχθησαν για να την αναθρέψουν ώστε να μην της λείψει τίποτα (κι εκείνη μοναχοπαίδι) και στα δικά μου χέρια θα φροντίσω να συνεχίσει να έχει όσα τόσο απλόχερα της χάρισαν εκείνοι. Δεν της ταιριάζει τίποτα λιγότερο, εξάλλου.

Στη δική μας οικογένεια, αυτή που θα δημιουργήσουμε, θα βάλουμε τη μαγιά όλων όσων έχουμε διδαχθεί απ’ τις οικογένειές μας, όλα όσα μας έκαναν ξεχωριστούς για να διαλέξουμε ο ένας τον άλλον. Είναι η γυναίκα μου! Απ’ την πρώτη μέρα ήξερα ότι εκείνη θα είναι αυτή η μία που θα θέλω να στέκεται δίπλα μου. Η μία που θέλω να δημιουργήσω οικογένεια και να κάνω πολλά παιδιά. Αγόρια, κορίτσια, ελπίζοντας όμως λίγο πιο πολύ για μία κόρη που θα έχει το χαμόγελο, τα ξανθά μαλλιά της και τα καταγάλανα μάτια της, μία κόρη που θα της μοιάζει εξωτερικά κι εσωτερικά, άλλον έναν άγγελο στη ζωή μας.

Τον έχουμε ήδη στα σχέδια μας. Τα σχέδια και τις σκέψεις μας τα προβάλαμε απ’ την αρχή, εγώ σίγουρα αμέσως, εκείνη με αρκετές επιφυλάξεις, αλλά μετέπειτα όλα μας τα όνειρα γίνονται από κοινού με μοναδική σκέψη πάντα το «μαζί» μας. Η συνέχεια κι ο χρόνος της κάθε μέρας έρχονται απλά για να υπερτονίσουν την πεποίθησή μου, την πεποίθηση που πλέον έγινε δική μας.

Την αγαπώ πολύ και το γνωρίζει. Φροντίζω να της το δείχνω καθημερινά με τις πράξεις μου. Είναι το μεγαλύτερό μου όνειρο, η μεγαλύτερη αδυναμία και δύναμή μου! Περάσαμε πολλά. Πολλοί ήταν εκείνοι που μας κατέκριναν για τα μεγάλα μας και γρήγορα βήματα. Είμαστε βιαστικοί, λέει. Τι να πούμε, όμως, και τι να εξηγήσουμε; Τα αισθήματά μας και το μέγεθός τους είναι μοναδικό και δικό μας. Δεν μπορεί να το καταλάβει και δε θέλουμε να το καταλάβει κανείς. Μας αρκεί που εμείς είμαστε τυχεροί και το ζούμε.

Προσωπικά, πέρασα δύσκολα το τελευταίο διάστημα κι εκείνη στάθηκε ακλόνητος βράχος δίπλα μου, να μου τονίζει καθημερινά ότι δεν υπάρχει «εγώ» αλλά μόνο «εμείς» κι όταν αυτό το «εμείς» το βλέπεις να πραγματώνεται σε πράξεις, τύφλα να έχουν όλες οι λέξεις κι οι σημασίες τους.

Γιατί αυτή είναι η ουσία της αγάπης. Η δύναμη του να μην μπορείς να ξεχωρίζεις «εγώ» κι «εσύ» αλλά ασυναίσθητα πλέον σε όλα να υπάρχει το «εμείς». Και το δικό μας «εμείς» είναι γεγονός!

Για τη Μαρία μου.