Γράφει η Μαρία Οικονόμου.
Αφού λοιπόν μας τα ‘φερε η ζωή να γίνουμε απωθημένα πρέπει τώρα να διαλέξω. Ήμουν για ‘σένα το σεξ που έπρεπε να κατακτήσεις κι εγώ σε καψουρεύτηκα χωρίς αξιοπρέπεια γιατί ήσουν «ανεκπλήρωτο».
Τ’ απωθημένα λένε πρέπει να εκπληρώνονται για να μην επιστρέφουν κι εσύ να μη θυμάσαι. Όμως εγώ δε θέλω να γίνει έτσι. Εγώ δεν ήρθα για να φύγω ηλίθιε, ήρθα για να μείνω στην κωλοζωή σου! Αλλά αφού δε με αφήνεις επιλέγω να μείνω εμμονή κι απωθημένο αν είναι ο μοναδικός τρόπος να μ’ έχεις κάπως μέσα σ’ αυτήν.
Μη με κοιτάς και μην ξαφνιάζεσαι. Φυσικά και το βλέπω τόσο εγωιστικά και τόσο εκδικητικά μαζί σου. Άλλωστε η καψούρα είναι εγωιστική από μόνη της. Έπρεπε να το περιμένεις. Κι εγώ απλά δε θέλω να περάσω ένα βράδυ μαζί σου με πάθος, ένταση και καύλα για να ξυπνήσω το πρωί και να μου πεις «Πέρασα πολύ όμορφα χθες. Σ’ ευχαριστώ. Αντίο!».
Άκου να δεις φίλε μου, εγώ ορίζω το πώς και με ποιον τρόπο θέλω να είμαι στις ζωές των ανθρώπων. Γι’ αυτό ακριβώς αν είναι το επόμενο πρωί να μ’ έχεις ξεχάσει, προτιμώ να σε αφήσω να φλέγεσαι με την σκέψη μου και τη λαχτάρα για μια βραδιά στο κρεβάτι μου. Έτσι κι αλλιώς τώρα που έμαθα να ελέγχω τον πόθο μου για ‘σένα, τώρα που έφερα το παιχνίδι στην έδρα μου θα παίξουμε με τους δικούς μου όρους.
Θα επιστρέφω όποτε θέλω εγώ και θα σου δίνω μετρημένα πράγματα κάθε φορά. Κι αποφασίζω τώρα να μην τα πάρεις ποτέ όλα μαζί. Θέλω να σε δω να τα ζητάς και να τ’ αρνούμαι. Τη βρίσκω με αυτή σου την ευγένεια που έχει στόχο κάποτε να γίνουν όλα έτσι όπως τα φαντάστηκες εσύ. Εγώ δε θα σου πω ποτέ τίποτα. Θα σε αφήσω να πιστεύεις ότι απλά δεν έχει έρθει ακόμα η στιγμή, παρόλο που εγώ θα την έχω εμποδίσει να ‘ρθει.
Κι αφού είναι ο μόνος τρόπος να με θυμάσαι για όσο αντέχεις, εγώ διαλέγω αυτόν. Θέλω να συνεχίσω να στοιχειώνω το μυαλό σου, να με φαντασιώνεσαι , να μου ομολογείς τον πόθο σου για το κορμί μου και την ανάγκη σου να γνωριστείς με τον οργασμό μου.
Θα το ζήσουμε έτσι μέχρι να δώσω εγώ τέλος. Μέχρι ν’ απεξαρτηθώ από αυτό που έπλασα στο μυαλό μου για ‘σένα. Γιατί οι ανεκπλήρωτοι έρωτες είναι μόνο πουτάνες πλάνες. Κι αφού τώρα έχω κατάρα να τις ζήσω κι αυτές, μέχρι να καταφέρω να τις διαλύσω τελείως, επιλέγω να διαλυθείς κι εσύ μαζί μου. Θα τις πληρώσουμε αυτές τις πλάνες για όλες τις υπηρεσίες που μας προσέφεραν.
Εμένα μη μου λες ότι μου έμαθες τον έρωτα ρε μαλάκα! Το ξέρω από μόνη μου κι απλά δε θέλω να το ακούω. Κι όχι επειδή ντρέπομαι γι’ αυτό αλλά γιατί φοβάμαι ότι θα μπορούσες να με πείσεις για άλλη μία φορά. Είσαι καταδικασμένος να ζήσεις με αυτό, ότι υπήρχε κάτι που σου τρέλαινε πάνω και κάτω κεφάλι και ότι δεν μπόρεσες να το εκπληρώσεις ποτέ. Ότι δε σε αφήσανε, ότι δεν έτυχε, ότι δε γινόταν. Δε με νοιάζει τι θα τους πεις!
Και δεν ξέρω αν τελικά το κάνω για να σε τιμωρήσω ή αν επειδή θέλω εγώ να ζήσω με αυτήν την ψευδαίσθηση στο μυαλό. Ίσως τελικά το κάνω γιατί δε θέλω να χαλάσω με τίποτα το ιδανικό που έχω χτίσει για ‘σένα στο μυαλό μου. Ίσως τελικά να τη χρειάζομαι αυτήν την πρέζα περισσότερο από σένα.
Και κάπως έτσι και οι δύο θα είμαστε ευχαριστημένοι.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Οικονόμου: Κατερίνα Κεχαγιά
