Γράφει η Κατερίνα
Λίγες έως μηδενικές είναι οι φορές που είτε επιθυμώ να γυρίσω πίσω το χρόνο είτε μετανιώνω για κάποια από τις πράξεις μου. Νιώθω μέσα μου, ωστόσο, ένα αβάσταχτο βάρος για μια πράξη, που τώρα στο μυαλό και στην καρδιά μου φαίνεται τόσο λάθος. Άραγε, όμως, για να έπραξα έτσι σημαίνει πως για εμένα τη δεδομένη στιγμή ήταν το σωστό. Γιατί έτσι ένιωθα. Γιατί άφησα την αφέλεια και τον παρορμητισμό μου να πάρουν για εμένα αποφάσεις. «Δεν είχα χρόνο» να σκεφτώ λογικά και αυτό από ό,τι φαίνεται μού στοιχίζει -λίγο- τώρα.
Αυτό που πονάει περισσότερο είναι να αναγνωρίζεις πως κάποιες καταστάσεις οφείλουν να μείνουν στο παρελθόν, διότι όταν προσπαθείς να τις επαναφέρεις και να τις αναβιώσεις, ανακαλύπτεις πως δεν είναι διόλου ίδιες με όταν τις είχες ζήσει για πρώτη φορά. Αναμφίβολα, εάν το timing είναι το σωστό, ίσως και να υπάρξει μια πιθανή εξαίρεση και μια απόφαση της καρδιάς, να αποβεί μία από τις καλύτερες της ζωής σου. Ποιος μπορεί να το ξέρει αυτό όμως; Πώς μπορείς να είσαι σίγουρος πως αυτό που επιθυμείς θα είναι ίδιο με αυτό που θα βιώσεις ξανά; Μπορεί να απογοητευτείς, να αντικρίσεις το απωθημένο και να μη σου θυμίζει τίποτα από την εικόνα που είχες στο νου σου. Την εικόνα που είχατε μαζί παλιά.
Ύστερα από μια έντονη στιγμή κι ένα απροσδόκητο τέλος δεν αποδέχεσαι επακριβώς τη στιγμή που γίνεται αυτό που συνέβη. Πρέπει να περάσει καιρός, ώστε ο θυμός να γίνει στενοχώρια κι εκείνη με τη σειρά της πένθος, έως ότου ξυπνήσει μέσα σου μια φλόγα ελπίδας η οποία μπορεί να καίγεται επ’ άπειρο. Αργότερα συνειδητοποιείς το κενό, που υπάρχει μέσα σου και στην καθημερινότητά σου. Το αποζητάς σε άλλους ανθρώπους αλλά κανένας δεn μπορεί να σού το δώσει. Ίσως και να μηn το ζήσεις ποτέ ξανά ατόφιο. Αληθινό, όπως ακριβώς σου το είχε προσφέρει ο άλλος κι εσύ σε κλάσματα δευτερολέπτου το πέταξες.
Τη στιγμή, όμως, που ο θυμός έχει καταλάβει το προσκήνιο είναι απολύτως λογικό να μη θες να έχεις να κάνεις τίποτα με τον άλλον. Τα πετάς, τα σβήνεις όλα και φτου κι από την αρχή, να χτίσεις πάλι τη ζωή σου. Και το καταφέρνεις φυσικά, γιατί οι άνθρωποι προσαρμοζόμαστε σε νέες συνθήκες, πόσο μάλλον όταν τις έχουμε επιλέξει. Κι είσαι καλά, νιώθεις ένα βάρος να έχει φύγει από πάνω σου, δίνεις χώρο σε νέους ή και όχι ανθρώπους. Ανοίγεις ένα καινούργιο κεφάλαιο και κάνεις αλλαγές. Και σού αρέσουν. Τολμάς. Γελάς και προσπαθείς να είσαι όσο πιο αυθόρμητος γίνεται. Ώστε να αποτρέψεις τα ίδια λάθη. Να είσαι προετοιμασμένος, ώστε την επόμενη φορά που θα ακούσεις καμπανάκια να σου λένε πως αυτό εδώ δεν είναι σωστό, να σηκωθείς και να φύγεις.
Παρ’ όλα αυτά, η στενοχώρια δεν αργεί να έρθει. Κι αυτό δεν είναι κακό. Δε σημαίνει πως η ζωή σου δεν είναι «ωραία», αλλά εκείνο το κενό που προσπαθούσες να καλύψεις έχει αρχίσει, να σε τρώει. Να χτυπάει απαλά την καρδιά σου και σε απρόσμενες γωνιές, να ξεπροβάλλουν αναμνήσεις που σε κάνουν να σκας ένα χαμογελάκι. Αλλάζεις προσανατολισμό κι αποφεύγεις όποιον αντιπερισπασμό της καρδιάς, ώστε να μην παραδοθείς. Είναι ανθρώπινο να παραδεχτείς πως ο άλλος σου λείπει. Πολύ. Είναι ανθρώπινο να βλέπεις τα λάθη σου και να θες να μουτζώσεις τον εαυτό σου. Να κοπανάς το κεφάλι σου, που φέρθηκες σαn μαλάκας και πλήγωσες τον άλλον- χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν έφταιξε κι ο άλλος.
Και κάπου αναγεννάται μια ελπιδοφόρα φλόγα, που σε προτρέπει να στείλεις ένα μήνυμα. Να πάρεις ένα τηλέφωνο. Να πάρεις το αυτοκίνητο και να πας εκεί. Αλλά ξέρεις πως δεν είναι «σωστό», γιατί δεν πρέπει να διαταράξεις την ηρεμία του άλλου κι όλα όσα έχει πετύχει για να συμπληρώσει το κενό, που του έχεις δημιουργήσει. Τον αγαπάς και δε θες να τον στενοχωρήσεις κι άλλο, γιατί έχει αποδεχτεί την απουσία σου, άλλο που εσύ τώρα τυραννιέσαι. Δε θα σε αποτρέψω από το να προσπαθήσεις, ωστόσο να είσαι προετοιμασμένος πως η ανταπόκριση μπορεί και να μην είναι τόσο θετική.
Μου λείπεις. Μου λείπουν οι καφέδες, οι σειρές που βλέπαμε, οι βόλτες, οι διακοπές κι οι αυθόρμητες συναντήσεις. Σίγουρα η σχέση μας είχε και αρνητικά τα οποία και με οδήγησαν να σε βγάλω από τη ζωή μου ακαριαία. Δε σκεφτόμουν λογικά. Ήθελα όση κατανόηση περίμενες κι εσύ από εμένα, πριν τα γκρεμίσω όλα. Δεν ξέρω πια τι είναι σωστό και τι λάθος. Και φοβάμαι πως μια κίνησή μου θα γκρεμίσει όσα έχουμε χτίσει κι έχουμε κρατήσει μέσα μας. Ίσως αυτό να είναι και το καλύτερο. Να είμαστε ο ένας για τον άλλον μια ανάμνηση που θα σε κάνει να σκας ένα χαμογελάκι.
