Όλοι λίγο-πολύ γουστάρουμε να πονάμε στον έρωτα. Δεν πιστεύω πως αυτό είναι στη φύση μας, απλά το μάθαμε άθελά μας από μικρά παιδιά και δυστυχώς έγινε συνήθεια μας. Μιας και ανέφερα το ηλικιακό κομμάτι, φυσικό και επόμενο είναι να μην είχαμε επιρροές βιωμάτων τότε, αλλά είτε από τα τραγούδια που ακούγαμε και μιλούσαν από χωρισμούς μέχρι και ανεκπλήρωτους έρωτες, είτε από όλα όσα είχαμε διαβάσει όπως ιστορίες, ποιήματα, μυθιστορήματα.
Δε θέλει και πολύ ο άνθρωπος, επηρεάζεται εύκολα. Ταυτίζεται με ό,τι του φανεί πιο γνώριμο, πιο κατανοητό με ό,τι βλέπει, ό,τι ακούει, ό,τι μαθαίνει, αλλά όχι ό,τι νιώθει ο ίδιος. Διότι όλη αυτή η παραπληροφόρηση είχε σηκώσει ασπίδες, εμποδίζοντας το περιορισμένο μας ανάστημα να δει πέρα από τον φράχτη που μας περιόριζε.
Τώρα δε θα μιλήσω για εφηβικούς έρωτες, θα ‘θελα να προσπαθήσω να απαλύνω τις πληγές των μετέπειτα σφαλμάτων μας σε σχέσεις και να μας δικαιολογήσω. Δε γίνεται κάθε φορά που διαβάζουμε ή ακούμε κάτι να μας θυμίζει τα περασμένα λάθη και ενώ να είμαστε μια χαρά με το ταίρι μας, να νευριάζουμε και να νοσταλγούμε. «Γιατί το επέτρεψα εκείνο; Γιατί δεν είχα φύγει πιο νωρίς;» «Τι θύμα ήμουν τότε;».
Δυστυχώς όλα αυτά τα κουβαλάμε στο παρόν και ίσως να τα εξιστορούμε στην αρχή μιας νέας σχέσης, θέλοντας να γνωρίζει ο άνθρωπος που είναι απέναντί μα,ς τι έχουμε περάσει και πώς τα κομμάτια των παρελθοντικών μας βιωμάτων μας έκαναν αυτό που είστε τώρα. Άλλους σκληρούς, άλλους ανυπόφορα ρεαλιστές, άλλους ανήμπορους να αφεθούν, να παραδοθούν σε ένα νέο έρωτα.
Μαζί σου όμως ήταν όλα διαφορετικά από την πρώτη μέρα.
Ακούγοντας τυχαία στο ραδιόφωνο μια ερωτική μπαλάντα που μου έκανε μεγάλη εντύπωση, συγκράτησα μερικές φράσεις και κάθισα και έψαξα στο διαδίκτυο το κομμάτι, έπρεπε να βρω τους στίχους και για να καταλάβω πέρα από τη μελωδία του και τη χαρισματική φωνή του καλλιτέχνη για ποιο λόγο μου άρεσε, με άγγιξε, έφαγα κόλλημα σαν ένα δεκαπεντάχρονο και ήθελα να την ακούω ξανά και ξανά. Ο λόγος ήταν απλός. Η συγκεκριμένη μπαλάντα μιλούσε για έναν όμορφο έρωτα. Ούτε απωθημένα πρόσωπα, ούτε χωρισμένα, ούτε τίποτα άλλο πέρα από τον έρωτα που ζει και ενώνει δυο ανθρώπους, όπως συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη ζωή μου.
Στα αυτιά μου μιλούσε για τον δικό μας μοναδικό έρωτα.
Ξέρω ότι σου αρέσει όταν σου λέω πως είσαι «ο μοναδικός μου», τη σημασία της φράσης σου την είχα εξηγήσει την πρώτη φορά που την ξεστόμισα. Θυμάσαι; Τότε που έψαχνα λόγια να σου πω για το πόσο σημαντική είναι η παρουσία σου στη ζωή μου, μόνο που δε μπορούσα να βρω το κουράγιο, σου έβαζα να ακούσεις κομμάτια που είχα στον υπολογιστή μου, λέγοντάς σου πως είναι τα αγαπημένα μου, μήπως πιάσεις το νόημα και καταλάβεις. Μα λίγο πριν φύγεις, καθώς με φιλούσες, σου το είπα.
Να φανταστείς αυτή ήταν μόνο η αρχή.
Οι μήνες περνούσαν, πλέον λέγαμε ο ένας στον άλλο όσα νιώθαμε πριν καλά-καλά τα σκεφτούμε οι ίδιοι. Δεν υπήρξαν ποτέ παρεξηγήσεις με εμάς. Ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον.
Δυστυχώς αυτό δεν κράτησε όσο θα θέλαμε. Την ατυχία μας θα την ονομάσω «εξωτερικοί παράγοντες». Αυτό είναι. Εμείς αγαπιόμαστε. Ήταν η έκρηξή μας, εγώ δεν ήμουν το «εγώ» που ήξερες και εσύ δεν ήσουν το «εσύ» που είχα συνηθίσει.
Έπειτα από εκείνη τη μέρα, έχοντας τη θλίψη και τη κακή διάθεση να περιφέρονται γύρω μου, μιζέριαζα και έκανα άσχημες σκέψεις για εμάς. Εγωιστική συμπεριφορά που δε μου αρμόζει, κλεισμένη στο καβούκι μου σε απέφευγα. Ήμουν απότομη μαζί σου. Σε πλήγωνα χωρίς να φταις. Ίσως παρερμήνευα καταστάσεις με αποτέλεσμα να βγουν στην επιφάνεια όσα φοβόμουν. Τα ίδια λάθη και από τη μεριά σου. Χώρος και χρόνος για να επουλωθούν οι πληγές. «Προσωρινά» Απροσδιόριστη λέξη, τι ακριβώς σημαίνει; Τι προσδιορίζει; Τα λεπτά, τις ώρες, τις μέρες, τους μήνες;
Όπως και να ‘χει, σε ευχαριστώ. Με άφησες προσωρινά να σκεφτώ καθαρά.
Αυτό που ηρεμεί και χαλαρώνει τους περισσότερους ανθρώπους είναι η μουσική. Έτσι δεν είναι; Τους ταξιδεύει πηγαίνοντας τους εκεί που πραγματικά θέλουν να είναι. Ακούγοντας λοιπόν αυτό το αγγλόφωνο κομμάτι, διαβάζοντας παράλληλα τους στίχους για να νιώσω όσο μπορώ το συναίσθημα που έβγαζε ο καλλιτέχνης, οι μαύρες σκέψεις σιγά-σιγά απομακρύνονταν. Κάποια στιγμή δάκρυσα σιγοτραγουδώντας το. Όχι, δεν ήταν από λύπη, ήταν δάκρυα χαράς που με λύτρωσαν. Ταυτίστηκα με την ιστορία, μας έκανα πρωταγωνιστές του. Αυτό είμαστε!
Αργείς να επιστρέψεις και εγώ ανησυχώ.
Έλα να ακούσεις κάτι.
Παίζει στη διαπασών και ας μην είναι του στυλ μου. Θέλω να το ακούσω μαζί σου. Θέλω να χτίσουμε μαζί το παρόν διαγράφοντας τα άσχημα περασμένα, είσαι σε θέση να με βοηθήσεις;
Πλέον μπορώ και το θέλω. Εσύ;
