Κι όπως οι περισσότεροι καλοκαιρινοί έρωτες, έτσι κι ο δικός μας μόνο αίσια δεν τελείωσε. Η διαφορά όμως είναι ότι με μας ήταν διαφορετικό. Θέλαμε κι οι δυο να προχωρήσει, τουλάχιστον στα εύκολα λόγια. Περιττό να αναφέρω ότι μόνο περιπέτειες δε γύρευα εκείνο το καλοκαίρι. Πρόσφατα χωρισμένη, για δουλειά στο νησί, δεν πολύ-έδινα και σημασία.
Αλλά αυτά τα πράγματα δε σε ρωτάνε ποτέ. Και πριν το καταλάβω, όλα εκείνα για τα οποία έδινα όρκο τα καταπατούσα κατά σειρά. Χωριστήκαμε με το τέλος του καλοκαιριού κι εκεί ήταν που το μυαλό μου δεν έλεγε να μ’ αφήσει ήσυχη. Έκανα πολλές προσπάθειες και ‘συ μου αποδείκνυες συνεχώς ότι δεν αξίζεις. Το πήρα απόφαση. Όσα πιο πολλά περνάς άλλωστε, τόσο πιο ομαλά σου έρχονται τα επόμενα χαστούκια.
Κι εκεί που πίστευα πως όλα ήταν καλά οριοθετημένα στο μυαλό μου και τα κρυμμένα διασφάλισαν μια μόνιμη θέση στη λήθη μου, η πραγματικότητα μου επιφύλασσε ένα μεγάλο ξάφνιασμα. Χάθηκες από παντού. Όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποτελούσαν για σένα παρελθόν. Να προσπαθώ να βρω ένα τρόπο να δω τι κάνεις, πού είσαι και να μην μπορώ! Κι επειδή άλλο τρόπο να επικοινωνήσω μαζί σου δεν είχα, προσγειώθηκαν απότομα όλα μου τα «θέλω»!
Καινούρια αρχή λοιπόν. Ίσως αυτή η αρχή να ήταν και το τέλος του παρελθόντος μου. Θα ζει αιώνια στη ψυχή μου, ίσως να ζεις και συ αιώνια στη ψυχή μου, όμως το σίγουρο θα είναι ότι προσπάθησα. Γιατί, όπως σου ξανάπα, μ’ αγαπώ. Μ’ αγαπώ πολύ, τόσο, που να ξέρω τι μου αξίζει και τι όχι. Και μπροστά στο ηλίθιο χαμόγελο που μου προκαλούσες κάθε φορά που με κοιτούσες, κοντεύω να ξεχάσω το πόσο δήθεν είσαι.
Αφού δεν ήταν αλήθεια, ας πρόσεχες τι έλεγες. Είναι άτομα που προσμένουν την ίδια ακριβώς ειλικρίνεια μ’ αυτή που δίνουν. Μεγάλο λάθος το παραδέχομαι. Προσπαθώ να ξεπεράσω τα πάντα και να θέσω νέα θεμέλια, πιο γερά. Δεν ξέρω αν το λέω στον εαυτό μου παρηγορητικά, πάντως το πιστεύω ακράδαντα. Η αποφασιστικότητά μου είναι ένα βήμα γιατί, όσο πίσω και να πάω, συναισθηματικά βασιζόμενη στην ανθρώπινη φύση μου, η αποφασιστικότητα πάντα θα με προχωρά εκεί απ’ όπου άρχισα. Ό,τι κι αν κάνω, θα πηγαίνω μόνο μπροστά.
Γενικά, προσπαθώ να μη μετανιώνω για τίποτα, ειδικά για τα πράγματα που προήλθαν από την αστείρευτη αλήθεια μου. Δυστυχώς όμως, πάλι επικαλούμενη την αδύναμη πλευρά της ανθρώπινης φύσης μου, αυτή τη φορά εύχομαι πιο πολύ από ποτέ με όση δύναμη απέμεινε στη ψυχή μου, να μη σε γνώριζα ποτέ. Για μισή δόση αλήθειας σου, υπάρχει επικάλυψη πελώριου ψέματος.
Αναμνήσεις, βόλτες, φιλιά, εμπειρίες, γέλια, εύχομαι να έσβηναν όλα. Αφού δε μπορώ να διαχειριστώ τον έλεγχο της μνήμης μου, τότε ας διαγραφούν. Με φθείρεις και με διαλύεις αργά μέσα από την απουσία σου.
Κάπου εδώ δίνω μια τελευταία υπόσχεση ότι οι σκέψεις μου απλώθηκαν αρκετά δίνοντας μου επαρκή δύναμη να προχωρήσω. Κι όπως λογική δεν έβρισκα στα μάτια σου αλλά συνέχισα να τα ερωτεύομαι, έτσι παράλογα θα ζήσω μέσα απ’ την απόρριψή σου. Να’ σαι καλά στο άγνωστο σύμπαν σου, που λέει κι η Ελεονόρα. Και τρομακτικά μίζερο και μοναχικό σύμπαν σου, τέτοιος που είσαι, θα συμπληρώσω εγώ!
Επιμέλεια κειμένου: Ελευθερία Παπασάββα.
