Πόσο εφικτό είναι άραγε κάποιες φορές να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε τα αυτονόητα σε μια σχέση. Και φυσικά τι είναι για τον καθένα μας το αυτονόητο. Και πόσο δύσκολο είναι επίσης σε όλους μας να εκφράσουμε αυτό που νιώθουμε.
Από τη μια πλευρά υπάρχουν εκείνοι που προσπαθούν με λόγια, με πράξεις και με μικρές κινήσεις να δείξουν, να φωνάξουν, να τρελάνουν τα νεύρα του συντρόφου τους -αν χρειαστεί- με το δηλωμένο «σ’ αγαπώ» τους, και με όλα εκείνα τα μικρά κοσμητικά αγαπησιάρικα επίθετα που τα ακούς και γαληνεύει η καρδούλα σου, και πεταρίζει η ψυχή σου και το χαμόγελό σου φτάνει μέχρι και πίσω από τα αυτιά. Από ασήμαντες χειρονομίες, πράξεις που κάνουν την καθημερινότητα της σχέσης να φαντάζει μοναδική και τον σύντροφό τους το κέντρο του κόσμου. Και μη φαντάζεστε πως αυτό απαιτεί κόστος ή χρόνο. Αυθορμητισμό και ξεγύμνωμα απαιτεί. Γιατί στον έρωτα εκτίθεσαι. Και όταν εκτίθεσαι δε σε νοιάζει αν ο άλλος σε βλέπει να του δίνεις χαρτάκια με καρδούλες, να του χτενίζεις τα μαλλιά ή να ξυπνάς και να σκέφτεσαι τι πρωινό να ετοιμάσεις, όταν για τον εαυτό σου και ο πρωινός καφές που θα φτιάξεις αποτελεί βάρος ασήκωτο.
Ο έρωτας δεν έχει μετράω και μετράς τι κάνουμε. Ο καθένας εκφράζεται όπως αυτός αντιλαμβάνεται. Αλλά υπάρχει και η άλλη πλευρά εκείνων που χρειάζεσαι ένα μεγάλο τσιγκέλι να τραβήξεις τα λόγια από το στόμα τους. Που σίγουρα μπορούν αλλά δεν κάνουν. Και που βλέπουν τι μπορεί ο άλλος να κάνει για τους ίδιους και θεωρούν πως είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό. Φυσικά μπορεί στα αισθήματα να μη διαφέρουν καθόλου από τους άλλους ή ακόμη, ίσως, κάποιες φορές να είναι και πιο δυνατά, αλλά δεν το έχουν. Και δεν μπορείς να καταλάβεις τι φταίει. Ο χαρακτήρας τους; Τα κατάλοιπα που κουβαλούν από προηγούμενες σχέσεις; Η αδιαφορία που έχουν στο να εκδηλώνουν τα αισθήματά τους μ’ αυτόν τον τρόπο; Η πεποίθηση πως η αγάπη φαίνεται στα πρακτικά και μόνο; Ναι φυσικά κι εκεί.
Αλλά πρέπει να ξέρουμε τη μαγική δοσολογία της συνταγής αν θέλουμε να πετύχει το γλυκό. Θα πρέπει να ξέρουμε πως όλα χρειάζονται στο σωστό μέτρο. Είναι άσχημο να ζητιανεύεις λόγια αγάπης. Να περιμένεις κοιτώντας τον άλλον στα μάτια μήπως και πει κάτι που θα σου ξεφύγει και δεν το άκουσες. Διεκδικούμε τα αυτονόητα μέχρι που σκεφτόμαστε πως μάταια η αναμονή. Το πολύ-πολύ να γυρίσουν να σου πουν πως λες βλακείες, ή πως αυτά είναι για τα πρωτοερωτευμένα πιτσιρίκια. Τώρα συγνώμη, θα πω εγώ πως λένε βλακείες. Ο έρωτας είναι πιτσιρίκι που δε μεγαλώνει ποτέ. Τρέφεται από λογάκια αγάπης που όσο τον ταΐζεις, εκείνος φροντίζει να σε επιβραβεύει χαρίζοντας στιγμές που θα σου μένουν αξέχαστες.
Αδιέξοδο λοιπόν; Κανείς μπροστά ή κανείς πίσω; Κανένας συγκαταβατικός; Και τώρα τι; Τώρα απλώς κάθεσαι και το συζητάς. Γιατί ο έρωτας δεν έχει μυστικά. Και μόνο ως ύπαρξη είναι ένα μυστικό από μόνο του. Το λες ευθέως κι εξηγείς. Ίσως τελικά το να αγαπάς και να είσαι ερωτευμένος με κάποιον άνθρωπο να ενέχει κι όλα αυτά τα «παράπονα». Και σίγουρα για να φτάσετε εδώ, αγαπιέστε πολύ. Κάπου στη μέση λοιπόν θα υπάρχει η χρυσή τομή. Και σαφώς οφείλουμε να σεβαστούμε ο καθένας την προσωπικότητα του άλλου, όπως οφείλουμε και να αξιολογήσουμε πόσο είμαστε διατεθειμένοι. Ακόμη κι αν χρειαστεί βήμα-βήμα να χτιστεί όλο αυτό. Ακόμη αι αν χρειαστεί να ανακαλύψετε νέους τρόπους. Να ορίσετε κανόνες αγάπης. Δεν αδικούμε ούτε αυτόν που είναι εκδηλωτικός αλλά δε σταυρώνουμε και ‘κείνον που κρατάει μέσα του όλα όσα νιώθει.
Άλλωστε «Αγαπώ σημαίνει εγώ αγαπώ. Το τι κάνει ο άλλος είναι δική του δουλειά» και θα συμπληρώσω εγώ πως αγαπώ σημαίνει εγώ αγαπώ, αλλά το να αγαπιόμαστε είναι δουλειά και των δυο μας.
