Γράφει η Δωροθέα.
Ας θέσουμε τον «x» και τον «y».Έστω «x» ίσον εκείνος κι έστω «y» ίσον εκείνη ή αλλιώς εγώ. Πρωτοχρονιά, Ιανουάριος 2017, ο άγνωστος «x» ήταν εκεί στο διπλανό τραπέζι μέσα στα ποτά και τα τσιγάρα, στη μουσική και στην ασφυκτική ατμόσφαιρα. Εγώ μόλις είχα φύγει από μια σχέση τεσσάρων ετών, εκείνος δεν ξέρω, δεν έμαθα ποτέ.
Δε χρειάστηκαν πολλά, μόνο μια ματιά. Δεν πίστευα πως υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρξει ποτέ τέτοια έλξη από μόνο μια ματιά. Ο «x» δεν ακολούθησε τα τυπικά στάδια της γνωριμίας, ήταν λίγο θρασύς, ήρθε και μου έπιασε το χέρι, με αγκάλιαζε και με κρατούσε, ίσα που άκουσα το όνομα του, ίσα που άκουσε κι εκείνος το δικό μου. Πληγές, ρωγμές, κομμάτια, ενώθηκαν ξανά, το μυαλό μου καθάρισε από αναμνήσεις κι η καρδιά αντικαταστάθηκε με μια καινούρια, μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου!
Αυτή η διαδικασία ήταν ότι πιο μαγικό είχα νιώσει, θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά πως ήταν κάτι μεταφυσικό και παράλληλα τόσο πραγματικό. Τα τραπέζια μας ενώθηκαν κι η βραδιά πέρασε με αγκαλιές που ακουμπούσαν πάνω μου και δε σταματούσαν να διαγράφουν παλιές κακές ταλαιπωρίες.
Loading 100% -ήθελα να φύγω- τρομοκρατημένη από όσα είχα νιώσει μέσα σε 120 λεπτά και 7.200 δευτερόλεπτα. Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα, τον «x» δεν τον θυμόμουν καλά, τα χαρακτηριστικά του δε μου είχαν μείνει, αλλά μπορώ να πω με σιγουριά πως είχε μια ματιά απερίγραπτη και μια αγκαλιά οικεία σαν να την ήξερα εδώ και χρόνια. Αμφιβάλλω αν με τόσο αλκοόλ θα θυμόταν κι εκείνος την y ή αλλιώς εμένα.
Απόγευμα, 2 Ιανουαρίου, ενάντια στα προγνωστικά κάνει την πρώτη κίνηση με ένα μήνυμα. Μια φράση κράτησα απ’ αυτήν την πρώτη μας συνομιλία, πως υπάρχει το ενδεχόμενο να φύγει για δουλειά στο εξωτερικό. Από το «σκέφτομαι να φύγω», μέχρι το «θα φύγω» και το «φεύγω», σκέφτηκα πως τον χώριζαν πολλά. Έτσι λοιπόν, με αυτές τις σκέψεις ξεκίνησαν όλα κι έτσι θα τελείωναν κιόλας. Δε γινόταν να μην ξεκινήσουν, άλλωστε, ήταν ήδη αργά, ήταν ήδη αδιέξοδο, είχα βρει τον έναν.
Δεν ξέρω τι ένιωσα, δεν μπόρεσα να καταλάβω ποτέ αν ήταν έρωτας, αγάπη, έλξη, δεν μπορώ να το προσδιορίσω ούτε να το εκφράσω με λόγια. Προσπάθησα να βρω τις λέξεις, άλλα πάντα δεν ήταν αρκετές, τις κατάπινα, τις έπνιγα, καμία δε ξεστόμισα! Δεν του είπα ποτέ «μ’ αρέσεις», «σε θέλω», «σ’ αγαπάω».
Τον θαύμασα από τα πρώτα λεπτά. Ένα το κρατούμενο. Το στυλ του, η μοναδικότητα του, η απάθεια του, ο τρόπος του, τα μάτια του, η προσωπικότητα του, οι πουά κάλτσες του, τα μαθηματικά του, το παιχνίδι που έπαιζε με το μυαλό μου, ήταν τα άλλα κρατούμενα.
Ένα μήνα μετά, μου δίνει όλα όσα μου έταξε, ταινίες με αγκαλιά, νύχτες με πρωινά, βόλτες με κρύο, κρασί και ποπκορν βουτηγμένα σε μαγιονέζα. Θυμάστε εκείνες τις λέξεις στα εισαγωγικά; Το «σκέφτομαι να φύγω» έγινε «θα φύγω». Μετρούσα πλέον αντίστροφα, οχτώ και σήμερα μας χώρισαν από το «φεύγω».
Μηδέν και σήμερα, αλλά εκείνος δε με χαιρέτησε, για λόγους που ποτέ δεν κατάλαβα. Τελικά, η απόφαση πάρθηκε από απόσταση κι ήταν θετική, «θα συνεχίσουμε, θα προσπαθήσουμε» κι αυτή η χιλιομετρική απόσταση έγινε η αγαπημένη μου, με ένωνε με τον άνθρωπο που με ηρεμούσε, όσο τίποτα άλλο. Πέρασα τον πιο ήρεμο μήνα της ζωής μου, μέχρι που ξημέρωσε μια μέρα χωρίς τη δική του «καλημέρα» και η επόμενη ξημέρωσε με ένα «προβληματίζομαι» που έγραψε τους τίτλους τέλους χωρίς κανέναν επίλογο, χωρίς καμία εξήγηση!
Τον ξαναείδα και του ξαναμίλησα πέντε μήνες μετά. Τον κοίταξα με τα ίδια συναισθήματα με τότε, μα με ένα μικρό κακό προαίσθημα. Κράτησα μια φράση του που έγραψε πως είναι ερωτευμένος μαζί μου. Τελικά, η αλήθεια ήταν πως πήγε η πρώην του να τον δει εκεί μία μέρα και τα λοιπά και τα λοιπά. Ίσως αυτή η μέρα να ήταν η μέρα χωρίς την καλημέρα, ίσως πάλι κ όχι.
Το ένα delete διαδέχτηκε το άλλο αλλά κανείς δεν ξέχασε μ’ ένα block και ένα unfollow.Είναι πολύ πιο δύσκολο να κατεβάσεις τους ανθρώπους από εκεί που τους ανέβασες. Κι αν τον αδίκησα, με αδίκησε και εκείνος. Άξιζα να μου δείξει την απόδειξη στο θεώρημα, τη λύση, την απάντηση κι όχι απλά να μου πει τη θεωρία. Απαθής κι ατάραχος, δεν προσπάθησε, βολεύτηκε στα λόγια μου, βολεύτηκα κι εγώ στον αρνητισμό μου και στα σενάρια μου. Βρήκα τις λέξεις που έψαχνα και τώρα πλέον δεν τις χρειάζομαι.
Αυτό ήταν. Ένας εγκεφαλικός έρωτας και δεν ξέρω ποια είναι η γιατρειά για αυτό. Ίσως θα ήθελα να πω κι ένα ευχαριστώ από πάνω για όλα όσα γιάτρεψε -δεν ήταν και λίγα- κι ας άνοιξε καινούριες πληγές.
Υ.Γ: Ήρθε ο καιρός να κόψεις το τσιγάρο, το κάπνισμα βλάπτει, όχι όσο εσύ, αλλά βλάπτει. Και δε φαντάζεσαι πόσο βλάπτεις για να βλάπτεις περισσότερο από εκείνο. Για το τέλος, άφησα το ευχαριστώ μου.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
