Γράφει η Κατερίνα στον Ανδρέα…
Είναι κάποιες συνήθειες που δεν κάνουν καλό στην υγεία. Ίσως να μη βλέπεις άμεσα τις επιπτώσεις, αλλά σίγουρα στο μέλλον θα μετανιώνεις, που τις έκανες. Που ήσουν τόσο αφελής κι ανώριμος κι έλεγες πως το τώρα έχει σημασία και πως σήμερα αυτό έχεις πραγματικά ανάγκη. Δε μου κάνει καλό, αλλά με βοηθάει να αντέχω καταστάσεις, να μειώνω το άγχος μου και να φτιάχνω τη διάθεσή μου σε δευτερόλεπτα.
Ο δικός μου εθισμός και για τον οποίο είμαι περήφανη μονάχα, γιατί με εμπνέει να γράφω ποιήματα, τραγούδια και σενάρια για ταινίες, που ποτέ δε θα προβληθούν στη μεγάλη οθόνη, είναι πως βγαίνω κάθε βράδυ για τσιγάρο έξω από το σπίτι μου κοιτώντας το φεγγάρι και τ’ αεροπλάνα που εκτελούν τις βραδινές τους πτήσεις και σκέφτομαι εσένα καθώς ακούω κάποιο ελληνικό τραγούδι.
Ξέρεις, τα ελληνικά τραγούδια έχουν κάτι μοναδικό, κάτι δικό τους. Κάθε στίχος, όσο απλός κι αν είναι, ξέρει να σε χτυπάει εκεί που πονάς, εκεί που ερωτεύεσαι, εκεί που θες λίγο μια ώθηση για να κλάψεις, γιατί δεν κατεβαίνει το ρημάδι το δάκρυ και νιώθεις ότι πνίγεσαι. Κι είναι τόσο όμορφο, που μπορείς να δημιουργήσεις ποίηση με τις πιο απλές λέξεις· σκόνη, καρέκλα, ρούχο, φως, αλάτι και ξαφνικά ν΄αποκτήσουν μια ξεχωριστή υπόσταση.
Στο θέμα μας τώρα. Κάθε βράδυ, είτε έχω μείνει μέσα όλη μέρα είτε έχω γυρίσει μεθυσμένη, θα ανάψω το ρημάδι γιατί μου θυμίζει εσένα. Νιώθω πως σε συνδυασμό με το τραγούδι που ακούγεται στα ακουστικά μου, έχω την ικανότητα να σου στείλω λίγη από τη ζεστασιά μου και κοιτώντας το φεγγάρι που έχει ξεπροβάλλει, να νιώθω πως κοιτάω μέσα στα μάτια σου. Πολύ περίεργο, το ξέρω. Και δεν καπνίζεις καν. Αυτό είναι το αστείο. Όσο και να ήθελα να καπνίζουμε μαζί, πάντα ξέρω πως θα με κοιτάς από το παράθυρο ή θα μου κάνεις παρέα προσπαθώντας να μη στέλνω τον καπνό στο πρόσωπό σου. Αυτό το πρόσωπο…
Και το πρωί βγαίνω για τσιγάρο αλλά δεν έχω την ίδια ενέργεια. Σε έχω πολλή ανάγκη όταν ξυπνάω, αλλά καταφέρνω να τα βγάζω πέρα. Έχω καλή παρέα και με κάνουν να ξεχνιέμαι. Άλλες φορές με ρωτούν για σένα, γιατί βλέπουν πόσο λάμπω όταν προφέρω το όνομά σου. Δεν είμαι πια τόσο κυνική και γκρίζα. Κάθε φορά που ερωτεύομαι γίνομαι άλλος άνθρωπος και το ξέρουν πολύ καλά οι φίλοι μου. Αρχίζω να ανεβάζω στόρι όλο υπονοούμενα, μπας και το δεις, μπας και με νιώσεις. Μπας και στείλεις ένα ρημάδι μήνυμα, γιατί ίσως να έχω αρχίσει να σου προκαλώ ενδιαφέρον. Με ανέχονται, γιατί με αγαπάνε. Κι εγώ τους αγαπώ. Μια μέρα θέλω να λέω πως σε αγαπώ και σένα. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Και που λες, κάθομαι και γράφω για τούτον μου τον εθισμό, γιατί δεν μπορώ να σταματήσω να το σκέφτομαι. Ανοίγω την πόρτα και με χτυπάει το κρύο αεράκι, αλλά ήρθε η ώρα να ακούσω ένα τραγούδι και να καπνίσω το τσιγάρο μου σκεπτόμενη εσένα. Κάποιος περαστικός με ρωτάει για τσιγάρο και του δίνω, γιατί μπορεί να νιώθει το ίδιο με μένα. Μπορεί να κάτσει να μου μιλήσει κιόλας, αλλά εγώ θα μιλάω για εσένα πάντα. Κάποιος μου είπε πως αν είναι να είμαστε μαζί, θα είμαστε, αλλά δε με νοιάζει αυτό. Νομίζω, δηλαδή, πως δε με νοιάζει. Από τη στιγμή που μιλάω γι’ αυτό βασικά, μάλλον με νοιάζει. Ίσως να με τρομάζει αυτή η εξάρτηση.
Πάντα θεωρούσα μερακλήδες όσους καπνίζουν. Ίσως και να μου θυμίζουν τον πατέρα μου. Μακάρι να τον είχα εδώ δίπλα μου να του λέω όσα νιώθω. Ποτέ δε μας δόθηκε η ευκαιρία να τα πούμε σαν φίλοι καπνίζοντας το τσιγάρο μας. Εκείνος κάπνιζε κάτι βαριά. Είχε κι εκείνα τα περίφημα lucky strike, αλλά μετά το γύρισε σε winston. Δεν κατεβαίνει ο καπνός τους, αστο. Ίσως γι’ αυτό να θέλω μια αντρική παρουσία να καπνίζουμε μαζί. Γιατί έχω ένα απωθημένο που δε θα γυρίσει ποτέ.
Γι’ αυτό φοβάμαι τα απωθημένα. Γιατί έχω μετανιώσει για κάτι τόσο βαθύ που τώρα πια θέλω να ζω χωρίς όρια. Να λέω στον άλλον πόσο τον γουστάρω κι ας φάω χυλόπιτα. Καλύτερα να το λες, παρά να πεθαίνεις με την ανεκπλήρωτη έκφραση των λέξεων, που τόσο φοβόμαστε οι άνθρωποι. Πώς έχουμε καταντήσει έτσι;
Να ξεκαθαρίσω κάτι. Ο εθισμός μου δεν είσαι εσύ. Είναι το τσιγάρο. Είναι η αίσθηση όταν κατεβαίνει ο καπνός και ξάφνου χαλαρώνεις και το σώμα σου παραδίνεται στη στιγμή. Στο κρύο. Στη νύχτα. Στο φεγγάρι. Είμαι ρομαντική, πες το έτσι. Είμαι μαζόχα και ζω το «τώρα» σκεπτόμενη συνέχεια το «αύριο». Είμαι αδύναμη όταν ερωτεύομαι. Είμαι ένας άλλος άνθρωπος που θα μπορούσε να έχει κι άλλο όνομα. Αλλά νομίζω σου αρέσει το όνομα μου. Και ταιριάζει και με το δικό σου. Είναι ένας γλυκός συνδυασμός ελληνικών ονομάτων, που στο άκουσμά τους λιώνουν τα λουλούδια και γεννιέται ένα νέο άνθος, που μπορείς να το δεις να ξεφυτρώνει κάθε βράδυ έξω από την πόρτα μιας εκκλησίας, που έχει σταματήσει να λειτουργεί. Δεν είναι πως δεν πιστεύω, αλλά η θρησκεία δε με συγκινεί τόσο όσο η θρησκεία του έρωτα. Ας πιστέψουμε όλοι σε εκείνον. Να, κάτι τέτοια σκέφτομαι όταν βγαίνω βράδυ να καπνίσω.
Μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε. Μετανιώνουμε για λάθη, αλλά μέσα από αυτά μαθαίνουμε και εξελισσόμαστε. Γινόμαστε καλύτεροι –κι αυτό να το θυμάσαι καλά. Δεν είσαι ο άνθρωπος που ήσουν χθες κι αυτό είναι τέλειο. Γιατί αυτό είναι το νόημα της ζωής. Να μαθαίνουμε τι μας πονάει, τι μας αρέσει. Να αποκτούμε εμπειρίες και να προχωράμε κάθε μέρα με το κεφάλι ψηλά. Δεν είναι ωραίο; Όχι, πες μου. Γουστάρω τόσο πολύ την όλη φάση. Γουστάρω τις προκλήσεις. Γουστάρω, να αγχώνομαι κι ύστερα να εκνευρίζομαι με το πόσο δε χρειάζεται να αγχώνομαι. Γουστάρω να είμαι ενεργητική, καθόλου παθητική, εκτός από τις μέρες που απλώς θέλω να αράξω στο κρεβάτι και να γράφω για εσένα. Άλλη μια τζούρα και τέλος.
Αυτή η τελευταία τζούρα με απομακρύνει από εσένα. Γιατί πρέπει να πάω για ύπνο και να αποδεχτώ πως για άλλη μια νύχτα δε θα σε έχω δίπλα μου. Παρά μόνο μέσα από μια οθόνη, που απεγνωσμένα θα αποζητώ ένα σου μήνυμα. Αλλά κάνω τη ζωή μου, όπως με συμβούλεψε και μια φίλη. Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει κι ο Νοέμβριος είναι τόσο μακριά. Ξέρεις, ο Νοέμβριος είναι ο αγαπημένος μου μήνας. Έχω γενέθλια τότε. Έχεις κι εσύ. Είμαστε κι οι δυο ατίθασοι Σκορπιοί, όλο πάθος, με το μυαλό συνέχεια στην ικανοποίηση, στην τελειομανία, στην επικριτική, στην αυταρέσκεια και στο σεξ. Είναι επικίνδυνα άγριος συνδυασμός κι ίσως να μην κρατούσαμε για πολύ. Για πάντα. Για δευτερόλεπτα. Για μια Κυριακή.
Σε ανεμοδαρμένα ύψη είναι τα συναισθήματά μου. Και γουστάρω ρε φίλε. Γιατί τα δίνω όλα για όλα. Κι ας μην πάρω τίποτα. Γιατί ζω. Ακούω την καρδιά μου και ξέρω πως ο χτύπος της φτιάχνεται με εκείνο το ελληνικό τραγούδι, που ακούγεται από το ραδιόφωνο. Εθίζομαι με καταστάσεις που βγάζουν μια άλλη πλευρά του εαυτού μου. Που χαμογελάω αληθινά όταν βγαίνω με παρέα κι ας είμαι μεθυσμένη, κι ας σκέφτομαι εσένα. Είμαι εθισμένη με ένα σενάριο, που βρίσκεται ακόμα στην πρώτη σκηνή.
Εξωτερικός χώρος – Πεζοδρόμιο έξω από πολυκατοικία – Νύχτα
Η πρωταγωνίστρια καπνίζει ένα τσιγάρο κι ακούγεται από τα ακουστικά ένα τραγούδι –της επιλογής σας. Κοιτάει κάτω και αφήνει τον καπνό να ξεφύγει από τα πνευμόνια της. Το στόμα της ψιθυρίζει τους στίχους. Περνάει ένας άνθρωπος και την κοιτάει. Συνεχίζει να περπατάει. Εκείνη σβήνει το τσιγάρο της και μπαίνει στο σπίτι της.
Το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγεία. Εσύ με βλάπτεις πιο πολύ όμως. Γιατί δεν μπορώ να με ελέγξω. Σκέφτομαι να σου στείλω ένα γράμμα. Ή να αφιερώσω την ταινία μου σε εσένα. Σε ερωτεύτηκε ένας σκηνοθέτης και κάθε καλλιτέχνης που σέβεται τη δουλειά του και τους συνεργάτες του, πάντοτε ευχαριστεί εκείνους που τον ενέπνευσαν.
Το τσιγάρο που κρατώ καίει το «χθες». Έχουμε γύρισμα «αύριο», αν θες έλα.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
