Γράφει η Ιωάννα.
Αυτό ειναι για μένα. Ένα δώρο στον εαυτό μου, ίσως και μια παράκληση για βοήθεια. Στέλνω τα σινιάλα μου και περιμένω. Τι να το κάνεις όταν ο κόσμος θα δει και θ’ ακούσει μόνο αυτό που θέλει; Αισθάνεσαι αδικημένος, έξω απ’ τα όρια που κάποιοι έχουν θεσπίσει για σένα. Είναι για όλους αυτούς που νιώθουν το φόβο να τους γεμίζει περισσότερο κι απ’ το νερό που κατά 70% έχουμε βιολογικά στο σώμα μας.
Ερωτεύτηκα, δόθηκα και πληγώθηκα. Ποιος δεν το έχει πάθει άλλωστε; Πόσα κλισέ δεν έχουμε ακούσει από γονείς, φίλους, γνωστούς; Φράσεις του τύπου «Όλα περνάνε, δεν είσαι η μόνη που πληγώθηκες απο έρωτα!». Το ξέρω πως δεν είμαι η μόνη, το ξέρω πως εκατοντάδες χιλιάδες περνάνε το ίδιο με μένα, ξέρω πως δεν είμαι μόνη. Ένα κλικ στο google να κάνω και τσουπ, θα με βομβαρδίσουν site που μιλούν για ερωτική απογοήτευση, θλίψη, πόνο, μοναξιά. Πόσες οι κατατρεγμένες ψυχές;
Ωστόσο, μη νομίζετε πως είναι εύκολη υπόθεση γι’ αυτούς που στιγματίστηκαν. Δείξτε έλεος, δείξτε κατανόηση. Ο φόβος του καινούριου με τρώει, ριζώνει μέσα μου μέρα με τη μέρα. Είναι φορές που η ιδέα του έρωτα με τρομάζει περισσότερο κι απ’ το θάνατο. Κι ακόμη δεν έχω κατασταλάξει στο τι είναι χειρότερο. Για να φτάσει να με φοβίζει ο έρωτας πάει να πει πως κάποιος δεν έκανε σωστά τη δουλειά του.
Σύμφωνα με τους γύρω μου, η δουλειά στράβωσε απ’ την απέναντι όχθη. Δε μου φέρθηκε όπως μου άξιζε, δε με εκτίμησε, δε με σέβαστηκε κι άλλες τόσες καραμέλες έχουμε για να πιπιλάμε. Καταπραΰνουμε τον πόνο μας για να αισθανθούμε καλύτερα. Κουβαλάω σαν παράσημο το φόβο και τον κυματίζω περήφανα. Ναι, φοβάμαι και δεν είναι κακό. Πότε θα το καταλάβετε;
Φόβος δε σημαίνει μιζέρια, όπως νομίζουν πολλοί. Με το φόβο έχω τον εαυτό μου απέναντι, τον κοιτάζω και με κοιτάζει, επικοινωνούμε με τα μάτια, συνομιλούμε με την καρδιά. Αναπαριστά μπροστά μου τα λάθη και τα σωστά, εικόνες έρχονται και φεύγουν κι εγώ ακόμα να καταλάβω που έφταιξα. Του φωνάζω να σταματήσει, μα εκείνος εκεί, να επιμένει, να προσπαθεί να με κάνει να δω. Δεν έχω γνωρίσει πιο πιστό σύντροφο.
Τα βράδια μου κρατάει συντροφιά και τη μέρα μου υπενθυμίζει να είμαι αυστηρή, επιλεκτική. Σκανάρω τους ανθρώπους, τους ζυγίζω. Να και κάτι που δεν έκανα παλιότερα. Σήμερα είμαι σίγουρη, κατασταλαγμένη. Μπορώ με υπερηφάνεια να πω πως ο τάδε δε μου ταιριάζει. Και πιστέψτε με δεν είναι από μιζέρια, είναι από συνείδηση. Ο φόβος μου τη χάρισε τη συνείδηση.
Φίλοι και γνωστοί είναι απέναντι. Με δείχνουν με το δάχτυλο. Δεν το ζεις, μου λένε, είσαι κλεισμένη στο καβούκι σου, ρίξε τον τοίχο που έχεις μπροστά σου, άσε τους άλλους να σε μάθουν. Κι εγώ πάλι με το κεφάλι ψηλά τους απαντώ πως όχι, αν κάποιος θέλει να σε μάθει θα το παλέψει. Μην τα ρίχνετε όλα στο φόβο, τον αδικείτε, δεν είναι τόσο κακός όσο φαίνεται.
Ο φόβος με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Ενίσχυσε τις αισθήσεις μου, τώρα ακούω, βλέπω κι αισθάνομαι καλύτερα. Με βελτίωσε κι αυτό κανείς σας δεν μπορεί να το καταλάβει αν δεν μπει, έστω και για λίγο στον κόσμο μου. Του κόσμου το μαράζι, οι άλλοι το βλέπουν καταδίκη, προσωπική φυλακή, κάτι σαν το γόρδιο δεσμό.
Δε λέω, στην αρχή το παρατράβηξα κι εγώ το σχοινί, έγινα μελό και διατυμπάνιζα τη θλίψη μου. Μα τώρα, κοιτάξτε με, είμαι δυνατότερη. Ξαναβρίσκω τον εαυτό μου λίγο-λίγο μα σταθερά, δεν έχω σκαμπανεβάσματα, κι αν πέσω με τα μούτρα είμαι προετοιμασμένη κι όχι ανίδεη. Έχω τα μάτια μου ανοιχτά και προφυλάσσω τον εαυτό μου.
Όχι σαν κάτι άλλους που προβάλλουν την ανωτερότητά τους απέναντι στον έρωτα και δεν τους ενδιαφέρει αν πληγωθούν ή οχι. Εμένα με ενδιαφέρει και μάλιστα πολύ. Ο πόνος κάτι σημαίνει, σημαίνει πως είσαι σε θέση να νιώσεις, να κρίνεις και ν’ αναθεωρήσεις. Ανθρώπινο χαρακτηριστικό κι όχι κάτι πρωτάκουστο. Κρίμα που το ταμπέλωσαν με την καταχνιά και τη μαυρίλα.
Όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι, ειδικά αν μιλάμε για τον έρωτα. Ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα χωρίς τον έρωτα κι έρωτας σημαίνει και να φοβάσαι. Για ποια σιγουριά μου μιλάτε; Αν δεν ξενυχτήσατε κάποια βράδια με το φόβο, μήπως σας κατακλύσει η μοναξιά, δεν ξέρετε τι πάει να πει καψούρα ή αγάπη για τον εαυτό σου. Τι να κάνουμε, είμαστε κι εμείς που τα διογκώνουμε λίγο μέσα στο κεφάλι μας, τα κάνουμε να φαίνονται τεράστια και μετά βλέπουμε την πραγματική πτυχή τους και χαλαρώνουμε. Ανθρώπινο είναι.
Δε μ’ αρέσει να περιαυτολογώ όμως και για του λόγου το αληθές θα πω και τούτο: Φοβάμαι, γιατί ξέρω οτί μπορώ να δοθώ και να δώσω. Κι όσοι αυτό δεν το εκτιμούν δεν έχουν θέση ούτε στη μικρότερη γωνιά του δωματίου μου. Φοβάμαι, γιατί ξέρω πως είμαι άνθρωπος με αισθήματα. Φοβάμαι, γιατί ξέρω πως μπορώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος κι αναζητώ επίμονα το άτομο που θα με βοηθήσει να το πετύχω. Φοβάμαι, γιατί μ’ αρέσει να ζω με την πρόκληση. Κι η σιγουριά θα έρθει όταν πια κατασταλάξω στο ποια είμαι. Θέλει κόπο, χρόνο, ψυχική κούραση κι ένα τεράστιο κομμάτι από μένα. Προσπαθώ για το καλύτερο κι απ’ τη μια στιγμή στην άλλη το είδωλό μου στον καθρέφτη φαντάζει ομορφότερο.
Οι άνθρωποι με φόβους κι ανασφάλειες, ίσως είναι κι αυτοί που έδωσαν περισσότερα και δεν πήραν τίποτα. Ίσως είναι αυτοί που προσπάθησαν κι έφαγαν τα μούτρα τους στα τελευταία μέτρα πριν τον τερματισμό. Ο αγώνας τους όμως είναι σκληρός, προσπαθούν πολύ για να ταιριάξουν. Πορεύονται με το συναίσθημα και λιγότερο με τη λογική.
Δε μιλάμε βέβαια για τα άκρα. Μιλάμε για εμάς που δύσκολα θ’ ανοιχτούμε, δύσκολα θα δεθούμε και δύσκολα θ’ αποδεχτούμε πως ο έρωτας, όχι απλώς μας χτύπησε την πόρτα, αλλά μπήκε έκανε καφέ και κάθησε για κουβεντούλα. Είμαστε εμείς που το ζούμε στο εκατό τις εκατό κι όχι πίσω απ’ το πέπλο. Είμαστε ρεαλιστές και ταυτόχρονα οι πιο ρομαντικοί άνθρωποι στον πλανήτη. Γιατι ο φόβος της απογοήτευσης και της απόρριψης μας έκανε ν’ αναθεωρήσουμε, να σκεφτούμε και ν’ αγαπήσουμε περισσότερο εμάς.
Μας έκανε καλύτερους.
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
