Γράφει η Π.
Σήμερα με έναν γνωστό μου είχα την κουβέντα σου, φυσικά δεν ανάφερα το όνομά σου, απλώς με ρώτησε γιατί φοβάμαι τόσο πολύ τον έρωτα και γιατί υποστηρίζω πως δε μου πηγαίνει. Είναι τόσο μεγάλη και περίεργη η ιστορία μας. Δε θα εξηγήσω όσα έγιναν απλώς θα πω πως δε μου πηγαίνει, γιατί το μυαλό μου θόλωνε όταν ήσουν στη ζωή μου και στη θέα των ματιών σου δεν έβλεπα καθαρά. Δεν μπορούσα ούτε μια φυσιολογική συζήτηση να κάνω και να αρθρώσω λέξεις, εγώ που με αποκαλούν δικηγόρο συνήθως όταν μιλάω. Ήμουν άρρωστη μαζί σου, δε σε ερωτεύτηκα απλώς. Μεγάλη απόκλιση από το φυσιολογικό η ιστορία μας. Αυτό που ζήσαμε ήταν κάτι παραπάνω από εμένα, απροσδιόριστο, καρμικό κι αξεπέραστο μπορώ να πω πια μετά από τρία χρόνια περίπου. Τρία χρόνια απόλυτης απομάκρυνσης και μηδενικής επικοινωνίας με τον άνθρωπο που λάτρεψα περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο γνώρισα. Τρομερά οξύμωρο.
Μια φίλη που γνωρίζει πως είμαι σε άλλη σχέση πια πηγαίνοντας σοβαρά, με ρώτησε πριν μήνες αν μπορούσα να έχω ακόμα μια βραδιά μαζί σου χωρίς να το μάθει κανείς αν θα σε συναντούσα κι η απάντησή μου ήταν πως τώρα είναι σαν να ρωτάς έναν καθαρό πια εξ@ρτημένο αν θα μπορούσε να πάρει ακόμα μια φορά τη δόση του χωρίς συνέπειες.
Δεν έχω ιδέα τι κάνεις, αν προχώρησες, αν με συγχώρησες, αν με σκέφτεσαι ακόμα κι αν θα ήθελες να μάθεις νέα μου. Λοιπόν εγώ προχώρησα, είμαι με κάποιον που με αγαπάει, με προσέχει, με στηρίζει, δε μου θυμώνει, δε ζηλεύει υπερβολικά όπως εσύ σε σημείο που γινόσουν βίαιος λεκτικά, δεν έχει παράλογες απαιτήσεις, δε με παρακολουθεί, δε με ελέγχει, δε τον νοιάζει ποια ήμουν πριν τον γνωρίσω – κοιτάζει μόνο οτιδήποτε βλέπει από εμένα στο τώρα μου και το εκτιμάει, δε φεύγει κι επομένως δεν επιστρέφει όποτε θέλει και μου δείχνει πως υπολογίζει την καρδιά μου κι εμένα ως άνθρωπο. Έχοντας όλα αυτά όμως δεν κατάλαβα ποτέ γιατί δεν μπόρεσα να σε ξεχάσω και γιατί νιώθω τόσο έντονα την ανάγκη να σε ξαναδώ.
Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί νιώθω την παρουσία σου γύρω μου τόσο συχνά, γιατί ήρθες στη ζωή μου και γιατί έπρεπε να τα ζήσουμε όλα αυτά. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί ήσουν και παραμένεις το οξυγόνο μου όσο τοξικός κι αν υπήρξες. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί δεν ήταν γραφτό να είμαστε μαζί ενώ θέλαμε τόσο ο ένας τον άλλο. Ήταν κι είναι τόσο έντονη η σύνδεση κι η τηλεπάθειά μου μαζί σου που ακόμα και τώρα ζω τη ζωή σου μέσα από τα όνειρά μου. Βλέπω και νομίζω ότι αισθάνομαι τα περισσότερα από όσα βιώνεις και νιώθεις. Όπως τότε που ήσουν μέρος της καθημερινότητάς μου και τα συζητούσαμε και μαζί για το πόσο περίεργα και καρμικά ήταν όσα μας συμβαίνουν. Πάντα θα σου χρωστάω και πάντα θα μου χρωστάς κάτι.
Το ξέρω ότι θα σε ξανασυναντήσω μια μέρα ή μια νύχτα κάπου που θα πάω, μου το δείχνουν κι οι συμπτώσεις που σε φέρνουν στον δρόμο μου σχεδόν καθημερινά, όλα είναι ενέργεια κι η δύναμη του μυαλού απίστευτα τρομερή όπως έλεγες κι εμείς ίσως δεν έχουμε ακόμα ολοκληρώσει τον κύκλο μας, γι’ αυτό μάλλον και δεν μπορώ να βρω ησυχία πουθενά. Ο χρόνος δε συνεργάζεται στο να σε αφήσω πίσω, αντιθέτως μου υπενθυμίζει διαρκώς ότι ζεις και βασιλεύεις. Την ημέρα ή τη νύχτα που θα σε ξαναδώ τυχαία όπως τότε ξημερώματα των γενεθλίων μου στο δρόμο, ίσως να σου τα πω όλα, ίσως πάλι και να μην πω τίποτα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι εσύ θα ξέρεις, επειδή πάντα ήξερες.
Θέλω να προσέχεις τον εαυτό σου όπως θα σε πρόσεχα εγώ, να κοιμάσαι, να τρως σωστά κι όχι μπούρδες όπως αυτές που σου έφερνα για να δούμε ταινία, να μη δίνεσαι δεξιά κι αριστερά μόνο και μόνο επειδή μπορείς, εύχομαι να καταλάβεις πόσο ιερό είναι το σώμα σου και το μυαλό σου για να τα χαραμίζεις έτσι για να ξεφεύγεις απλώς και να καταπολεμάς τη φοβία σου να δεθείς. Εύχομαι να πετύχεις όλους τους μεγάλους στόχους σου και να μάθω μια μέρα ότι έφτασες εκεί που ήθελες επειδή το αξίζεις για όλη τη δουλειά που κάνεις με το σπουδαίο μυαλό που διαθέτεις. Είμαι σίγουρη οτι πήρες την υποτροφία που ήθελες και πως προχωράς, θέλω να τα πας περίφημα. Όσο για μένα ξεκίνησα το μεταπτυχιακό που λέγαμε στο management κι όσο δύσκολο κι αν μου φαίνεται αντλώ δύναμη από τη δική σου μέσα από τις συζητήσεις που κάναμε κι από τη δική σου δυνατότητα να τα καταφέρνεις σε όλους τους τομείς εξαιρετικά. Ό,τι κι αν έγινε με εμάς δεν μπορώ να αμφισβητήσω τη μοναδικότητά σου και το ταλέντο σου να διαπρέπεις σε ό,τι καταπιάνεσαι σε επαγγελματικό επίπεδο κι είσαι σίγουρα κάποιος που του αξίζει να πετύχει από τη μουσική σου μέχρι τα οικονομικά.
Όλα μου τα σ,αγαπώ τα κρατάς ακόμη. Κλείνω με τη φράση που σε έλεγα πάντα.
«Να μην ξεχνάς πως έχεις την καρδιά μου»,
Στον Superman
