Γράφει η Λιάνα.
Ξέρεις, χάθηκα σαν παιδί. Γιατί κάθε φορά σε σένα τρέχω να πω καθετί καλό και κακό που σκαλίζει τη μέρα μου. Δεν έπρεπε να είναι έτσι.
Εγώ να κρατώ θυμό για λεπτά κι εσύ για επτά ζωές. Όταν λες «σ’ αγαπώ κι είμαι εδώ» για μένα είναι σημαντικό. Δεν το ρίχνω στα σκουπίδια κάθε που το μέσα μου σπάει. Ψάχνω στα σπασμένα μου κομμάτια και σου δίνω το πιο καλό για να το κρατάς όπλο στις μαύρες σου. Γιατί φιλία, αγαπημένε μου Σκορπιέ, σημαίνει κάτι ιερό.
Δεν μπορείς να ξυπνάς και να λες: «Σήμερα δε με νοιάζει τι κάνεις. Σήμερα με νοιάζει μόνο η πάρτη μου». Ξέρεις, οι φίλοι δεν έχουν τέτοιους άτυπους νόμους μεταξύ τους. Μεγαλώνουμε μαζί και κρατάμε το χέρι σφιχτά, όσα χτυπήματα κι αν φάμε απ’ τη ζωή, τους άλλους και τις επιλογές μας. Αυτό κάνει ο φίλος, μπαίνει μπροστά και σε προστατεύει. Και τα δυο μέτρα μπόι σου δε με εμπόδισαν ποτέ.
Απλά κουράστηκα στα χρόνια που περνούν να πρέπει να σε χάνω και να σε κερδίζω ξανά. Να πρέπει να σου θυμίζω πόσα περάσαμε. Εκείνη την πρώτη φορά που τυχαία πήγαμε μετά τη δουλειά σε εκείνο το κουτουκάκι κοντά στη θάλασσα και μεθύσαμε με το πιο φθηνό κρασί ξερνώντας τα εσώψυχά μας. Από εκείνο το απόγευμα μπήκες για πάντα στην καρδιά μου. Γιατί μέσα σου είδα εμένα.
Θέλω απλά να σου πω ένα «ευχαριστώ», που με άντεξες όσο μπόρεσες. Γιατί αν δεν έμπαινες στη ζωή μου εκείνο το μουντό απόγευμα, δεν ξέρω πού θα ήμουν τώρα. Με έκανες να θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος και με έμαθες να πολεμώ καθετί που έρχεται στο διάβα μου.
Και ξέρω πως σε απογοήτευσα εκατό φορές στη διαδρομή. Μου είχες πει πως δε δίνεις δεύτερες ευκαιρίες σε ανθρώπους, είναι σαν να τους δίνεις το πάτημα να σε λαβώσουν ξανά. Μα σε μένα την έδωσες ξανά και ξανά. Και να ξέρεις, κάθε φορά ερχόμουν με σκοπό να μην ξαναφύγω.
Πιστεύω στη φιλία, αλλά στη μορφή που έμαθα μαζί σου. Γιατί έμαθα να είσαι εδώ και θέλω να είσαι εδώ. Δε θέλω να με συγχωρείς. Θέλω να με μαλώνεις κάθε που δεν ξέρω τι κάνω και τι θέλω και μιλώ ακατάπαυστα. Γιατί στο τέλος της μέρας, είσαι ο μόνος άνθρωπος που με έμαθε καλύτερα απ’ τον καθένα. Κι αν εσύ φεύγεις σημαίνει πως κανείς δε θα μείνει. Και μεγαλώνουμε και φοβάμαι πως ό,τι αγαπώ το διώχνω. Σαν την κατάρα που σου ‘λεγα πως έχω πάντα.
Μείνε. Μια φορά κάνε μου το χατίρι και μη σκαλίσεις αυτά που έγιναν κι αυτά που έφυγαν. Είμαι σπασμένη και δε θα κολλήσει ξανά κομμάτι μου. Είδα τη φρίκη και μέσα απ’ την τρέλα που ζω, ακόμα κρατιέμαι εδώ μ’ αυτά τα σπαθιά που μου κόλλησες στα χέρια για όπλα. Να ξέρεις πως τώρα είναι πια ένα με τα χέρια μου.
Μου λείπεις κι εσύ κι ο μικρόκοσμος που κτίσαμε στο χάος που ζούμε. Τι αξία έχουν οι στιγμές οι καλές χωρίς εσένα, που ήσουν εδώ στα χειρότερα.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
