Παράξενο συναίσθημα η στιγμή που το βλέμμα πέφτει στο ρολόι. Δεν πρόκειται για συνηθισμένο βλέμμα, εκείνο που ‘χεις όταν κοιτάζεις την ώρα και απορείς πώς πέρασε και αν θα προλάβεις τα πράγματα που έχεις να κάνεις. Αυτή τη στιγμή, πέφτει απορημένο, γεμάτο νοσταλγία. Σαν κάτι να περιμένουν τα μάτια που κοιτάζουν, σαν να ‘ναι γεμάτα προσμονή. Είναι έκδηλη η ανυπομονησία.
Περιμένεις να χτυπήσει το τηλέφωνο. Ξέρεις περίπου τις ώρες που μιλάτε. Πότε σχολάει καθένας απ’ τη δουλειά, τι ώρα παίρνει πρωινό και ποια στιγμή πρόκειται για πέσει για ύπνο. Πότε υπάρχει χρόνος να τα πείτε τα δυο σας, χωρίς αδιάκριτα βλέμματα και περίεργα αφτιά να παρακολουθούν τη συζήτηση. Συγκίνηση, χαρά και νοσταλγία όταν η πολυπόθητη φωνή ακούγεται στ’ αφτί σου. Κάθε φορά η καρδιά χτυπάει το ίδιο δυνατά. Μια δοκιμασία δύσκολη, να ‘στε αναγκασμένοι να βρίσκεστε χιλιόμετρα μακριά και η απόσταση να δοκιμάζει συνεχώς την επιμονή και την υπομονή σας. Με το τηλέφωνο στο χέρι, θα ‘λεγε κανείς πως είστε και εξαρτημένοι, προσπαθείτε να γεφυρώσετε το κενό, να ξεχάσετε την απόσταση, να νιώσετε ο ένας παρών στην καθημερινότητα του άλλου.
Έτσι ακριβώς νιώθω κι εγώ. Ο χρόνος είναι λίγος μες τη μέρα. Δε μιλάμε πολύ, μωρό μου. Δεν προλαβαίνουμε. Όλο δουλειά κι υποχρεώσεις και κάτι δευτερόλεπτα ενδιάμεσα να επιβεβαιώνουμε ο ένας στον άλλο πως είμαστε καλά. Μα ‘το χω συνηθίσει. Κι όταν τα δευτερόλεπτα γίνονται πια λεπτά, περίσσια το απολαμβάνω. Η διάθεσή μου αλλάζει, το χαμόγελο γίνεται πιο πλατύ, ηρεμώ, ησυχάζω. Κι όταν η φωνή σου πάει να χαθεί, μονάχα νοσταλγία νιώθω που δεν μπορείς να μου πεις από κοντά το αντίο μ’ ένα φιλί στο μάγουλο.
Ταξιδεύεις για κάποιους μήνες το χρόνο. Μήνες δύσκολοι και κουραστικοί έρχονται να δοκιμάσουν και τους δυο μας. Χρονικά διαστήματα που αν και προσφέρουν εμπειρίες καινούριες στον καθένα μας, στερούν πολύτιμες στιγμές που θα περνούσαμε μαζί. Λίγο μαζί και λίγο χώρια, προσπαθούμε να βρούμε τις ισορροπίες στην καθημερινότητα και σαν τα καταφέρνουμε πάλι αλλάζουν κι ετοιμάζεις βαλίτσες για το επόμενο ταξίδι σου.
Το διάστημα αυτό δε θα μπορέσουμε να το συνηθίσουμε ποτέ, κάθε φορά το αντίο θα είναι πιο δύσκολο και για τους δυο μας, δε θα αρκεί καμιά τελευταία αγκαλιά και κανένα τελευταίο φιλί την ώρα του αποχωρισμού. Συνέχεια θα θέλω να μείνεις λιγάκι παραπάνω, να ζήσω μερικές στιγμές ακόμα πριν το επόμενο ταξίδι σου. Η απόσταση μάς μαθαίνει πολλά, τη ζούμε μαζί, δυνατοί, κι ας μην την αγαπούμε. Κι ας μετράμε μέρες αντίστροφα μέχρι να ξαναβρεθούμε.
Οι δύσκολοι αυτοί μήνες θα περάσουν ξανά θα ‘ρθει και πάλι η μέρα που ο δικός μου καπετάνιος θα φτάσει στο δικό μας λιμάνι. Τα βλέμματα θα ξανασυναντηθούν και θα ταξιδέψουν μαζί ευτυχισμένα. Μέχρι τότε, σε θάλασσες και σε λιμάνια, ένα τηλέφωνο θα μας συντροφεύει και μια φωνή θα υπόσχεται επανασύνδεση με λαχτάρα.
Είναι δύσκολο να ‘σαι πότε εδώ και πότε εκεί. Και το εκεί δεν έχει ακριβείς συντεταγμένες. Μα όλα τα μέρη που επισκέπτεσαι έχουν ένα κοινό, πως βρίσκονται μακριά μου. Μακάρι κάποια μέρα να δέσεις στο λιμάνι μας και να μη χρειαστεί ποτέ ξανά να ‘πουμε εμείς οι δυο αντίο.
