Γράφει η Χ.
Καιρό είχα να σε σκεφτώ. Η ζωή άλλωστε τρέχει και μαζί της κι εμείς, πού χρόνος να σκέφτεσαι παλιές αγάπες; Σήμερα όμως μονοπώλησες σχεδόν τη σκέψη μου. Κάποιος κοινός μας γνωστός απ’ τα παλιά, σε έκανε tag στο facebook κι έτσι σήμερα έκανα μακροβούτι στο παρελθόν. Αν κι εσύ δεν πολυενημέρωνες το λογαριασμό σου έμαθα όλη σου τη ζωή μετά τον χωρισμό μας. Φρόντισαν γι’ αυτό οι δικοί σου άνθρωποι σε φωτογραφίες που ανέβαζαν με μεγάλη συχνότητα κι ήταν κατατοπιστικότατο. Μέσα από φωτογραφίες και βίντεο είδα να στήνεται βήμα-βήμα μια ολόκληρη καινούρια ζωή μετά από μένα. Το έκανα φύλλο και φτερό το προφίλ σου σαν μαγνητισμένη, το πήγα μέχρι την ημερομηνία που άνοιξες τον λογαριασμό.
Χάρηκα που σε είδα καλά, χαρούμενο και γελαστό. Ανησυχούσα όταν χωρίσαμε, ήσουν σε πολύ άσχημη κατάσταση κι εγώ γεμάτη ενοχές και θλίψη που το προκάλεσα αυτό. Μου έλεγαν οι φίλοι μου να μην ανησυχώ και κανείς δεν πέθανε από έρωτα, θα το ξεπεράσεις και θα είσαι μια χαρά. Επέμεναν να κοιτάξω τη ζωή μου και ήταν σίγουροι ότι κι εσύ θα βρεις τα δικά σου πατήματα. Ότι δε σου αξίζει να μένω μαζί σου από συμπόνια και να σε αφήσω ελεύθερο να βρεις αυτή που θα σε θελήσει όπως δε σε θέλησα εγώ. Ότι είναι μια δύσκολη απόφαση, αλλά μονόδρομος κι ότι στο τέλος θα βγούμε κερδισμένοι κι οι δύο. Και είχαν δίκιο, έτσι ήταν το σωστό. Οι σχέσεις δεν είναι φιλανθρωπία κι η αγάπη σκέτη δεν αρκεί για μια υγιή ερωτική σχέση.
Όντως τα βρήκες και τα πατήματα και την κοπέλα που σε θέλησε όσο τη θέλησες εσύ -θέλω να πιστεύω. Παντρεύτηκες, απέκτησες και μια κορούλα, ζεις μόνιμα πια στο εξωτερικό. Παρατηρούσα τις φωτογραφίες. Είσαι τόσο διαφορετικός απ΄ ό,τι σε θυμόμουν. Μου φάνηκες κάπως γιάπης. Δεν μπορώ να πω ότι ξαφνιάστηκα με αυτό το στιλ οι άνθρωποι μεγαλώνουν κι αλλάζουν κι εσύ είχες πάντα μια συμπάθεια στο κυριλέ και τη χλίδα.
Είναι τόσο περίεργο συναίσθημα να βλέπω εσένα που κάποτε ήσουν τόσο δικός μου άνθρωπος, σε γνώριζα σαν την παλάμη του χεριού μου, να είσαι τώρα εντελώς ξένος. Το μόνο γνώριμο στοιχείο που μπόρεσα να βρω, που αποδείκνυε ότι κάποτε σε γνώριζα καλά, ήταν οι γονείς κι η αδερφή σου. Όλα τ’ άλλα ήταν άγνωστα. Ξεσκονίζοντας το προφίλ σου διαπίστωσα ότι ξέκοψες απ΄όλους κι απέκτησες νέους φίλους, νέο κύκλο, νέα δουλειά σε νέα χώρα, νέα αρχή σε όλα.
Έδειξα στις φίλες μου τις φωτογραφίες σου που απεικονίζεσαι χαμογελαστός με την οικογένεια που δημιούργησες. Μου είπαν και συμφωνώ μαζί τους ότι σου άξιζε μια χαρούμενη οικογένεια, ένας άνθρωπος να σε αγαπάει και να σε θέλει με όλο του το είναι. Στις φωτογραφίες που έχουν αναρτήσει οι φίλοι σου στάζεις ευτυχία και πραγματικά εύχομαι να είναι αληθινή κι αμοιβαία με τη γυναίκα σου και τους ανθρώπους που έχεις γύρω σου.
Κι εγώ πάντως σ΄αγάπησα πολύ και θέλω να πιστεύω ότι το ξέρεις αυτό, όπως κι ότι πόνεσα όταν χωρίσαμε και έριξα ποταμό δακρύων κι ας ήταν δική μου απόφαση. Σε θεωρούσα -κι ακόμη θεωρώ- αξιόλογο απ’ όλες τις απόψεις, είχες το πακέτο που λένε κι εμφάνιση και χαρακτήρα κι είχες πίσω σου μία εξαίρετη οικογένεια. Μακάρι να μπορούσα να νιώσω και το κάτι παραπάνω. Το προσπάθησα, αλλά αυτά τα πράγματα βγαίνουν αβίαστα κι αβασάνιστα κι όχι με το ζόρι, οπότε όσα χρονικά περιθώρια και να έδωσα, δεν τα κατάφερα. Η χημεία υπάρχει ή δεν υπάρχει, δεν είναι ο έρωτας παιδί της λογικής.
Μου κόστισε που σε έχασα εντελώς από τη ζωή μου, επιθυμούσα μια ανθρώπινη επαφή, στα γενέθλιά μας, στις γιορτές, έστω μια «καλή χρονιά» ρε αδερφέ, αλλά κατανόησα ότι ήθελες να κόψουμε μαχαίρι και το σεβάστηκα. Άλλωστε είμαστε μαθημένοι αλλιώς. Εδώ όταν τελειώνει μια ερωτική σχέση, αυτός που αγάπησε πολύ και πόνεσε ακόμα περισσότερο, δεν μπορεί να διατηρεί φιλικές επαφές με τους πρώην του.
Κρατάμε ότι τελικά το σωστό ήταν να γίνει έτσι, επιβεβαιωθήκαμε κι οι δύο μετά από λίγα χρόνια. Να είσαι πάντα καλά εύχομαι κι αν ποτέ περνάω σαν σκέψη απ’ το μυαλό σου, μακάρι αυτή να είναι σαν όμορφη κι ευχάριστη ανάμνηση. Όσον αφορά εμένα, οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο, όπως λέει και το γνωστό σε όλους τραγούδι.
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή
