Ενός λεπτού σιγή για όλα όσα τα χείλη μας θέλησανε να πούνε και δεν ομολόγησαν ποτέ.
Για τις στιγμές εκείνες που αφήσαμε να φύγουν κι ύστερα το μετανιώσαμε.
Για τους φόβους μας που αφήσαμε να πνίξουν τα όνειρα μας.
Για τις αλήθειες που κρύψαμε πίσω από χιλιάδες ψέματα.
Για τα ψεύτικα χαμόγελα που στόλισαν το πρόσωπο μας.
Για τα ατελείωτα βράδια που περάσαμε παρέα με μόνη συντροφιά τη μοναξιά μας.
Για αυτά που θέλαμε να κάνουμε αλλά ποτέ δε τολμήσαμε.
Ενός λεπτού σιγή για τα χρόνια που πέρασαν από πάνω μας και άφησαν το σημάδι τους.
Για μένα και για σένα που δεν καταφέραμε ποτέ να πούμε την αλήθεια και κρυφτήκαμε μέσα σε ψεύτικες αγκαλιές.
Που σταθήκαμε ανίκανοι να ακολουθήσουμε την καρδιά μας και ακολουθήσαμε τη λογική και κοίτα πως καταντήσαμε. Να είμαστε θεατές στην ίδια μας τη ζωή.
Και θέλω τόσο να σε ρωτήσω τελικά τι καταλάβαμε; Τι καταφέραμε μου λες; Μια τρύπα στο νερό κάναμε. Εσύ εκεί, εγώ εδώ, σκορπισμένες ψυχές είμαστε που δεν θα βρούμε ποτέ ηρεμία.
Θα τριγυρνάμε πάντα ο ένας στο μυαλό του άλλου με την ελπίδα μήπως οι σκέψεις μας κάποια στιγμή συναντηθούνε, γιατί εμείς έτσι μάθαμε να ζούμε άλλωστε.
Αν είμαστε σε κάτι καλοί και οι δύο είναι στο φεύγουμε μακριά, να χανόμαστε κι ύστερα, μετά από καιρό να ξαναβρισκόμαστε και πάλι από την αρχή.
Ένας λαβύρινθος ο έρωτάς μας κι εμείς στη μέση προσπαθώντας να βρούμε την έξοδο.
Ένα κουβάρι όλα όσα νιώθουμε και δεν μπορούμε να το ξεμπερδέψουμε, τόσο ανίκανοι είμαστε.
Είναι λες και τιμωρούμε τον εαυτό μας για κάτι που ποτέ δεν κάναμε, μαζοχιστές του κερατά είμαστε και τίποτα παραπάνω.
Γιατί στον έρωτα αγάπη μου ή που τα δίνεις όλα και καίγεσαι ή που δεν πλησιάζεις καν. Αν δεν είσαι ικανός να σταθείς απέναντί του, κοίτα να μην τον προκαλείς.
Θα ξυπνήσουμε μια μέρα, τότε που θα έχουν ασπρίσει για τα καλά τα μαλλιά μας και θα ανασαίνουμε με το ζόρι, θα κοιταχτούμε στον καθρέφτη και θα περάσει όλη η ζωή μπροστά από τα μάτια μας αλλά δεν θα μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Και αυτό το τίποτα θα μας σκοτώσει να το θυμάσαι. Αυτό το τίποτα θα πέσει πάνω μας και θα μας πλακώσει.
Γιατί ενώ εμείς προσπαθούσαμε να ξετυλίξουμε το κουβάρι μας, η ζωή πέρναγε από μπροστά μας κι εμείς τη χάσαμε.
Κι όλα αυτά που λένε, ότι οι μεγαλύτεροι έρωτες δεν κοιμήθηκαν ποτέ στο ίδιο κρεβάτι, είναι μπαρούφες. Οι πιο δειλοί το έπαθαν.
