Μου ζήτησαν φίλοι και γνωστοί να γράψω κάτι για εσένα που τόσο ερωτεύτηκα. Άνθρωποι που με είδαν ευάλωτη και τώρα αρνούνται να το πιστέψουν. Άνθρωποι που με είδαν να γράφω το οτιδήποτε μα ούτε μία λέξη για το πώς ένιωσα για εσένα και χωρίς εσένα.
Προσπάθησα να τους εξηγήσω πως από τη στιγμή που θα άφηνα το αποτύπωμα μου για εσένα στο χαρτί θα ήταν αναπόφευκτο το να σε ερωτευτώ ξανά. Με το που θα διάβαζα όσα ένιωσα, όσα έκανα, τις υποσχέσεις, τις στιγμές δε θα μπορούσα να κάνω τίποτα από το να γυρίσω στη μιζέρια του να μην είσαι εδώ.
Όμως ανεξάρτητα από τι έγινε με μας και το τι ένιωσα εγώ, δε θα μπορούσα να μη γράψω πολλά για σένα. Όσο και αν το απέφυγα με τον καιρό. Θα συνοψίσω σε ελάχιστες λέξεις εσένα, εμένα και τα συναισθήματα. Και μετά θα γυρίσω να σε κοιτάξω με το βλέμμα «δεν σημαίνεις τίποτα πια». Και πιο πολύ θα το πω στον ίδιο μου τον εαυτό. Γιατί εσύ δε θα γυρίσεις ποτέ ξανά να κοιτάξεις εμένα. Κι ας μου έλεγες πως σήμαινα τα πάντα.
Είμαι θυμωμένη μαζί σου για αυτά που μου έδωσες και βίαια πήρες πίσω. Σε θυμάμαι γλυκό και ενθουσιασμένο μαζί μου. Θυμάμαι τον ενθουσιασμό σου να με φιλάς μπροστά στον κόσμο. Θυμάμαι ότι δεν σε ένοιαζε τι θα πει ο κόσμος, αλλά το τι θα πω εγώ. Με φίλαγες γλυκά και με πάθος, δίχως αναστολές για το ποιος θα έβλεπε. Θυμάμαι να με κάνεις να πιστεύω ακόμη και στην ημέρα τον ερωτευμένων που τη θεωρούσα μία καπιταλιστική γιορτή. Μ’ έκανες να πιστέψω στον έρωτα αυτόν καθ’ αυτόν. Και μόλις τα έκανες όλα αυτά, έφυγες σαν να μη συνέβη τίποτα.
Δεν μπορώ να ξεχάσω τα όμορφα. Δεν μπορώ να ξεχάσω πως κάποτε πέρασα τις πιο όμορφες στιγμές μου μαζί σου. Ήσουν κομμάτι της ζωής μου για πολύ καιρό. Και ας έφυγες στα δύσκολα. Σε αυτά που όφειλες να μείνεις, όχι από υποχρέωση αλλά από αγάπη. Μα πάντα θα αναρωτιέμαι τί ήταν τελικά αυτό που ένιωσες για εμένα.
Εσύ είπες τόσο μεγάλα λόγια, μίλησες για ένα «για πάντα». Μα, αν είναι δυνατόν, από πότε το δικό σου για πάντα κρατάει δύο χρόνια; Από πότε το «θα είμαι εδώ όσο με χρειαστείς» έγινε «δεν με νοιάζει τί κάνεις και πως περνάς»; Και, τέλος, πότε έγινες αυτά που κορόιδευες ασταμάτητα μαζί μου, με αυτήν που τώρα ούτε στα μάτια δεν κοιτάς;
Μου είπαν ότι ο άνθρωπος στο χωρισμό φαίνεται. Και εγώ το αρνήθηκα διστακτικά γιατί δεν ήθελα να πιστέψω πως αυτό το άτομο ερωτεύτηκα. Πως το για πάντα μου το κράτησα για εσένα. Γιατί δεν παύεις να νοιάζεσαι για κάποιον που αγάπησες. Ίσως αυτή να είναι και η μεγαλύτερη αμφιβολία προς εσένα.
Σε έβρισα, σε συγχώρησα. Ποτέ δεν έκανα αυτά που έκανες. Προχώρησα διακριτικά, δε σε ενόχλησα ποτέ. Έγινα καπνός από την ζωή σου. Μα μου χρωστάς τόσες εξηγήσεις που, διάολε, κάποια στιγμή θα έρθω να τις πάρω. Για εμένα, για να μάθω πια γιατί τα έκανες όλα αυτά στο άτομο που κάποτε είπες ότι δεν εχεις ξανανιώσει έτσι.
Βλακείες, όλα βλακείες. Σου γράφω και νευριάζω, θλίβομαι. Προσπαθώ ακόμα να σε θίξω με το μόνο τρόπο που έχω. Με αυτά που γράφω. Και ας βλέπεις ένα τελείως διαφορετικό άτομο. Έφυγε το άτομο που γνώρισες όταν έφυγες κι εσύ. Γιατί δε θα μπορούσα να συνεχίσω ίδια χωρίς εσένα όπως δεν ήμουν ίδια με εσένα.
Σε συγχωρώ που με άφησες στα δύσκολα, σε συγχωρώ για τα ψέματα, για τα μεγάλα λόγια. Για τις υποσχέσεις που δεν κράτησες. Όλα σου τα συγχωρώ γιατί είναι ο μόνος τρόπος για να συνεχίσω. Ένα μόνο σου κρατώ και αυτό είναι το συγγνώμη που ποτέ δεν είπες. Εάν με ερωτεύτηκες ποτέ, αν ήμουν η δύναμή σου όταν δεν ένιωθες καλά, το συγγνώμη ήταν το λιγότερο από αυτά που μπορούσες να κάνεις. Μα το μόνο αναγκαίο για εμένα.
Επιμέλεια κειμένου: Ελευθερία Παπασάββα
